from nerd to spy

~27~

"Houd je taai, kleine." ik rolde mijn ogen.

"Ik heb dit al vaak genoeg gezegd, Brad. Ik. Ben. Niet. Klein!" Ik keek hem quasi boos aan.

"Hahah laat me niet lachen." hij gaf me een knipoog en liep toen ook weg.

Ik bleef dus alleen achter. 5 minuten later kwamen er nog meer leerlingen binnen. Ik zat ondertussen alweer te lezen en maakte wat notities. Een kwartier kwam ook eindelijk de leerkracht binnen. Ze begon haar les met het verontschuldigen van dat ze te laat was. Verder heb ik eigenlijk niet echt opgelet. Het boeide me ook niet zo veel, ik had dit materiaal toch al gehad bij V.

De schooldag gign snel voorbij en voor ik het wist zat ik bij Jane in de auto, onderweg naar het spionnenhuis, of hoe je het ook wil noemen.

"Dus... H-hoe was het om Bart weer te zien, na die tijd...." Ik grinnikte

"Ik ben niet bang voor Bart. Bart is een watje. Een zielig kleine kereltje dat zich verschuild achter iemand met veel macht, hopend dat hij ooit die macht kan overnemen. V weet dat niet, hij denkt dat Bart gewoon een trouw ganglid is. Niemand weet dat. Ik had het eerst niet door totdat hij mij bedroog en als kontlikker achter V aan liep. Nu weet ik wat voor een zielig figuur hij is. Een bloedzuiger die van andermans bloed leeft." Ik keek strak voor me uit.

"Ben je bang?  Bang dat ze je weer meenemen?" Ik haalde mijn schouders op.

"Ben jij dat dan niet? Er zal altijd wel een kleine deel van me bang zijn dat ik weer dat leven moet leven. Dat leven waar ik nooit gelukkig ben geweest. Ik ben nog steeds niet gelukkig, maar wel alweer een stuk meer in die richting. Ik heb nog veel te leren, maar heb ik de tussentijd, sinds ik weg ben bij de gang, ook al heel veel geleerd. Dus ja ik ben altijd wel een klein beetje bang om weer dat leven te leiden, maar ik ben niet bang dat ze me weer te pakken krijgen. Ik weet dat ik beter kan vechten dan Bart. Ik was al bijna de beste van de gang. Nu ik zoveel dingen erbij heb geleerd dankzij Charles maar ook dankzij het vechten in de boksring weet ik bijna zeker dat ik beter ben dan bijna alle leden van de gang. Ze zullen dus behoorlijk veel moeite moeten doen om me te pakken te krijgen."

"Zo nu en dan ben ik nog wel bang. Af en toe heb ik nog nachtmerries. Die zullen waarschijnlijk niet zo erg zijn als die van jou, maar..." Ik keek haar aan.

"Waag het niet om het met elkaar te vergelijken. Het is net zo erg. Ik wil niet dat je je eigen gevoelens weg drukte omdat je vind dat ik het erger heb gehad. Dat is geen reden om je eigen gevoelens weg te drukken. Ja misschien heb ik het erger gehad, maar ik weet ook dat ik meer kan hebben. Ik ben heel mijn leven lang al gepest geweest. Daar heb ik me doorheen gevochten. Mentaal kon ik dus al heel wat hebben. Wanneer je mentaal sterk bent en niet op geeft, dan geeft het niet wat er met je lichaam gebeurt. Ja of je moet doodbloeden ofzo. Maar wanneer dat niet gebeurt en je blijft mentaal ook sterk, dan ben je niet te verslaan. Wanneer er ook maar 1 zwak punt is op mentaal gebied, dan zink je als een schip met een gat in de onderkant."

"Maar ik heb er maar een half jaar gezeten Vanes! Jij hebt daar 3 jaar gezeten!"

"En wat boeit dat?! Het is maar een getal! Ik had totaal geen gevoel van tijd daar beneden. Wanneer ik mocht vechten kon ik er af en toe achter komen welke datum het was. Daardoor had ik een beetje een besef van tijd. Elke dag voelde als een week aan. En je kunt mij niet wijsmaken dat dat niet bij jou het geval was." Ik werd nu heel boos. Waarom doet ze dat? Waarom doet ze alsof alles wat er met mij is gebeurt veel erger is?

"Daar heb je gelijk in..." mompelde ze zachtjes.

"Mooi, dan zijn we het daar over eens. En ik meen het Jane, dit is niet te vergelijken. Bij elke persoon is het anders. Dus alsjeblieft vergelijk het ook niet met elkaar." Ondertussen waren we al bij het spionnenhuis aangekomen. Jane wilde uitstappen maar ik hield haar tegen.