Karmic

Φονικό όπλο

"Τατιάνα;" αναφωνώ ξαφνιασμένος... Είναι το τελευταίο άτομο που περίμενα να δω εδώ.

"Πρέπει να σου μιλήσω..." λέει κι από τον τρόπο της καταλαβαίνω πως πρόκειται για κάτι σημαντικο. Πολλά ερωτηματικα γεννιούνται μέσα μου για την συζήτηση που προκειται να ακολουθήσει.

"Θέλεις να πάμε κάπου να πιούμε κατι και να μιλήσουμε ή..."

"Όχι! Καλά είναι κι εδώ!" με διακόπτει. Μετακινούμαι και της κανω χώρο δίπλα μου στο παγκάκι να κάτσει. Δεν θέλω να δείξω πόσο ανήσυχος είμαι μα κάθε μου άκρο τρέμει. Ένα προαίσθημα με καταλαμβάνει πως ο,τι ακούσω για κάποιο λόγο θα συνδεεται με την εξαφάνιση της Αγάπης.

"Ακούω λοιπον!" προσποιούμαι πως η φωνή μου δεν είναι έτοιμη να σπάσει.

"Συγγνώμη!"

"Αν εννοείς για αυτό που έγινε μεταξύ μας δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη! Ήθελα να γίνει" στιγμιαία απογοητεύομαι στην σκέψη πως αυτό είναι ολο κι ολο που ήθελε να μου πει. Αν ήταν μονο αυτό όμως θα μπορούσε να το έχει πει κι απο το τηλέφωνο και όχι να ερθει ως εδώ...

"Δεν εννοώ αυτο! Εννοώ τα ψεματα που σου είπα... Που με έβαλαν να σου πω!" λέει και κοιτάζει τον μαύρο ουρανο... Το ηξερα γαμωτο! Το ήξερα μέσα μου πως δεν μπορεί να είναι τόσο απλα τα πραγματα, πως ακόμα κι αυτή η τάχα μου πληγωμένη κοπέλα είναι μια παγίδα!

"Ώστε ήσουν κι εσύ βαλτή!" φωνάζω και δεν μπορω πια να ελέγξω το θυμό μου... Με μια αποτομη κίνηση αρπάζω βίαια το πρόσωπό της υποχρεώνοντας την να με κοιτάξει. Βγάζει ενα ξαφνιασμένο επιφώνημα...

"Συγγνώμη! Θα σου πω τα πάντα, αναγκάστηκα να το κανω, στο ορκίζομαι!" λέει γρηγορα τρομαγμένη. Δεν σκόπευα να της κάνω κακό...

"Ηρεμησε και πες μου! Ο,τι κι αν ακούσω δεν πρόκειται να σε πειράξω..." της υπόσχομαι για να ανοίξει επιτέλους το στομα της.

"Οκ!" ανοίγει την τσάντα της και ψάχνει για λίγο... Έπειτα βγάζει ένα σακουλάκι... Όμοιο με αυτό που βρήκα στο αυτοκινητο τις προάλλες! "Δοκιμασε!" μου προτείνει.

"Είσαι με τα καλά σου; Γι'αυτό ηρθες εδω περα;" φωνάω συγχισμένος... Μάταια ηλπιζα πως θα βγάλω άκρη μαζί της!

"Άσε! Θα σου δείξω εγώ!" αναφωνεί και ανοιγει το πακετάκι. Μένω σαστισμένος να παρατηρω πως βάζει μία ποσότητα στο δάχτυλό της κι έπειτα την ακουμπά στα χείλη της... Δοκιμάζει σαν να ήταν κάτι ασήμαντο! "Ζάχαρη!" διαπιστωνει και δεν έχω παρά να μιμηθω τις κινησεις της και να κανω κι εγώ το ίδιο. Είμαι περίεργος...