Karmic

Η δικιά μας αγάπη

Melina's pov

Κρατάω σφιχτά το χέρι του μικρού και τον βοηθώ να ανέβει το μεγάλο σκαλοπάτι που χωρίζει την πόρτα από το έδαφος για να βρεθεί μαζί μου μέσα στο λεωφορείο. Τον σηκώνω στα χέρια μου και τον βάζω να κάτσει στην μπροστά μπροστά θέση. Βγάζω να χτυπήσω το εισητήριο μου και ο οδηγός μου χαμογελά και κοιτά τον μικρό που κάνει χαριτωμενιές και γελάκια.

Είναι ενθουσιασμένος... Πρόκειται να πάμε για ψώνια για να του αγοράσω παιχνίδια και ρούχα για τα γενέθλιά του. Γίνεται τριών! Και δυστυχώς αυτός ο τρίχρονος " άντρας" με κάνει ό,τι θέλει.

Ή μηχανή του οχήματος μουγκρίζει καθώς ξεκινάει να κινείται... Όμως πριν προλάβω να κάτσω βλέπω έναν άνθρωπο από το παράθυρο ο οποίος τρέχει δίπλα στο λεωφορείο κάνοντας σήμα με τα χέρια του ώστε ο οδηγός να τον δει και να σταματήσει.

Χωρίς να το περιμένω ένα απότομο φρενάρισμα όμως με κάνει να χάσω την ισορροπία μου. Δεν προλαβαίνω να πιαστώ, το χέρι μου γλιστράει. Ένα κύμα αδρεναλίνης με διαπερνά και κλείνω τα μάτια από τον φόβο
Ανοίγω ξανά τα μάτια μου καθώς νιώθω πως σταμάτησα να πέφτω. Κι όμως! Δεν πονάω... Μάλλον είμαι ακόμα στον αέρα...

" Είσαι καλά; " ακούω μια τραχιά αντρική φωνή. Θεέ μου! Πόσο ρεζίλι έχω γίνει; Και παραλίγο να φάω τα μούτρα μου μπροστά σε τόσο κόσμο και έπεσα πάνω στον άνθρωπο!

"Ναι..." απαντώ διστακτικά "Συγγνώμη..." ντρέπομαι να τον κοιτάξω.

"Δεν πειράζει!" λέει και μπορώ να διακρίνω ένα ελαφρύ γέλιο στον τόνο της φωνής του.

Με μία κίνηση με σηκώνει και με στεριώνει στα πόδια μου. Γυρίζω να τον κοιτάξω για να τον ευχαριστήσω....

" Τι έγινε; Είσαι καλά;" λέει ανήσυχος μετά την πάροδο μερικών λεπτών που τον κοιτώ σαν χάνος. Ξεκόλλα Μελίνα! Δεν... Δεν μπορεί να είναι αυτός! Ξεφτυλίζομαι έτσι! Θα με περνάει για χαζή αλλά...Αυτά τα μάτια... Όσους κι αν έχω κοιτάξει κατάματα ποτέ δεν τα συνάντησα. Κανείς δεν είχε αυτό το βλέμμα, γεμάτο ένταση που σε καρφώνει και σε κάνει να αισθάνεσαι ό,τι μπορεί να αισθάνεται μία ξεριζωμένη καρδιά που την παρασέρνει ένας μανιασμένος τυφώνας. Όσο κι αν έχει αλλάξει θα τον αναγνώριζα πάντα... Πάντα! Για μένα αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που κύλησαν ήταν μία ολόκληρη ζωή σε fast forward. Χρόνος που ξαφνικά πάγωσε. Μετά από τόσα χρόνια!

"Ναι απλά ζαλίστηκα λίγο..."

"Θες βοήθεια;"

"Όχι!" αφήνω το χέρι του και κάθομαι δίπλα στον μικρό. Wtf! Κάθεται στις ακριβώς δίπλα θέσεις! Γιατί; Γιατί σε εμένα;