Karmic

'Μυστική Αποστολή

Vangeli's pov

Βγάζω τα παπούτσια μου δίπλα στην είσοδο και κρεμάω το μπουφάν μου. Κοιτάζω τριγύρω καθώς προχωρώ προς τα μέσα. Δεν ακούω κανέναν θόρυβο οπότε μάλλον είμαι μόνος στο σπίτι. "Άρη!" φωνάζω και βεβαιώνομαι ότι λείπει αφού δεν παίρνω καμία απάντηση.

Ωραία... Ευκαιρία να αράξω! Αρπάζω μία μπύρα από το ψυγείο και πέφτω με φόρα πάνω στον καναπέ. Ψάχνω λίγο κάτω από τα μαξιλάρια και ξεχώνω το τηλεκοντρολ αφού και οι δύο έχουμε την κακιά συνήθεια να το παρατάμε όπου να'ναι. Τίποτα καλύτερο από λίγο χάζεμα στην τηλεόραση μετά από μία τόσο φορτισμένη μέρα.

Αλλάζω κανάλια αλλά γρήγορα διαπιστώνω με απογοήτευση ότι το πρόγραμμα της τηλεόρασης είναι πιο βαρετό και από μάθημα στο σχολείο. Εφόσον δεν έχω άλλη επιλογή το αφήνω σε ένα ντοκιμαντέρ για τις άγριες πάπιες στην λίμνη Τικιτάκα και ξαπλώνω πιο αναπαυτικά στον καναπέ.

Το πρόγραμμα είναι τόσο ανιαρό που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ... Παλιά θα βρισκόμουν σε αυτή την θέση και θα άναβα τσιγάρο για να σκοτώσω την πλήξη μου, τώρα κομμένα όλα αυτά!

Η τηλεόραση δεν με εμποδίζει τελικά στο να ανακουφιστώ από τις σκέψεις. Το μυαλό μου πετάει πίσω σε δύο καφέ αθώα μάτια. Όλη αυτή η καθαρότητα στο βλέμμα της, αυτό το ανέμελο, το αληθινό... Δεν μοιάζει με κανένα βλέμμα που να με έχει κοιτάξει...

Βαγγέλη γαμώτο συγκεντρώσου! Μία φορά ερωτεύτηκα και δεν την ξαναπατάω! Αυτή η γυναίκα με κατέστρεψε και τώρα είμαι αναγκασμένος να κάνω τον οδηγό για να επιβιώσω! Μόνο σε εκείνη φέρθηκα όπως έπρεπε κι αυτή με πούλησε! Ενώ η Μελίνα... Πόσο άσχημα της είχα φερθεί, πόσες φορές; Πόσο με νοιάζονταν τότε κι εγώ της έκανα την ζωή δύσκολη. Κι όλα αυτά γιατί; Εγώ απλά την έβλεπα σαν μία γκόμενα όπως όλες τις άλλες. Δεν είχα εννοήσει ούτε ένα 'σ'αγαπώ', την κυνηγούσα από πείσμα... Πόσο μου την έσπαγε! Πόσο θράσος είχε απέναντί μου! Ήθελα να την πληγώσω για να της αποδείξω πως κανένας δεν ρεζιλεύει εμένα, πως καμιά δεν μπορεί να μου αντισταθεί. Της έλεγα 'σ'αγαπάω' και τσακωνόμουν για τα μάτια της δήθεν με τον Άρη και ταυτόχρονα πήδαγα άλλη και εξαφανιζόμουν για να πάρω πρέζα... Τι βλάκας που ήμουν! Μαλάκας μάλλον...

Μέχρι το ατύχημα... Μία ανάσα πριν τον θάνατο που μου άλλαξε την ζωή! Όταν κατάλαβα πως όλον αυτό τον καιρό είχε μείνει κοντά μου, όταν είδα πόσο πονούσε όταν της έλεγα να φύγει, όταν έφερε κοντά την οικογένειά μου για να είμαι ευτυχισμένος... Ούτε οι ίδιοι μου οι γονείς δεν είχαν νοιαστεί ποτέ τόσο. Τότε πραγματικά ένιωσα κάτι! Δεν ξέρω αν ήταν αγάπη ή απλά ευγνωμοσύνη ή απλα πόθος αλλά την ήθελα. Μέσα στα γλυκά της μάτια έβλεπα την καλοσύνη, κάτι άγνωστο για μένα... Αν έχω τώρα μια οικογένεια το χρωστάω σε εκείνη. Κι εγώ τόσο κάφρος, ακόμα και τώρα κοίταζα να σπάσω πλάκα μαζί της, να ικανοποιήσω τον πόθο μου, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο...