Karmic

Love vs Hate

Vangelis pov

Ακουμπώ την πλάτη μου στον τοίχο και ανάβω το τσιγάρο που έχω ήδη στο στόμα μου. Τραβάω μια τζούρα και παρατηρώ τους περαστικούς που περνούν μπροστά από την εισοδο της καφετέριας. Ο ουρανός είναι σχεδόν μαύρος,αργά ή γρήγορα θα βρέξει, ο αέρας φυσά δυνατά και ο κόσμος τρέχει γρήγορα για να προλάβει την καταιγίδα που πλησιάζει. Ναι... Παρά την κακοκαιρία έπρεπε να βγω έξω για να καπνίσω αφού κανείς από την "παρέα" δεν είναι καπνιστής και ο καπνός τους ενοχλεί... Ουδέν σχόλιο! Δεν πειράζει όμως, καλύτερα! Ευκαιρία έψαχνα να ξεφύγω από το γελοίο, υποκριτικό "παρεάκι". Όλοι υποκρινόμαστε ότι δεν θυμόμαστε τα παλιά, ότι χαιρόμαστε που βρεθήκαμε ξανά μαζί... Η Μελίνα και ο Στράτος υποκρίνονται το ευτυχισμένο ζευγαράκι και μου έρχεται να ξεράσω όπως τους βλέπω αγκαλίτσα. Ξέρω ότι το κάνουν επίτηδες και γιατί το κάνουν! Ο Στράτος υποκρίνεται ότι με συμπαθεί αλλά με κοιτά συνέχεια με αυτό το απαξιωτικό υφάκι που έχουν όλοι οι σνομπ τύποι με λεφτά σαν κι αυτόν. Εγώ υποκρίνομαι πως δεν θυμάμαι τίποτα... Αλλά θυμάμαι! Είναι δυνατόν να ξεχάσω αυτόν τον παπάρα τον Σράτο! Έξι χρόνια ήμασταν συμμαθητές. Πως να ξεχάσω εκείνον τον γλυώδη απαίσιο τύπο, το καμάρι των καθηγητών, με τα ακριβά ρούχα, τους άριστους βαθμούς την άψογη συμπεριφορά... Που με μείωνε μπροστά σε όλη την τάξη κάθε φορά που δεν τα κατάφερνα στα μαθήματα; Που με θεωρούσε πάντα κατώτερο; Και όταν του έφαγα την γκόμενα από την ζήλεια του μου έβαλε τρεις παραπάνω απουσίες ενώ κοβόμουν σε μία και έχασα την χρονιά; Ξεχνιέται τέτοια προσωπικότητα; Ακόμα θυμάμαι τις μπουνιές που του είχα ρίξει στην μάπα! Και τώρα... Έφαγα εγώ ένα δυνατότερο χαστούκι! Να που με κέρδισε! Μου το χρωστούσε από τότε με εκείνη την γκόμενα που ούτε καν θυμάμαι πως την λένε. Αλλά και η άλλη δεν πάει πίσω! Ώστε δεν με θυμάσαι κυρία Μελίνα! Ή μάλλον δεν με γνωρίζεις καν! Για πόσο ηλίθιο με θεωρεί; Όσο εγωιστικό και αν ακούγεται αυτό είμαι σίγουρος πως δεν μπορεί να με ξέχασε. Το κατάλαβα πως με αναγνώρισε! Από τον τρόπο που με κοίταξε έκπληκτη, πως είχε μείνει να με κοιτά σαν χαμένη... Δεν μπορεί να με ξέχασε έτσι απλά! Ξέρω πως ήμουν σημαντικός για αυτήν... Όχι βέβαια πως έχει καμιά σημασία για μένα τώρα μετά από τόσα χρόνια... Έχουμε προχωρήσει και οι δύο μπροστά στις ζωές μας. Αυτή έχει την σχέση της, εγώ την ζωή μου... Το ενδεχόμενο να ξανασμίξουμε απλά δεν υπάρχει! Ποιος προχωρά στην ζωή του κολλημένος σε παιδιάστικους εφηβηκούς έρωτες; Ούτε καν έρωτες! Σαχλαμάρες για να περνάει η ώρα... Τώρα που το σκέφτομαι κι εγώ την είχα ξεχάσει. Και αυτή η τυχαία συνάντηση δεν έχει κανένα νόημα, οποιονδήποτε θα μπορούσα να έχω συναντήσει. Πίστεψα ότι θα με θυμάται ίσως γιατί ήμουν ο πρώτος της αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία μάλλον γι'αυτή. Αλήθεια όμως δεν με πειράζει! Τι με νοιάζει εμένα; Τίποτα δεν με νοιάζει! Μετά από αυτόν τον καφέ δεν θα την ξαναδώ και ποτέ!