Karmic

Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι!

Vangeli's pov

Ο Ορφέας νύσταξε καθώς παίζαμε κι έτσι τον έβαλα για ύπνο. Η Αγάπη παρέμεινε κλεισμένη στο δωμάτιό της χωρίς να μου πει ούτε καληνύχτα. Τι έχει μαζί μου αυτό το παιδί; Σε τι την έχω πειράξει; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με αποφεύγει τόσο από την στιγμή που με γνωρίζει τόσο λίγο, τώρα μάλιστα που όλα είναι καλά μεταξύ εμού και της Μυρτώς. Εκτός κι αν... Κάποιος της έχει μιλήσει για το παρελθόν μου... Κι αυτό δεν θα είχε κανένας άλλος περισσότερο λόγο να το κάνει από την... Μελίνα!

Δεν θέλω να την πλησιάσω και γενικότερα να της δώσω σημασία γιατί αποφάσισα να μείνω μακριά της. Κι αν το κάνω φοβάμαι ότι πάλι με αυτό τον μαγικό της τρόπο, με μία λέξη της θα με τραβήξει κοντά της σαν να είμαι δεμένος στο λαιμό με ένα λουρί. Δεν πρέπει να μιλάμε, για το καλό της! Αλλά ίσως για μια τελευταία φορά, πρέπει να λύσουμε αυτό το θέμα. Ό,τι κι αν έχει συμβεί μεταξύ μας δεν έχει δικαίωμα να ανακατεύεται και να επηρεάζει την σχέση μου με τα παιδιά! Σε αυτό είμαι ανένδοτος!

Βρίσκω την πόρτα της κρεβατοκάμαρας μισάνοιχτη και μπαίνω στο δωμάτιο. Αμέσως μόλις καταλαβαίνει την είσοδό μου αναστατώνεται και γυρίζει την πλάτη της. Εαν δεν έχω παραισθήσεις την είδα να κλαίει! Βαγγέλη είναι σοβαρά τα πράγματα! Αν εγώ είμαι η αιτία των δακρύων της σημαίνει ότι η κοπέλα έχει εμμονή μαζί μου! Πρέπει να ξεκόψω όπως όπως από την Μελίνα αλλιώς την έχω πολύ άσχημα. Όταν εμένα θα μου περάσει αυτό το κόλλημα, γιατί κόλλημα είναι και τίποτα παραπάνω, θα κλαίει με μαύρο δάκρυ! Πρώτα για την κατεστραμμένη της σχέση κι έπειτα γιατί έφυγα...

"Άσε τα κλάματα, θέλω να μιλήσουμε!" λέω με όσο πιο ψυχρό κι απαθή τόνο μπορώ. Θέλω γαμώτο, να πάω να την αγκαλιάσω και να την ρωτήσω τι έχει, αν όλο αυτό είναι για μένα ή αν της συμβαίνει κάτι άλλο. Αν την πείραξε αυτός ο μαλάκας ο Στράτος... Μα γιατί ενδιαφέρομαι; Είπαμε, θα την πιάσω, θα της πω να μην πει τίποτα για το παρελθόν μου στα παιδιά και θα τελειώνει η υπόθεση!

"Γιατί είσαι τόσο ψυχρός μαζί μου;" με ρωτά τόσο αδύναμα... Τόσο γλυκά! Τα τεράστια καστανά της μάτια είναι υγρά και κόκκινα αλλά τόσο αθώα... Τόσο καθαρά... Είναι το πιο χαριτωμένο βλέμμα που έχω δει σε μάτια ενήλικα παρόλο που είναι τόσο θλιμμένο.

Αγνοώ την φωνή που με προειδοποιεί να της πω κάτι άσχημο και να φύγω και χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι να την αγκαλιάζω σφιχτά και το πρόσωπό της να μουσκεύει την μπλούζα μου. Και μου αρέσει... Νιώθω μία ζέστη να φουντώνει μέσα στο στέρνο μου, στο σημείο που ακουμπά το κεφάλι της, στην πλευρά της καρδιάς...