from nerd to spy

~10~

"Het geeft niet, je hoeft niet bang te zijn dat ik je iets aan doe of zoiets. Ik doe je niets." Carter zette een stap naar voren. Ik deed zelf een stap naar achter en keek weg. Ik hoorde hem zuchten.

"Hier, kom mee." Hij draaide zich om en liep weg. Halverwege stopte hij met lopen en keek om om te zien of ik hem wel volgde. Dat deed ik niet, nee ik stond zelf op het punt om de andere kant op te rennen.

"Je bloed, daar moeten we iets tegen doen." Hij wees naar mijn knie. Verbaasd keek ik naar mijn knie. Ik had totaal niet door dat ik mijn knie had opengehaald met die val. Carter rijkte me zijn hand. Ik deed een stap naar achter en schudde mijn hoofd.

"Nee, daar hoeven we niets aan te doen. Het is vast een schrammetje. Niets om je zorgen over te maken." probeerde ik hem te overtuigen. Hij schudde zijn hoofd, iets wat ik eigenlijk wel had verwacht. Vroeger was hij ook al zo moeilijk te overtuigen. En ik was altijd zo dwars en tegen de draad in.

"Oké, ik geef je een keuze, of je loopt zelf achter me aan. Of ik til je op en draag je naar de verpleegster. Jouw keuze." Ik schudde mijn hoofd en liep naar achter.

"Mijn keuze is dat ik naar huis ga. En nee, daar heb ik geen hulp bij nodig." Ik draaide me om en liep weg. Of dat probeerde ik te doen. Een hand rond mijn pols hield me tegen.

"Je geeft me nu niet echt een keuze." Mijn voeten kwamen van de grond en 2 sterke vertrouwde armen hielden me vast. Het liefst wilde ik dat dit moment nooit voorbij zou gaan. Aan de andere kant hoopte ik dat het heel snel voorbij was omdat ik anders weer moet denken aan vroeger. En dat is nu niet echt iets wat ik wil doen, aangezien ik van mezelf weet dat als ik weer heel veel van die flashbacks krijg dat ik dan meteen naar mijn familie ren. En deze keer kan ik mezelf dan niet meer stoppen.

"Ik heb een pleister in mijn auto liggen, meer dan dat heb ik niet nodig." Ik begon heen en weer te wiebelen in de hoop dat ik los zou komen.

"Stop met bewegen! Straks laat ik je nog vallen!" Ik rolde mijn ogen. Alsof dat me pijn zou doen.

"Stop met me te dragen! Dan laat je me ook niet vallen!" zei ik terug.

Nu was het Carter zijn beurt om met zijn ogen te rollen. Ik wist dat hij er niet tegen kon dat ik zo eigenwijs was. Daar heeft hij nooit tegen gekund. En dat zal waarschijnlijk ook nooit veranderen.

"Stop nu gewoon met zo eigenwijs zijn en laat me je naar die stomme verpleegster brengen zodat ze die stomme knie van je kan behandelen!" zei hij terwijl hij zijn kaken op elkaar had geklemd. Ik kreunde geïrriteerd maar stopte wel met bewegen. Carter ontspande zich ook een beetje maar zag er nog steeds een beetje geïrriteerd uit.

Het duurde even voordat we bij het kamertje van de verpleegster waren zette hij me neer op de behandel stoel/tafel/bank iets. Hij ging zelf meteen bij de deur staan. Ik keek hem fronsend aan en hij haalde daar zijn schouders bij op.

"Zo kan je niet weg." zei hij daarna nog. Ik draaide me om en begon mijn broekspijp omhoog te trekken. Ik trok mijn been weg en keek hem geïrriteerd aan.

"Dat kan ik zelf wel, ik ben geen klein kind." Ik keek me verrast aan.

"Oh echt niet? Je had me daarmee kunnen foppen hoor." Met mijn ogen tot spleetjes geknepen keek ik hem aan en gaf hem een klap tegen zijn schouder. Niet te hard natuurlijk, want nerds horen niet hard te kunnen slaan.

~

Een half uur later was ik eindelijk klaar. De verpleegster had verband rond mijn knie gewikkeld maar heeft verder niet echt veel gedaan. In ieder geval niets wat ik zelf niet had kunnen doen. Carter was er de hele tijd.

"Zie je, dat was niet zo erg, of wel?" Ik schudde mijn hoofd en draaide me naar hem om.

"Dat is precies wat ik je de hele tijd heb lopen vertellen. Het was niet zo erg. Ik had het zelf kunnen doen. Nu is het een half uur later en ben ik pas klaar hier op school terwijl ik dit zelf binnen 2 minuten had kunnen doen. Maarja.... Toch bedankt dat je zo bezorgd was of.... wat dan ook." dat laatste mompelde ik.

Hij knikte. "Het is al goed. We willen natuurlijk niet dat het gaat ontsteken..."

Hij liep met me mee naar mijn auto. Er stond op het terrein geen andere auto meer.

"Uhm... heb je een lift nodig?" vroeg ik na veel getwijfel.

"Uhm, nee ik kan het wel lo-" De eerste druppels begonnen al uit de lucht te vallen. Met een zucht leunde ik naar de rechterkant en deed de deur open.

"Stap in." Carter bleef staan en verroerde zich niet. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes.

"Stap in, jij dwong me om naar die verpleegster te gaan, en je hebt gehoord wat ze heeft gezegd: Niet te veel bewegen. Dus laat me nu niet uit deze auto komen om je er vervolgens in te duwen." Carter grijnsde.

"Dat heeft ze niet gezegd. En denk je nu echt dat je me in de auto kan duwen?" Ik haalde mijn schouders op.

"We zullen zien." ik stapte uit de auto en liep met grote passen naar hem toe. Toen ik naast hem stond begon ik hem zachtjes te duwen. Natuurlijk verscheen er een grote, super vervelende grijns op zijn gezicht.

"Zie je? Je kan me er niet in du-" Ik pakte zijn oor beet en begon er in te knijpen. Nu was ik de gene met een grote grijns op haar gezicht terwijl Carter een pijnlijk gezicht trok.

"Nu de auto in. Ik mag dan wel niet sterk zijn, maar ik ben nog steeds een nerd en weet dus wel een oplossing te verzinnen. Dus zelfs als je nu niet in de auto stapt, dan verzin ik toch wel weer iets." Carter zuchtte en stapte de auto in. Ik liep naar de andere kant van de auto en ademde diep in.

De kans is groot dat ik mijn ouders ook weer ga zien....

***************************

Hey allemaal!

Ik heb niet echt veel te vertellen... Er is niet echt veel gebeurd deze week.

Het enige wat ik wil vragen is: Hebben jullie het nieuwe nummer van Shawn Mendes gehoord?! Hij is zooooo goed!

-xxx-love yaa