Σήμερα ήταν η μέρα που θα γινόταν η δίκη. Ήταν η τελευταία μέρα που θα έβλεπαν μπροστά τους εκείνους τους άθλιους. Είχε περάσει σχεδόν ενάμιση μήνας από τότε που η Εύα είχε βγει με τον μικρό από το νοσοκομείο. Θα τον ονόμαζαν Φώτη καθώς από την στιγμή που γεννήθηκε έφερε ένα ακόμη φως στην ζωή τους. Ο Παύλος δεν είχε καμία αντίρρηση οπότε θα τον βάφτισαν το συντομότερο. Όσο για τις σχέσεις της Ιωάννας με τον μικρό της αδελφό ήταν πολύ καλές πράγμα που χαροποιούσε όλους πολύ.
Έλυσε τα μαλλιά της από την γαλλική της πλεξούδα και άφησε τα μαλλιά της κυματιστά να πέσουν μέχρι το τέλος της σπονδυλικής της στήλης.
<Είναι πολύ πιο μακριά από τότε που τα θυμάμαι στο σχολείο>είπε ο Γιάννης και στάθηκε πίσω της.
<Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε αγάπη μου. Λογικό είναι να μάκρυναν. Σου αρέσουν;>τον ρώτησε και γύρισε να τον κοιτάει.
<Όπως και αν είσαι, είσαι μια θεά>της τόνισε και τα μάγουλα της κοκκίνισαν ελαφρά.
<Αλλά μόνο για μένα δεσποινίς μου>της είπε με σταθερή φωνή και την κόλλησε μαλακά στον τοίχο.
<Δεν είναι ώρα για τέτοια κύριε Παπαδόπουλε>είπε και τον φίλησε απαλά στα χείλη. Ήταν τόσο ερωτικός ο Γιάννης της. Το μαύρο του πουκάμισο τόνισε τα μεγάλα του όμορφα χέρια. Πρώτη φορά τον είχε δει από τότε που τον γνώριζε να φοράει μαύρα καθώς και το παντελόνι του είχε το ίδιο χρώμα.
Όσο για εκείνη ήταν το ίδιο όμορφα ντυμένη όπως παντα. Το κόκκινο παντελόνι της τόνιζε τα ψηλά της πόδια. Ενώ το άσπρο της μακρύ πουκάμισο την φώτιζε στο πρόσωπο.
<Λοιπόν πριγκίπισσα μου. Πάμε>την ρώτησε και της έδωσε ένα φιλί στο λαιμό.
<Πηγαίνετε στο αυτοκίνητο και έρχομαι>του απάντησε και το έδωσε και εκείνη ένα φιλί στα χείλη. Τον είδε να βγαίνει από το δωμάτιο και πήρε το μάρσιπο και το φόρεσε. Πλησίασε στην κούνια. Ο μικρούλης της μόλις είχε προλάβει να ανοίξει τα μάτια του, τον πήρε στην αγκαλιά της και τον έβαλε μέσα στο μάρσιπο. Ήταν τόσο ήσυχος. Πήρε την τσάντα του μωρού και την δικιά της και βγήκε από το δωμάτιο.
Είδε την Αλεξία να κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας να τρώει.
<Να προσέχετε Ευάκι μου>της είπε κοφτά. Εκείνη δεν της απάντησε πάρα μονάχα της χαμογέλασε με ένα καθησυχαστικό χαμόγελο. Ήλπιζε να είχαν γυρίσει πριν έρθει η Ιωάννα από το σχολείο. Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου τους και μπήκε μέσα. Ο Γιάννης καθόταν στην θέση του οδηγού μα κανένας άλλος δεν ήταν στο αυτοκίνητο.
<Οι υπόλοιποι;>τον ρώτησε και γύρισε να τον κοιτάξει. Εκείνος την κοίταζε αγριεμένα και χαϊδέψε το κεφαλάκι του του γιου τους.
<Εύα τι δουλειά έχει ο μικρός μαζί σου;>την ρώτησε αγριεμένα.
<Τον πήρα μαζί μου. Που είναι το κακό;>
<Έχει που πάμε κορίτσι μου δεν πάμε για να περάσουμε καλά άλλα για να τους δούμε να κατά δικάζονται>. Γύρισε το σώμα του προς το τιμόνι και άρχισε να οδηγεί.
<Γιάννη;>τον ρώτησε διστακτικά μα εκείνος της έτεινε το χέρι του να σταματήσει.
<Μη πεις κουβέντα Εύα. Δε θέλω να τσακωθούμε>η φωνή του αγριεμένη. Μέχρι να φτάσουν στα δικαστήρια η Εύα δεν μίλαγε παρά μοναχά χάϊδευε το μωρό της και έκλαιγε βουβά.
Μετά από μια ώρα είχαν φτάσει στον προορισμό τους. Μπροστά τους φαινόταν το τζιπ του Νεκτάριου. Ήταν μαύρο και αρκετά ψηλό. Ο Γιάννης πήγε να κατέβει αλλά την τελευταία στιγμή γύρισε προς το μέρος της.
<Τελείωνε Εύα. Σταμάτα να κλαις και κατέβα από το αυτοκίνητο. Ένα πράγμα θα σου πω. Πρόσεχε μην πάθει τίποτα το παιδί γιατί αλλιώς την έβαψες>. Ήταν η πρώτη φορά που της μιλούσε τόσο σκληρά. Κατανοούσε πως φοβόταν από την μία αλλά από την άλλη έπρεπε να καταλάβει και εκείνος πως δεν νοιαζόταν μονάχα εκείνος για το παιδί τους. Εξάλλου εκείνη είχε μεγαλώσει την Ιωάννα οχτώ χρόνια τώρα ήξερε καλύτερα. Χωρίς να συνεχίσει την κουβέντα κατέβηκε από το αυτοκίνητο.
Η δίκη άρχισε σε δέκα λεπτά. Όταν εμφανίστηκαν μπροστά τους εκείνη έχασε το χρώμα της αλλά ο Νεκτάριος της κράτησε σφιχτά το χέρι.
''Η κυρία Εύα Κρητικού ας προσέλθει στο βήμα''φώναξε ο δικαστής και εκείνη αγκαλιά με το μωρό πλησίασε προς το βήμα. Έβαλε το χέρι της πάνω στο ξύλο και άρχισε να απαντάει στις ερωτήσεις του.
''Και τώρα μια τελευταία ερώτηση. Είσασταν μπροστά στον πυροβολισμό του κυρίου Παπαδόπουλου; Και αν ναι ποιός από τους δύο τον πυροβόλησε; ''. Η Εύα είχε χάσει πια το χρώμα της. Κοίταξε μια φορά τον Άρη και άλλη μια τον Μάνο και περνώντας μια βαθιά ανάσα απάντησε.
<Αυτός που τον πυροβόλησε είναι ο κύριος Μάνος>δεν πρόλαβε καλά καλά να τελειώσει την πρόταση της όταν ακούστηκε πυροβολισμός. Η Εύα τύλιξε τα χέρια της δίπλα από το μωρό της ενώ τα χέρια του Γιάννη την άρπαξαν και την ξανά πήγαν στην θέση της. Οι αστυνομικοί από την άλλη προσπαθούσαν να τους κρατήσουν σφιχτά.
''Το αποτέλεσμα της δίκης αποφασίστηκε. Τριάντα χρόνια φυλάκιση και για τους δύο. Και τώρα λύνεται η συνεδρίαση ''. Τα λόγια του δικαστή τους καθησύχασαν μα η καρδιά της Εύας είχε πεταχτεί έξω από το στήθος της. Πάλι καλά που το μωράκι της δεν είχε καταλάβει τίποτα. Πήγαν να μπουν στα αυτοκίνητα τους.
<Παιδιά ελάτε εσείς τώρα από εδώ>είπε ο Γιάννης στους φίλους του και εκείνοι γρήγορα έκατσαν στο αυτοκίνητο. Ο Παύλος στην θέση του συνοδηγού ενώ ο Άγγελος με τον Στέφανο στα πίσω καθίσματα.
<Γιάννη θέλω να σου μιλήσω>αποκρίθηκε η Εύα μα εκείνος ούτε καν την κοίταξε.
<Νεκτάριε μπορείς να πάρεις την Εύα μαζί σου>τον ρώτησε και εκείνος έγνεψε καταφατικά το κεφάλι του.
Η Εύα μπήκε στο σπίτι. Τα παιδιά καθόντουσαν στον καναπέ όπως και η Ιωάννα.
<Μανούλα μου>είπε η μικρή και έπεσε στην αγκαλιά της μητέρας της.
<Καρδούλα μου εσύ>την φίλησε η Εύα γλυκά στα μαλλιά.
<Ο μπαμπάς γιατί έχει νεύρα;>ρώτησε η μικρή αλλά η Εύα πριν προλάβει να απαντήσει μίλησε ο Παύλος.
<Αγαπούλα μου μικρή τους μεγάλους δεν μπορούμε να τους καταλάβουμε πάντα>της δήλωσε και έκανε νόημα στην Εύα να περάσει προς τα μέσα.
Χτύπησε μια φορά την πόρτα αλλά δεν μίλησε κανείς και έτσι αποφάσισε να μπει.
Είδε τον Γιάννη γυμνό μόνο με την πετσέτα του μπάνιου.
<Πόρτα δεν έχετε στο σπίτι σας κυρία Κρητικού;>την ρώτησε αγριεμένα. Ήταν η πρώτη φορά που που την φώναζε με το πατρικό της μετά το γάμο τους.
<Πόρτα χτύπησα αγαπητέ μου αλλά μάλλον εσείς είστε κουφός. Όσο για το Κρητικού τι να σου πω>. Από τα μάτια της έσταζαν καυτά δάκρυα. Εκείνος την πλησίασε.
<Όοο μην μου κλαίτε δεσποινίς Εύα μου>της είπε ειρωνικά και της σκούπισε τα δάκρυα.
<Όσο για το Κρητικού έτσι θα σε λένε από δω και πέρα γιατί χωρίζουμε>. Τα μάτια της γούρλωσαν και αμέσως έχασε το χρώμα της.
<Γιάννη τι λες;>
<Αυτό που άκουσες Εύα μου χωρίζουμε. Δε θέλω να σε ξανά δω>της δήλωσε κοφτά.
Είχε καθίσει μπροστά από την πόρτα και καθώς τον κοίταζε που ντυνόταν. Όταν ετοιμάστηκε πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και πήγε να φύγει.
<Γιατί γαμώτο μου; Γιατί;>τον ρώτησε και το πρόσωπο του Γιάννη σκυθρώπιασε.
<Γιατί; Τολμάς και με ρωτας γιατί;>εκείνη συνέχιζε να κλαίει.
<Για αυτό Εύα>της έδειξε την μικροσκοπική σφαίρα που έβγαλε από το παντελόνι του.
<Που το βρήκες αυτό;>τον ρώτησε τρομαγμένη.
<Εκεί που έπεσε Εύα μου. Δίπλα σου. Το καταλαβαίνεις πως αν δεν είχε αστοχίσει ο ηλίθιος ο Άρης θα είχατε χτυπήσει. Και εσύ και το μωρό>. Τα μάτια του είχαν κοκκινίσει και ήταν έτοιμος να κλάψει.
<Γιάννη εγώ>του είπε και τον αγκάλιασε.
<Δεν λογάριασες τίποτα. Αν πάθαινες κάτι τι θα γινόμουν εγώ μου λες; Αν είχε πάθει κάτι το μωρό μας; Πώς θα το συγχωρούσες στον εαυτό σου;>. Τώρα έκλαιγαν και οι δύο. Η Εύα είχε κούρνιασε στην αγκαλιά του και εκείνος την κράταγε σφιχτά. Αποτραβήχτηκε.
<Δεν θέλω να σε ξανά δω. Εύα>
<Γιάννη δε μπορείς να μου το κάνεις αυτό. Σαγαπάω>. Εκείνος γέλασε ειρωνικά.
<Το κατάλαβα αυτό κορίτσι μου μην ανησυχείς>της είπε ειρωνικά. Έκανε να φύγει.
<Γιάννη μου σε παρακαλώ. Μην φεύγεις. Που πας τέτοια ώρα;>τον τράβηξε μαλακά από το χέρι μα εκείνος το τράβηξε.
<Αναφορά θα έδινα μόνο στην γυναίκα μου και εσύ σε λίγο δε θα είσαι. Όσο για το που πάω. Θα σου πω. Όπου θέλω. Και το βράδυ μην με περιμένεις δε ξέρω με ποιά μπορεί να είμαι>. Η Εύα τα είχε χάσει. Δεν μπορούσε να ήταν αυτός ο Γιάννης της. Είχε κάνει λάθος το είχε καταλάβει. Μα δεν μπορούσε να την τιμωρήσει τόσο σκληρά. Με την απουσία του. Εκείνος γύρισε το κεφάλι του για μια στιγμή και μετά έφυγε αφήνοντας την μόνη....
Ο πρώτος τους καβγάς δεν εξελίχτηκε και πολύ καλά. Εσείς τι λέτε θα χωρίσουν τελικά ή θα νικήσει η αγάπη τους και έρωτας τους; Μπορεί ο εγωισμός τους να νικήσει;
#Το κεφάλαιο έχει και δεύτερο μέρος.....
