Είχε περάσει σχεδόν μια βδομάδα από τότε που η Εύα και ο Γιάννης είχαν χωρίσει. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ άλλοτε παρά μονάχα μια φορά στην πλατεία κοντά στο σχολείο.
flashback
Ήταν βράδυ Παρασκευής όταν το κινητό της χτύπησε. Ήταν ο Νεκτάριος για άλλη μια φορά...
<Καλωσορίζω την όμορφη κολλητή μου>
<Καλωσορίζω και εγώ τον κολλητό μου>.
<Τι έτσι σκέτο χωρίς το όμορφος> την ρώτησε με μια βαριά αστεία φωνή.
<Συγγνώμη παρέλειψα. Τον όμορφο κολλητό μου. Τι με ήθελες όμορφε κολλητέ> τον ρώτησε με ένα ειρωνικό ύφος.
<Έλεγα να έρθεις από δω να βγούμε να μιλήσουμε να πιούμε και τίποτα>. Η Εύα έπαιζε με τα μαλλιά της όση ώρα της μιλούσε ο Νεκτάριος.
<Λοιπόν κοπέλα θα έρθεις> την ξανά ρώτησε.
<Λοιπόν θα έρθω. Σε μια ώρα στην πλατεία;>
<Σε μια ώρα στη πλατεία>. Άρχισε να ετοιμάζεται όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Έβαλε το μπλε της μεσάτο κοντό φόρεμα της μαζί με τα καφέ σανδάλια της. Ένα κολιέ στο λαιμό που είχε μια μεγάλη πέτρινη σταγόνα και ένα χρυσό βραχιόλι στο χέρι. Έπιασε τα μαλλιά της σε ένα όμορφο χαμηλό κότσο αφήνοντας και μερικά μαλλάκια μπροστά στο πρόσωπο της και έφυγε.
Με τον Νεκτάριο βρέθηκαν σχετικά γρήγορα. Τον είδε να κάθεται σένα παγκάκι κάτω από το φως. Είχε όντως όμορφο κολλητό. Πολύ όμορφο. Είχε ξανθά μαλλιά και καφέ μάτια.
<Λοιπόν κορίτσι τι προτιμάς. Κρέπα ή ποτό;> την ρώτησε με να κουταβίσιο βλέμμα. Σίγουρα ο φίλος της ήθελε κρέπα, λοιπόν ας του έκανε το χατίρι.
<Κρέπα λέω αλλά όχι ακόμα. Θέλω να πάμε να περπατήσουμε λίγο>. Εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη την πήρε από το χέρι και άρχισαν να περπατάνε.
Μετά από μιάμιση ώρα έβγαιναν από την κρεπερί. Ο Νεκτάριος είχε πάρει αλμυρή ενώ η Εύα γλυκιά.
<Να σου πω Ευάκι. Θα φύγεις τώρα ή αργότερα για το σπίτι>. Την ρώτησε αλλά απάντηση δεν έπαιρνε. Η ατμόσφαιρα είχε έναν περίεργο ηλεκτρισμό και το ένιωθε.
<Εύα σου μιλάω. Εύα. Μη μου πεις πως... πως κλαίς>. Γύρισε προς το μέρος του και έπεσε στην αγκαλιά του.
<Ηρέμησε κορίτσι μου. Μαζί θα τα περάσουμε όλα. Σε έχω αφήσει ποτέ μόνη σου>. Την ρώτησε και εκείνη κοιτώντας τον στα μάτια του έγνεψε αρνητικά.
Ξαφνικά τα μάτια του Νεκτάριου πάγωσαν και γούρλωσαν πίσω από την πλάτη της. Γύρισε και εκείνη ώσπου τον είδε, ώσπου είδε τον Γιάννη της; Ήταν ακόμα δικός της; Αφού τον είχε διώξει. Ήταν ακριβώς στην ανηφόρα του απέναντι δρόμου μαζί με μια μελαχρινή γυναίκα αγκαλιά.
<Πάμε να φύγουμε Εύα σε παρακαλώ> ο Νεκτάριος την παρακάλαγε αλλά εκείνη δεν κουνιόταν. Δε μπορούσε να πάρει τα πόδια της. Ώσπου.....ώσπου την κοίταξε και εκείνος. Με τι άραγε; Με τι συναίσθημα την κοιτούσαν τα μάτια του; Με μίσος ή με πάθος; Όχι δεν ήταν πάθος μίσος ήταν. Το πρόσωπο του είχε αγριέψει όσο την κοίταζε. Αλλά πριν το καταλάβει ο Κολλητός της την είχε τραβήξει μακριά από κει....
Τέλος flashback
Τώρα καθόταν μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή της και διάβαζε. Είχε ήδη μεσημεριάσει και σε λίγο είχε φροντιστήριο. Μακάρι να μπορούσε όμως να συγκεντρωθεί στα βιβλία της. Μακάρι. Το μοναδικό πράγμα σκεφτόταν όλη μέρα ήταν η καθυστέρηση της. Ναι και όμως είχε μια βδομάδα καθυστέρηση και αν ήταν...... όχι δεν ήταν δε μπορούσε να ήταν.
Μετά το φροντιστήριο θα πας να πάρεις ένα τεστ και τότε θα βεβαιωθείς πως δεν είσαι αυτό που φαντάζεσαι. Πρόσταξε τον εαυτό της και ετοιμάστηκε να φύγει. Πάλι καλά οι γονείς της δεν ήταν εκεί είχαν πάει στο χωριό. Οπότε θα αργούσαν να επιστρέψουν. Και εκείνη θα χε όλο το χρόνο για να σκεφτεί.
Γύρισε στο σπίτι κατά τις εννιά παρά μαζί με μια μια σακούλα φαρμακείου. Στην αρχή ντράπηκε να ζητήσει αλλά στην συνέχεια το κάνε. Έτσι έχουν τα πράγματα Ευάκι. Από την στιγμή που μπήκες στο χορό πρέπει να χορέψεις κιόλας. Ανέβηκε κατευθείαν στη σοφίτα και πήγε γρήγορα στο μπάνιο. Μετά από δέκα λεπτά βγήκε με μια έκφραση στο πρόσωπο που κανείς δεν την είχε ξαναδεί. Το τεστ ήταν θετικό και εκείνη στα πρόθυρα τρέλας.
Όχι τώρα θεέ μου. Γιατί γιατί τώρα. Ήταν έγκυος στο παιδί του Γιάννη της. Κουβαλούσε το παιδί ενός μοναδικού έρωτα. Ήταν ο καρπός του έρωτα τους ενός άντρα που συνέχιζε να είναι όλος της ο κόσμος. Είχε όμως και ένα δίλημμα. Θα το κρατούσε ή θα το έριχνε καθώς το είχε αγαπήσει πριν καλά καλά το αντικρίσει. Πριν καλά καλά το πάρει στην αγκαλιά της. Σκέφτηκε να πάρει τον Νεκτάριο για να την βοηθήσει. Καθώς της είχε πει πως θα ήταν δίπλα της σε όλα. Αλλά η σκέψη της έφυγε απο το μυαλό τόσο ξαφνικά όπως και μπήκε. Αυτό ήταν θέμα που αφορούσε πλέον μόνο εκείνη αφού ο Γιάννης πλέον ήταν μακριά της από δικιά της πρωτοβουλία. Αύριο είχε αποφασίσει να πάει και στο γιατρό να βεβαιωθεί. Και αν όντως ήταν έγκυος θα το κρατούσε καλά σαν μυστικό μέσα της. Σαν ένα μυστικό που άμα το ανακάλυπταν θα το πλήρωνε με τη ζωή της.....
#Πάνω βρίσκεται το φόρεμα της Εύας....
