Είχαν σταθεί και οι δύο και την κοίταζαν.....
<Εύα μου ηρέμησε. Αρχικά πάρε βαθιές ανάσες>της είπε ο Γιάννης και έκανε την ίδια κίνηση μαζί της εισπνοή ~εκπνοή.
<Γιάννη πονάω. Φοβάμαι>
<Άγγελε έναν γιατρό τώρα>φώναξε στον κολλητό του και εκείνος έτρεξε γρήγορα στον διάδρομο. Έμειναν οι δύο τους.
<Γιάννη φοβάμαι>του είπε εκείνη σιγανά και γατζώθηκε από πάνω του.
<Μωρό μου όλα καλά θα πανε. Περάσαμε τόσα πολλά θα γεννηθεί και το αγοράκι μας και.....>
<Αααα. Γιάννη πονάω. Γιάννη πονάω κάνε κάτι>τον διέκοψαν οι φωνές της ενώ το επόμενο λεπτό μπήκε μέσα μια γιατρός με ένα φορίο.
<Γιατρέ. Ήρθατε>διαπίστωσε εκείνος με χαρά.
<Δεν είμαι η γυναικολόγος της αλλά αν μπορείτε ανεβάστε την πάνω στο φοριο>του ζήτησε ευγενικά εκείνη.
<Μάλιστα και πότε θα έρθει;>την ρώτησε καθώς ανέβαζε την Εύα του και εκείνη σφάδαζε από τον πόνο.
<Τον πήραμε τηλέφωνο και όπου να ναι θα βρίσκεται εδώ>του απάντησε.
<Αααα. Θα αργήσει πολύ; Η γυναίκα μου πονάει;>την ξανά ρώτησε και το φορίο βρέθηκε μπροστά από μία πόρτα ενώ η Εύα ταυτόχρονα πονούσε.
<Δεν ξέρω κύριε μου. Αλλά όπου να ναι σας είπα θα βρίσκεται εδώ>του απάντησε με έντονο ύφος. Η Εύα προσπαθούσε να ανασάνει για να σταθεροποιήσει τις αναπνοές της.
<Γιάννη μου μην μ αφήσεις μόνη μου. Σε χρειάζομαι>φώναξε η Εύα γεμάτη δάκρυα.
<Όχι αγάπη μου. Εδώ θα είμαι δίπλα σου. Μην μου φοβάσαι>της δήλωσε και η πόρτα αίθουσας τοκετών άνοιξε. Ο Γιάννης πήγε να μπει αλλά η νοσοκόμα δεν τον άφησε.
<Συγγνώμη κύριε δεν μπορείτε να μπείτε ακόμα>του δήλωσε και εκείνος ήταν έτοιμος να της σπάσει την μούρη από τα νεύρα.
<Είστε με τα καλά σας; Η γυναίκα μου με χρειάζεται. Την ακούσατε νομίζω;>
<Ναι άλλα δεν μπορώ να κάνω κάτι>
<Σας παρακαλώ αφήστε τον να μπει τον χρειάζομαι>είπε η Εύα εξαντλημένη από τον πόνο.
<Παιδιά δεν γίνεται. Κυρία Παπαδοπούλου δεν γίνεται. Όχι ακόμα>τους δήλωσε εκείνη και πριν προλάβει να αντιδράσει ο Γιάννης είχε κλείσει την πόρτα.
<Άνοιξε γαμώτο θα την σπάσω>φώναζε αλλά τίποτα δεν γινόταν. Η φωνή της γυναίκας του φώναζε ξεψυχησμένα και εξαντλημένα το όνομα του. Εκείνος συνέχιζε να χτυπάει ώσπου τον σταμάτησε ο Στέφανος.
<Έλα φίλε μου πάμε να κάτσεις. Είμαστε όλοι εδώ>του είπε εκείνος και τον είδε να ηρεμεί.
<Γιατί γαμώτο δεν με αφήνουν να μπω; Γιατί; Η γυναίκα μου είναι εκεί μέσα. Γιατί;>τον ρώτησε και τώρα οι μυς του είχαν χαλαρώσει αρκετά.
<Δεν πρέπει ακόμα ρε Γιάννη. Σε λίγο όμως θα μπορέσεις. Τι γιατρός είσαι; Τίποτα δεν ξέρεις>. Τον κορόϊδεψε ο Στέφανος και εκείνος τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη.
Στο διάδρομο που περίμεναν είχαν όντως έρθει όλοι εκτός από την Ιωάννα και την Αλεξία που θα ερχόντουσαν όταν θα γεννούσε.
<Υπομονή φίλε μου>του είπε ο Νεκτάριος δίνοντας του κουράγιο.
<Δεν μπορώ άλλο ρε Νεκτάριε θέλω....>η φωνή του γιατρού τους διέκοψε.
<Ο πατέρας;>ρώτησε και αμέσως ο Γιάννης πετάχτηκε από την θέση του.
<Ναι. Εγώ είμαι>δήλωσε κοφτά και είχε μουσκέψει ολόκληρος.
<Μπορείτε να περάσετε. Η κυρία Εύα σας ζητεί>. Με τα τελευταία λόγια του γιατρού ο Γιάννης έτρεξε και φορώντας την πράσινη στολή μπήκε μέσα.
<Εύα μου>της είπε με μια φωνή και έτρεξε και κάθισε δίπλα της.
<Αγάπη μου. Γιάννη μου πονάω>του δήλωσε κλαψουρίζονας.
<Ηρέμησε καρδούλα μου. Όλα τελείωσαν τώρα έχουμε φτάσει στην τελική ευθεία>της είπε και αμέσως την είδε να χαλαρώνει αλλά μετά ένας δυνατός πόνος την τράνταξε ολόκληρη.
<Γιάννη πονάω>
<Ηρέμησε ψυχούλα μου είμαι εδώ δίπλα σου>της έσφιξε το χέρι σφιχτά.
<Σπρώξτε>φώναξε ο γιατρός και η νοσοκόμα της κρατούσε την πλάτη. Εκείνη εσπρώχνε και ξανά εσπρώχνε αλλά δεν ένιωθε να γίνεται κάτι.
<Κύριε Παπαδόπουλε έρχεστε λίγο έξω να σας πω;>τον ρώτησε και κάνοντας του σήμα σηκώθηκε από δίπλα της αν και με μεγάλη δυσκολία αφού η Εύα του έσφιγγε το χέρι συνέχεια.
