Oh Boy! I Love You!

The One Without an End

CHAPTER60

Parang totoong isang emosyon lang ang pwedeng maramdaman ng tao sa bawat pagkakataon.

Ngayon, sobrang lungkot lang itong nasa dibdib ko. Sobrang lungkot. Ang sakit-sakit na.

Kahit anong lingon ko sa tulay, wala na akong takot. Wala na ring lula. Mayroon lang sakit. Mayroon lang luha. Ang sakit lang na iyon ang pumipigil sa akin na kumilos at tumawid pabalik sa mataas, makitid, at nakakalulang tulay.

Naupo ako sa isang sa gilid ng poste ng tulay kung saan nagpaalam sa akin si Gabriel. Kanina ay nakatayo ako ditto habang pinapanood ko siyang lumalayo. Sumandal ako, nakatalikod sa tulay, at nakaharap sa papataas na mga hagdanang taniman paakyat sa mas mataas pang langit.

Iniikot ko ang aking mata sa napakalawak na mga kabundukan at inisip kung gaano ako kaliit at ang aking pinagdaraanan sa lahat ng ito. Napakaganda nito para malungkot. Marami pang magagandang bagay sa mundo.

Pinilit kong ibahin ang aking nararamdaman. Na baka mawala ang sakit kung susubukan kong tabunan ito ng nakabibighaning paligid ko ngayon.

Pero hindi sapat. Hindi mawala-wala ang sakit. Hindi kayang ibsan ng kahit ano ang nararamdaman ko.

Wala nang maganda.

Wala na ang lahat.

Wala na si Gabriel. Mahal ko siya. Pero hanggang ganun lang. Hindi kasi sapat iyon para sa kanya. Hindi ko siya sinisisi. Hindi rin kasi sapat ang pagmamahal kong iyon para unahin ko siya.

Ang tunay na tinitibok kasi ng puso ko, wala na.

Kasabay nito, tuluyan ko nang tinanggap na mas mahal ko nga si Jessie. Maganda naman ang katotohanang iyon. Siya naman kasi talaga pala. Kaya lang huli na. Wala na siya. Gusto ko man siyang habulin, hindi ko na magagawa. Nasa magkaibang kontinente na siguro kami.

Hindi lang bundok, hindi lang dagat ang naghihiwalay sa amin.

Bakit kung kailan maari nang maglapit ang aming mga puso, doon pa kami nagkalayo? Kung kailan alam ko nang mahal ko siya, doon siya nagpakalayo para kalimutan ako.

My god, napakalungkot ko na yata talaga para ganito na ako mag-isip. Para na akong tumutula.

At muli, isa pang luha ang naramdaman ko sa aking pisngi. Ganun na lang kasi, isa-isang pumapatak.

Isang luha para sa nakaraang ala-ala. Tulad nang halikan niya ako sa falls, pati na rin sa kama.

Isang luha para sa mga bagay na hindi na mangyayari. Tulad nang pitong araw na hindi na matatapos.

Iyun na lang.

Marahan ang pagpatak, singrahan ng pagkawala ng nararamdaman ko.

Nakaupo lang ako. Nakatulala, minsan, nililingon ang tulay. Hindi ko alam ang susunod kong gagawin. Sabi naman nila, natatapos ang lahat. Matatapos din siguro ito. Pakshet, ang sakit.

Pinahid ko ang mga luha ko. Tama na muna ang pagda-drama. Hindi ko man kayang matanggal ang sakit, kaya ko naman itong takpan muna, para hindi makita ng iba. Ng mga magsasaka, ng mga taumbayan, ng mga local dito sa Batad.

Higit sa lahat, hindi ko kakayaning ipaliwanag ito kay Mama. Nakakahiya. At kahit alam kong mauunawaan niya, malulungkot akong makita siyang masasaktan para sa akin. Hindi niya iyon mapipigilan, sinabi na niya. Anak niya ako. Ang nararamaman ko, doble para sa kanya.

Tumayo ako. Isang tapak papalayo kay Gabriel, isang hakbang papalapit sa katotohanan.

Nakakatakot ang katotohanang ito. Una, ang tulay na mataas na kailangan kong tawiring mag-isa. At ikalawa, ang katotohanang ang paglampas sa tulay ay patungo sa kawalan. Wala na akong babalikan. Ako na lang, wala si Jessie. Ako na lang.