from nerd to spy

~9~

Ik focuste me express heel erg op de weg en probeerde mezelf niet te laten afleiden door de omgeving. Dit was namelijk de buurt waarin ik was opgegroeid. En onderweg naar school moest ik ook langs het park waarin werd ontvoerd door de gang van V. Toen ik eindelijk de school voor me zag parkeerde ik de auto maar stapte niet uit. Ik leunde met mijn hoofd tegen het stuur en probeerde mezelf te kalmeren.

Ik had verwacht dat dit niet zo'n effect op me zou hebben. Ik bedoel ik heb wel ergere dingen meegemaakt. Ze hebben me een brandmerk gegeven, mishandeld, gebruikt en misbruikt en al die tijd heb ik mezelf groot kunnen houden. Maar nee, nu zie ik mijn oude school, ja mijn oude school! Welke softie moet nu huilen om zijn oude school?! Als het nu je huis is oke, maar je oude school?! Pff ik dacht dat ik sterker was dan dat... Nee ik wéét dat ik sterker ben dan dat. Ik ben Speedy! Ik ben het meest gevreesde meisje in de boksring.

"Nee, we weten allebei dat Speedy dood is gegaan in die brand. Je bent nu gewoon Vanessa. Nerdy, plain old Vanessa. Of beter nog je bent nu Madison Jonas. Een nerd die bang is voor andere en van school houdt." zei een stemmetje in mijn hoofd.

Ik ademde diep in en haalde mijn hoofd van het stuur. Met een zucht deed ik de deur open en deed deze toen op slot. Daarna begon ik mijn weg richting de ingang te maken. Meteen kreeg ik een gevoel van deja vu. Alleen hier wist ik zeker van dat het was gebeurt. Ik voelde me zenuwachtig maar was wel echt enthousiast om eindelijk weer een normaal, nou ja zo normaal als het maar kan, leven te hebben. Zo'n 4 jaar geleden heb ik ongeveer hetzelfde gevoel gehad: zenuwachtig omdat ik geen idee wat ik van het nieuwe schooljaar moest vinden. Zouden ze eindelijk ophouden met het gepest? Nieuw jaar nieuwe start, toch? Nou dat was totaal niet het geval. Ook was ik toen heel enthousiast omdat ik weer naar school kon en dus weer kon leren en lezen. Dat was eigenlijk ook echt het enige leuke wat ik aan school vond toen der tijd. Het leren en lezen. De school zelf met de leraren en leerlingen vond ik maar 3 keer niks. Met leerlingen kwam het pesten gepaard en de leraren deden hier niets mee, oké nu ben ik ook nog nooit naar een leraar toe gegaan om hulp te vragen maar je zou het toch wel merken als er iemand wordt gepest in je klas? Nou niet dus.

Ik liep nu weer op de zelfde parkeerplaats, toen der tijd had mijn broer me naar school gebracht en liep ik achter hem aan richting de school. Nu had ik mezelf naar school gebracht en liep ik helemaal alleen terwijl ik ook nog eens vermomd was. Als je me dit 4 jaar geleden had verteld dat ik vermomd was als nerd omdat ik eigenlijk een top boxer was dan zou ik je vierkant hebben uitgelachen. Maar zoals je ziet is het toch echt zo... Ookal hoop ik nog steeds elke dag dat het allemaal een grote nachtmerrie is geweest of dat ik in coma lig en het allemaal niet echt was... Jammer genoeg wist ik dat dat allemaal niet zo was... En dat dit, ookal wou ik het niet, wel degelijk echt was.

Ik was nu al aangekomen bij de ingang van de school en deed de deur open. Ik keek naar binnen en deed geschrokken een stapje terug. Alles, maar dan ook echt alles was nog hetzelfde. De kleuren van de muren waren nog steeds crème/geel achtig en de lockers hadden een soortgelijke kleur. Aan de muur hingen helemaal geen posters en de gang was spik en span.

"Ga je nog lopen of blijf je hier heel de dag staan?" Hoorde ik opeens iemand met een zware stem vragen. Ik schrok en legde mijn hand op de plek waar mijn hart zit.

"Sorry..." mompelde ik en begon snel door te lopen.

"Vergeet je niet iets?" Hoorde ik dezelfde stem vragen toen ik bijna aan het eind van de gang was.

Ik bleef stil staan en draaide me langzaam om. Heel langzaam. Zonder op te kijken liep ik weer in de richting van de jongen en pakte mijn rugzak aan zonder ook maar een keer naar de jongen te kijken. Diep van binnen wilde ik opkijken maar ik wist dat als ik mijn act echt wilde verkopen ik me heel verlegen en bang voor moest doen. De jongen had daarentegen een ander idee. Toen ik mijn rugzak aanpakte liet hij niet los. Wat hij wel deed was een vinger tegen mijn kin zetten en mijn hoofd langzaam omhoog duwen. Ik hield mijn ogen op de grond gericht zodat ik hem alsnog niet aan keek.