from nerd to spy

~7~

"Ik was niet aan het huilen, er zat gewoon een stofje in mijn oog." Antwoordde ik voorzichtig.

"Ik geloof je niet, maar ik ga er verder ook niet op in omdat je dat blijkbaar niet wilt." Zei Blake.
Ik zuchtte opgelucht. Blake was altijd de gene die het heel snel doorhad wanneer iemand ergens niet over wilde praten.

"Dankje." Fluisterde ik zachtjes naar hem.
"Nouja, zullen we maar beginnen met opruimen?" Vroeg Brad. Als antwoord knikte ik en bukte.

Na een uur waren we dan eindelijk klaar met opruimen. Terwijl we aan het opruimen waren hebben we bijna niet gepraat, iets waar ik heel blij mee was, ook al was er een ongemakkelijke sfeer.

"Zullen we beginnen met sparren, aangezien we dat moesten doen van Charles." Ik knikte en liep naar de kast waar bokshandschoenen lagen.

"Ik wil liever boksen." Zei ik terwijl ik bokshandschoenen over mijn schouder gooiden, in de richting van hun.
Ik hoorde dat ze allebei de handschoenen aandeden. Ik glimlachte en wikkelde alleen mijn hand in. Verder deed ik niks en liep naar de boksring. Ik warmde me een beetje op met bewegingen. Toen ik klaar was met mijn warming up bleef ik wachten.

"Wie van jullie gaat nu het eerste tegen mij?" Vroeg ik. Het was even stil, maar uiteindelijk begon Brad te praten.

"Kunnen Blake en ik niet eerst tegen elkaar?" Ik rolde mijn ogen.

"Nee, ik heb dit nu nodig dus, nee dat gaat niet." Brad zuchtte.
"We willen je geen pijn doen." Ik grinnikte zachtjes, zo zachtjes dat ik de enige was die het kon horen.
"Daar ben je al te laat mee." Dacht ik maar zei het niet hard op.
Inplaats van dat ik dat zei haalde ik mijn schouders op.
"Maak je daar maar geen zorgen over."

"Oke dan... Dan ga ik wel." Mompelde Brad, in zijn stem hoorde je duidelijk dat hij het er niet mee een was. Toen Brad in de ring stond en voor het eerst weer oogcontact met mij maakte viel zijn mond open. Hij keek naar mijn buik naar het afschuwelijke litteken. Zijn kaak verstrakte en zijn handen balde zich tot vuisten.
"Wie heeft dat gedaan?!" Riep hij opeens. Ik kromp ineen door de volume van zijn stem.

"Niemand." Antwoordde ik terug.

Ik zag dat Blake nu ook de ring in kwam geklommen en toen hij zag waar Brad zo boos om was geworden bleef hij stok stijf staan. Ze ogen waren groot en zijn spieren gespannen. Maar naast al die dingen deed hij helemaal niet.

"Oh kom op Vanes, het is echt niet zo dat dat litteken opeens op je buik is verschenen! En ik denk ook niet dat je dat zelf hebt gedaan."

Ik voelde mijn spieren stijf worden. "Niemand heeft het gedaan! Hou je er gewoon buiten! Je hebt er niet mee te maken!" Brad zijn mond viel open.

"Ik heb er wel wat mee te maken, aangezien iemand dacht dat het leuk zou zijn om mijn beste vriendin pijn te doen! Die persoon heeft je gewoon een litteken gegeven. En niet zo maar een litteken! Nee ik kan zien dat het door een brandwond komt, en dat is niet zomaar een brandwond! Het lijkt wel alsof ze je gebrandmerkt hebben, net zoals ze dat doen bij wilde paarden!" Brad gooide zijn handen gefrustreerd in de lucht en stormde toen de kamer uit.

Het was een tijdje stil en Blake en ik zeiden helemaal niets tegen elkaar.
"Deed het veel pijn?" Vroeg hij uiteindelijk.

(flashback)
Nadat het ijzeren ding van mijn buik was gehaald stroomde de tranen over mijn wangen. Ik bleef door schreeuwen van de pijn en begon met mijn handen langs de riem waarmee ze vastgebonden waren te schuren. Doordat ik er langs schuurde begin het pijn te doen, en het enige wat ik hoopte was dat die pijn me van de pijn van mijn buik kon afleiden, maar dit was natuurlijk niet het geval.
Uren lang heb ik lopen huilen en schreeuwen en na een bepaalde tijd kon ik gewoon niet meer. Ik was doodop. Ik gaf me over en bleef gewoon liggen zonder ook maar iets te doen en uiteindelijk viel ik dan eindelijk in slaap.
(Eind flashback)