from nerd to spy

~ 6 ~

Ik herkende ze vaag, maar wist niet precies te plaatsen van wie de stemmen waren. Opeens hoorde ik nog een 3e stem zich aan het gesprek toevoegen. Deze stem herkende ik gelukkig wel, het was Charles.

"Oke, dan zal ik jullie nu even de woonkamer laten zien." Ik hoorde dat Charles en de 2 andere naar de woonkamer liepen.
"Ah, nou dit is Agent Styles." Jane heet van haar achter naam Styles, vandaar.

"Waar is Agent Brown?" Hoorde ik Charles vragen.
"Ze haalt ijs, we gingen net tv kijken en nu haalt ze framboos ijs voor me, dus roep haar niet anders mag jij mijn ijs gaan halen!" Ik grinnikte door Jane's opmerking.
Ik liep verder en stapte de woonkamer binnen.
Toen ik eindelijk zag van wie de andere 2 stemmen waren struikelde ik over mijn eigen voeten en viel de bak met ijs op de grond. Ik keek geschokt van de 2 jongens naar de bak met ijs. Jane keek ook geschrokken op. "NEEE!!!!" Ze rende super snel naar de bak en pakte hem op. "Alsjeblieft leef nog, alsjeblieft...."Ik draaide me om en beende meteen de woonkamer uit.
De twee jongens waren namelijk Brad en Blake. Vroeger mijn beste vrienden, maar dat stopte allemaal jaren geleden. En nu stonden ze weer voor me...

Ik liep naar de keuken en bleef daar bij het aanrecht staan. Leunend tegen het aanrecht probeerde ik mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Ik greep maar een glas dat op het aanrecht stond en vulde hem met water. Met grote teugen dronk ik het glas leeg, niet gevend wie er voor mij al uit had gedronken. Het water kalmeerde me niet, niet dat ik dat had verwacht. Ik had het daarentegen wel gehoopt.
Ik haalde gefrustreerd mijn hand door mijn haar. Dit was een van die momenten waarbij ik heel graag zou willen vechten. Mijn woede en frustratie gewoon even los laten en doen waarin in het best ben.

"Zware dag gehad?" Mijn hele lichaam verstijfde bij het horen van die stem. 4 jaar lang heb ik de stem niet gehoord. 4 jaar!
"Zoiets ja.." mompelde ik zachtjes. Ik vulde het glas weer met water en begon er langzaam uit te drinken terwijl ik met mijn rug naar Blake toe bleef staan. De deur werd opeens opengegooid. Ik draaide me on en zag Jane de keuken binnen komen.

"Vanes, gaat het we- oh... shit." Jane keek naar Blake. "Wat doe jij hier?" Blake reageerde niet op haar vraag, en keek mij strak aan. Ik keek snel weg en vermeet het om nog een keer oogcontact te maken.
"Wat is jouw achternaam?" vroeg Blake. Ik draaide me langzaam om en deed een paar stappen achteruit. "I-ik moet gaan.." ik wilde weg lopen maar voelde dat iemand mijn pols vast pakte.

"L-laat me los, laat me alsjeblieft los." Blake luisterde niet en bleef gewoon vast houden. Ik raakte in paniek en rukte mezelf los uit zijn greep. Ik rende in paniek naar mijn kamer en gooide de deur dicht.

Ik sprong meteen op mijn bed en begroef mijn gezicht in de kussen. Na een aantal minuten werd mijn ademhaling weer een stuk rustiger en ging ik weer rechtop zitten. Vooruit kijkend probeerde ik een oplossing te vinden voor het probleem.

En wat voor een probleem... Nu dat Blake zo ongeveer we-, ach wie houd ik voor de gek, hij weet natuurlijk al dat ik het echt ben. En hij heeft het nu waarschijnlijk al aan Brad verteld, die het waarschijnlijk weer doorverteld aan mijn broer. Mijn broer verteld het weer aan mijn ouders, en die vertellen het dan tegen de politie. Uiteindelijk zal Charles in de problemen komen, en dat allemaal door mij. Of eigenlijk door Blake. Dus nee, eigenlijk kan je dit niet eens meer een probleem noemen. Het is een regelrechte ramp!

Ik was helemaal weg gezonken in gedachten toen er op mijn deur werd geklopt. Mijn lichaam stond meteen weer stijf van de spanning.

"Vanessa? Ik ben het, Charles. Kan ik binnen komen?" Ik stond op en liep naar de deur. Ik deed hem open, draaide me meteen weer om en ging weer op bed zitten. Charles kwam binnen en ging naast me op bed zitten.