Yalnızlığımı alamaz

Bölüm 23: notlar ve korkular

12K için herkese çok teşekkür ederim!

Bu arada; diğer kurgularıma da göz atmayı unutmayın.

Keyifli okumalar!

⚡️

Anneni ben öldürdüm.

Yalın elimdeki kağıdı bir hışımla kaptı ve titreyen göz bebekleriyle üzerinde yazanları okudu.

Nefesleri sıklaşmaya başladığında elimi koluna koydum ve ona korkuyla baktım. Dudakları aralık bir şekilde, kağıtta yazan cümleye bakıyordu.

Elindeki kağıdı buruşturdu ve başını kaldırarak adamın kaybolduğu caddeye baktı. Kolunu elimden kurtararak koşmaya başladı.

"Yalın!"

Korkuyla peşinden koşmaya başladım ama ne kadar koşarsam koşayım aramızda büyük bir mesafe vardı. Ona yetişemiyordum.

"Yalın dur!"

O adamı elinden kaçırmak istememesini anlıyordum ama kendi canı da tehlikeye girebilirdi. Kim olduğunu bilmiyorduk ama tehlikeli biri olduğu kesindi.

Deli gibi korkuyordum.

"Yalın!"

Gözyaşlarımı tutamadığımda yanından geçtiğim insanlar bana tuhaf bir şekilde bakmaya başladı. Kimse ne olduğunu sormuyor ve sadece bakmakla yetiniyordu.

Yalın'ı göz hapsime aldığımda daha da hızlandım ona yetişmek için. Kendimi bu sokağın ortasında yapayalnız hissediyordum. Sadece onu istiyordum.

"Yalın!"

Birden olduğu yerde durdu ama arkasını dönmedi. Bile bile adamın peşinden gitmemeyi seçti. Yoksa arkada kalan ben olurdum.

Ona ulaştığımda önüne geçtim ve kollarımı sırtına dolayarak ona sarıldım. Burası bir ara sokaktı ve kimse yoktu. Yaşadığım korkudan ötürü tir tir titriyordum.

Bana sarılmadığını fark ettiğimde ondan ayrıldım ve şoka girmiş yüzünü ellerimin arasına aldım. Gözleri bana bakmıyor, omuzumun üzerinden adamın bıraktığı boşluğa bakıyordu.

Birden omuzları sarsıldı ve ağlamaya başladı. Bacakları onu tutamadığında birlikte yere çöktük. Ellerini kollarıma koyduğunda yüzünü tutmaya devam ettim.

"Yalın sakin ol lütfen! Her şey yolunda!" Dedim beni duyması için bağırarak.

Şoka girmiş gibi tüm bedeni titriyordu. Durmadan hıçkırıyor ve öksürüyordu. Yüzü kıpkırmızı olmaya başladığında boynunu tuttu ve nefes almaya kendini zorladı.

Onun bu haliyle benim de ağlamalarım arttı. Ne yapacağımı bilmiyordum. Kardeşim karşımda nefes alamazken ben ona seslenmekten başka bir şey yapamıyordum.

"Yalın." Dedim gözyaşlarımın arasından. "Lütfen kendine gel. Korkuyorum."

Söylediğim son kelimeyi duyduğunda gözlerini arkamdaki boşluktan çekti ve gözlerimin içine baktı. Ağlamaya ve nefes alamamaya devam ediyordu ama beni duymuştu.

Hıçkırdım ve baş parmaklarımı elmacık kemiklerinde gezdirdim. "Korkuyorum, lütfen."

Nefesleri birkaç saniye sonra düzelmeye başladı. Ellerini boynundan çektikten sonra kollarını boynuma sardı ve başımı omuzuna çekip bana sımsıkı sarıldı.

Hıçkırdım ve yüzümü boynuna gömdüm. Göğsü hızla inip kalkıyordu, hala ağlamaya devam ediyordu ama kolları beni sıkı sıkı sarmıştı.