Yalnızlığımı alamaz

Bölüm 8: testler ve gerginlikler

Sekizinci bölümle geldim! Oy vermeyi unutmayın lütfen.

Keyifli okumalar!

⚡️

Gözlerimi karşımdaki binaya çevirdim ve yutkunmadan edemedim. Her şey değişebilir ya da hiçbir şey olmamış gibi hayatıma devam edebilirdim.

Kendimi cesaretlendirdikten sonra hastaneye girdim ve danışmandan gideceğim katı öğrendim.

Biraz zaman kazanmak için asansörü değil de merdivenleri kullanmaya karar vermiştim. Kendimi henüz tam olarak hazır hissetmiyordum.

Bir odanın önünde durduğumda birkaç kez yutkundum. Elimi kaldırdım ve kapıya vurarak içeriden gelen sesleri bastırdım.

Bir yanıt beklemeden içeri girdiğimde herkes suspus olmuştu. Bütün takım buradaydı, birde masasının başında oturan bir doktor vardı.

Doktor beni gördüğünde ayağa kalktı el sıkışmak için. "Hoşgeldiniz Yağmur hanım."

Masasına yaklaştım ve elini sıktım. "Hoş buldum."

Yamaç oturduğu yerden gülümseyerek el salladı. "Merhaba Yağmur."

"Merhaba." Dedim ve doktorun söyleyeceklerini beklemeye başladım.

Doktor ayağa kalktı ve eliyle ileriyi gösterdi. "Konuyu bildiğiniz için uzatmayalım ve direkt kanları alalım."

Asaf bey başını sallayarak ayağa kalktığında doktorun gösterdiği bölüme geçtik. Kanlar hemencecik alındığında geriye beklemek kalmıştı.

"Sonuçlar birkaç haftaya çıkar." Küçük bir kart uzattığında aldım. "Numaramı size de vereyim, sonuçlar çıkınca haberdar ederim."

"Teşekkürler." Dedikten sonra ayağa kalktım ve başka bir şey demeden odadan çıktım. Boğuluyor gibi hissetmiştim.

"Yağmur!" Arkamdan seslenildiğinde koridorun ortasında durdum ve Rutkay'ın yanıma gelmesini bekledim. "İyi misin?"

Derin bir nefes verdikten sonra başımı salladım. "İyiyim."

Kahve gözlerini kaçırdıktan sonra tekrar bana baktı. "Babam istersen dışarıda bir şeyler yiyebileceğimizi söyledi. Böylelikle birbirimizi daha iyi tanımış oluruz."

O kadar eminlerdi ki Asaf beyin kızı olduğuma. Ama ben aynı şeyi hissetmiyordum. Onlar benim için bir yabancıdan farksızdı.

Bunu istemediğim için başımı sağa sola salladım. "Şu an buna sıcak bakmıyorum."

"Israr ediyorum." Dedi direterek.

Dudaklarımı dilimle nemlendirdim ve beni anlaması için tane tane konuştum. "Bak, bu yaşananlar benim için zor tamam mı. Birkaç hafta sonra sonuçlar açıklandığında görüşürüz."

Bir şey demesine izin vermeden arkamı döndüm ve merdivenlere adımladım. Hiçbir şey olmamış gibi onlarla bir yerde oturamazdım. Zaten duygularım darma dağın olmuştu.

Dışarı çıktığımda ne yapacağımı bilemedim ve bir banka oturdum. Dizlerimi kendime çektim ve düşünmeye başladım. Gerçi, ne düşünmem gerektiğini de bilmiyordum.

Havanın soğuğu bedenimi üşütmeye başladığında oturduğum yerden kalktım ve bir taksi beklemeye başladım. Yürümek istemiyordum, maaşımı almama az kalmıştı zaten.

Eve geldiğimde sessiz olmaya çalışarak içeri girdim. Ayakkabılarımı çıkarmadan koridoru adımladığımda salona göz attım.

Kerim evde yoktu.