Yalnızlığımı alamaz

Bölüm 11: yemekler ve yalnız hissetmeler

Bir bana birde arkamda kalan çalışma masasına bakıp yutkundu. "Bu odadaki her şey senin, Yağmur. Bu evde senin, her şey senin. Bir şeyleri kullanırken çekinme sakın."

Başımı onaylarcasına salladım ama yine de çekineceğimi biliyordum. Eşyalar benim değilmiş gibi hissediyordum. Defterlere yazmak için can atsam bile bunu yapamamıştım.

Bir şey demeyeceğimi anladığında devam etti. "Yemek hazır, o yüzden gelmiştim."

"Tamam." Kapıya doğru adımladım ve yanından geçerek odadan çıktım. Bir nevi kaçıyordum.

Yamaç önüme geçtiğinde ikimiz de sessizlik içinde aşağıya indik. Salona girdiğimizde herkesin masada yerini almış olduğunu gördüm.

Asaf bey baş köşede oturuyordu. Sağ tarafında Rutkay, sol tarafında ise Onur vardı. Onur'un yanında da Yalın oturuyordu.

Yamaç oturmadan önce yanındaki boş sandalyeyi çekti ve Rutkay'ın yanındaki yerini aldı. "Yanıma oturman için Yalın'ı karşıya attım."

Benimle bu kadar ilgilenmesi tuhaf hissettiriyordu. Kendimi değerli hissediyordum. Ne zaman bana bu kadar bağlanmıştı anlayamıyordum.

Onur gözlerini üzerime çevirdi ve mırıldanarak söylendi. "Sonunda gelebildin."

Ona cevap vermedim ve gözlerimi masadaki yemeklerde gezdirdim. Çeşit çeşit şey yapılmıştı ve çok iştah açıcı duruyordu.

"Başlayın çocuklar."

Asaf beyin söyledikleriyle herkes yemeğine başlamış oldu. Benimse elim çatalıma bir türlü uzanmıyordu. Çok stresli hissediyordum.

Yamaç yemediğimi fark etti ve çatalımı alıp elime uzattı. "Yesene."

Onur gözlerini devirdi. "İlgi çekmek için yapıyorsan başarıyorsun. Böyle devam et."

"Onur." Babası onu uyardığında gözlerini sinirle üzerimden çekti ve yemeğiyle ilgilenmeye devam etti.

İki saat önce eve geldiğimde tavırlarının çekilir olduğunu zannetmiştim ama yanılmıştım. Onur benden gerçekten nefret ediyordu ve sataşmaktan da kaçınmıyordu.

İstediğini desindi, ona cevap vermeyecektim. İleri gitmediği sürece ben ona bulaşmayacaktım. Sadece huzur istiyordum.

Yamaç halen yemediğimi gördüğünde gözlerini tabağımda gezdirdi. "Beğenmediysen söyle. Halime teyzeye başka bir şey hazırlamasını söyleriz."

Zorluk çıkarmak istemediğim için çatalımı hemen ağzıma götürdüm ve ağzımdakini çiğnedikten sonra yuttum. "Beğendim."

Ben stresten azar azar yerken Asaf bey çatalı ile bıçağını tabağının kenarına koydu ve ellerini birleştirerek bakışlarını üzerime odakladı. "Seni Yalın'ın gittiği okula yazdırmak istiyorum kızım. Okula gitmediğini biliyorum ama abilerinin yardımıyla her şeyi halledebileceğine inanıyorum."

Ağzımdaki lokmayı zorlukla yuttum ve titreyen ellerimi gizlemeye çalıştım. Çok sık ağlamayan ben şu an gözlerimin dolmaması için zorlanıyordum.

Okula gitmek bu hayatta istediğim tek şey olabilirdi. Bu bir sene bana zulüm gibi gelmişti. Sadece okumak istiyordum, çalışmak istememiştim.

Dudaklarımı zorlukla araladım ve titreyen sesimle konuştum. "Teşekkür ederim. Okula gitmeyi çok istiyorum."

Yüzünde hüzün belirdi ama bunu gizlemek için gülümsedi. "Teşekkür etmene gerek yok güzel kızım."

Duygularımın darma dağın olduğunu hissettiğimde yutkunmaya çalıştım. Yalnız kalmak istiyordum. "Odama çıkabilir miyim."

"İzin almana gerek yok. Çakabilirsin." Dedi beni anlayarak.

Ayağa kalktım ve hızlı adımlarla merdivenlere ilerledim. "Bilerek yapıyor." Arkamdan Onur'un sesini duymuş ama onu takmamaya çalışarak odama çıkmıştım.

Kapımı kilitledim ve dolaba ilerleyip içinden getirdiğim eşofman takımını çıkardım. Onların bana aldığı eşyaları kullanmaya kendimi henüz hazır hissetmiyordum.

Üzerime seçtiğim kıyafetleri geçirdim ve vakit kaybetmeden banyoya girdim. Dolapta bulduğum açılmamış diş fırçasıyla macunu kullanarak dişlerimi fırçaladım ve tekrar odaya girdim.

Işığı söndürdüm ve korka korka yatağa girdim. Yorganın altına girmemle de gözlerimin kapanması bir oldu. Yatak yumuşacaktı ve yorgan beni anında sıcak tutmuştu.

Yaşadığım bu rahatlıkla nadir de olsa yaptığım bir şeyi yaptığımda şaşırdım.

Dudaklarımda bir gülümsemenin yeşermesine izin vermiştim.

⚡️

Nasıl buldunuz bölümü?

Şu Onur'a sinirlenmeden edemiyorum ama önyargılı abimiz olmazsa olmazımız.

Diğer bölümde görüşmek üzere!