She And Her Sacrifice♟️/SASUSAKU FANFICTION [TAMAMLANDI]

The difference of the reality he knows.

Hiçbir zaman böyle bir korku hissetmemişti.

İçinin çekildiği, kalbinin hızından atmayı unuttuğunu hissetmemişti.

Odada, kendisine cehennemi yaşatan o yerde öylece dururken, nasıl..?

Nasıl..?

Gözyaşları gözlerinden durmadan nasıl dökülebilirdi?

Bir insan bu kadar çaresiz nasıl hissedebilirdi?

Karanlık nasıl bu kadar korkutucu olabilirdi?

Ailesinin görmediği ve reddettiği o çocuk neden tüm bunlara katlanmak zorunda kalıyordu?

Kapı keskin bir gıcırtı sesiyle inleyip açılmaya başladı.

Tüm geçmişi, oyuncaklarıyla geçirdiği o güzel zamanlar, abisinin her zaman ifadesiz gördüğü o suratının onu gördüğünde ufacık bir tebessümle kırışması...

Her şeyin bittiğinin, yolun sonuna geldiğinin habercisiydi.

"Aman Tanrım..."

Kapıdan gelen sesi duyduğunda korkuyla irkildi ve başını kaldırdı.

Bu ses ona eziyet eden adamın sesi değildi.

Akmaya hazır gözyaşlarının bulanıklaştırdığı görüşü, ona doğru gelen bir karartıyla sarsıldı.

Kaşları çatıldı.

Ses ince bir sesti, ona doğru gelen beden narindi.

Bu...

Bu daha önce gördüğü tanıdık biriydi.

Kalp atışları uzun zaman sonra gördüğü yüzle yatışır gibi oldu.

İçinde tüm o kötü hislerden bağımsız olarak küçük bir umut yeşermeye başladı.

Buradan kurtulabilirdi, tekrardan gökyüzüne ulaşabilirdi...

Yanakları nazik ellerin içine alındı.

Karşısında gördüğü sevecen yüzü annesinde görebilmek için neleri feda edebileceğini düşünmek göğsünü yaktı.

"Sasuke...Beni duyabiliyor musun?"

Gözlerini kırpıştırdı.

Üşüyen bedenini göğsüne bastırmış olan kadının kokusunu içine çekti ve başını belli belirsiz salladı.

"Ne olur...Buradan götürün beni."

Göğsüne yaslandığı kadının hafif iç çekişini duydu.

"Bunu yapamam, Sasuke...Zaten buraya bile zar zor gelebildim. Her tarafta algı sensörleri, kameralar ve korumalar vardı."

Bu cümleleri umutsuz bir tonda duymayı beklemiyordu.

Onu görmesiyle kurtulacağını ve artık bu işkencenin biteceğini sanmıştı.

Ama yanılıyordu.

Çaresizlik aralarındaki atmosferde asılı kalırken geri çekildi korkuyla...

"Hayatımın sonuna kadar işkence görecek kişi benken neden buradasınız?"

Gerçeklerin ağzından bu kadar kolay dökülebilmesi pes ettiğinin göstergesi olabilir miydi?

Düşmüş omuzlarına konan ellerle umutsuz bakışlarını kaldırdı.