Yalnızlığımı alamaz

Bölüm 10: yeni evler ve yabancı hissetmeler

Yanıma ilk varan Rutkay oldu ve bir bana birde arkamdaki eve baktı. "Neden yerde oturuyorsun?"

Ayağa kalktım ve bakışlarımı ondan kaçırıp eski eve baktım. "Evde boğulduğumu hissettim."

Asaf bey gelip yanımda durdu ve bir elini koluma koydu. "Hazır mısın kızım?"

Dokunuşundan rahatsız olduğum için bir adım geriledim ve başımı salladım. "Hazırım."

Ondan rahatsız olduğumu anladı ve boğazını temizledi. Elimdeki çantaya uzandığında almasına izin verdim ve çantayı eline bıraktım.

Çantayı arka koltuğa koydu ve gülümsemeye çalıştı. "Gidelim o zaman."

Başımı salladım ve koltuğa oturdum. Arabanın dışı kadar içi de lükstü. Koltuklar deridendi ve siyahtı. Asaf bey sürücü koltuğunda, Rutkay da yolcu koltuğuna bindiğinde yolculuk başlamış oldu.

Asaf bey dikiz aynasından bana baktıktan sonra tekrar yola baktı. "Biraz kendinden bahsetmek ister misin?"

Omuz silktim ve bakışlarımı camdan dışarıya çevirdim. "Siz zaten biliyorsunuzdur hakkımdaki şeyleri. Beni araştırdığınızı kendiniz söylemiştiniz."

Boğazını temizlediğini duydum. "Haklısın, hakkında çoğu şeyi biliyoruz ama kızımı kendi ağzından tanımak isterim."

"Anlatacak bir şey yok. Sıradan bir kızım." Dedim düz bir tonda.

Cevabımla tatmin olmadı ve sormaya devam etti. "Hobilerin falan yok mu? Sevdiğin şeyler?"

Alayla gülümsememek için kendimi zor tuttum. Hobilerim için vakit ayıracak zamanım hiç olmamıştı. Bunu kendisi de bilmeliydi. Sevdiğim şeyler hiç değer görmemişti.

Dikiz aynasından gözlerinin içine bakarak konuştum. "Okula gitmek en sevdiğim şeydi, ama o da elimden alındı."

Gözlerine bir hüzün çöktü ve başını salladı. "Okul konusunu evde uzunca konuşalım."

Arabada bir sessizlik oluştuğunda bu sefer Rutkay konuştu. "Radyoyu açmamı ister misin?"

Zihnimdeki sesler susmadığı için bu iyi bir şey olabilirdi. O yüzden olumlu bir yanıt verdim. "Olur."

Radyoya uzanıp açtığında başımı cama yasladım tekrar dışarıya baktım. Akıp giden yolu izlerken hayatımın nasıl değişeceğini düşünmeye başladım.

⚡️⚡️⚡️

Araba durduğunda hissettiğim stres büyümeye başladı. Rutkay arabadan inip kapımı açtığında ise hat safaya ulaştı.

Çantamı ellerimin arasına aldım ve arabadan indim. Sanki bu eve ilk defa geliyorum gibi hissetmiştim ama bundan önce iki kez daha gelmiştim. Bir temizlikçi olarak.

Şimdiyse Asaf beyin kızı olarak girecektim bu eve. Her şey ışık hızında gelişmişti ve ben kendimi bu evin önünde bulmuştum.

Asaf bey arabayı kilitlediğinde Rutkay'la onu takip ettik. Evin kapısını açtığında en son ben girdim ve derin bir nefes aldım.

Nereden çıktığını bilmediğim Halime koridorda belirdi. "Hoşgeldiniz Asaf bey." Bana gülümseyerek baktı ve elimdeki çantayı ben daha bir şey söyleyemeden aldı. "Odanıza bırakayım."

Çantamı izinsizce aldığı için sinirlensem de çaktırmamaya çalıştım. Eşyalarıma dokunulmasından hoşlanmazdım ama işi buydu. Yine de almadan önce sorabilirdi.

Asaf bey bana gülümsedi ve eliyle ileriyi gösterdi. "Salona geçelim."

Ayakkabılarını çıkaracak mı diye bakarken o bunu yapmadı ve salona ilerlemeye başladı. Rutkay yanımda bekliyordu.