Chapter 164 : အရေထူခြင်း
ထန်ကျစ်ဟွားသည် အားကစားဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး သူသည် ဤလမ်းကြောင်းနှင့် အလွန်ရင်းနှီးနေပုံပေါ်သည်။ တစ်ချက်ကြည့်ရုံနှင့်ပင် ၎င်းမှာ သူ ဤနေရာသို့လာသည့် ပထမဆုံးအကြိမ် မဟုတ်ကြောင်း လူတိုင်း ပြောနိုင်လိမ့်မည်။
ချောင်ဟုန်ယဲ့၏ မျက်လုံးများက ထိုမြင်ကွင်းအား တည့်တည့် စိုက်ကြည့်နေသည်။ တစ်ခဏအတွင်းမှာပင် သူ့အား အော်ခေါ်မိလိုက်၏။
"ထန်ကျစ်ဟွား လား"
အခေါ်ခံလိုက်ရသောသူသည် တုံ့ဆိုင်းသွား၍ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ညမြူခိုးများကို ဖြတ်၍ သူ့အား စိုက်ကြည့်နေသော မျက်လုံးတစ်စုံကို မြင်လိုက်ရ၏။ ထိုမိန်းကလေးသည် နူးညံ့ပါးလွှာသော ပန်းရောင်စကတ်အတို တစ်ထည်ကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။ သူမ၏ ဆံပင်အရှည်ကြီးက သူမ၏ ပခုံးများကို ကျော်၍ ကျနေပြီး မျက်နှာသည် နစ်နာမှုအချို့ကို ခံစားနေရသည့်အလား အနည်းငယ် ညှင်းသိုးသိုး ဖြစ်နေ၏။
"နင် ဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ"
ထန်ကျစ်ဟွားက မေးလိုက်သည်။ သူ ပဟေဠိဖြစ်နေလေ၏။
သူ ကျောင်းပြောင်းလာသည်မှာ မကြာသေးသော်လည်း ကျင်းယွင်ကျောင်းနှင့် ချောင်ဟုန်ယဲ့တို့သည် တစ်ယောက်၏ တည်ရှိမှုကို တစ်ယောက် သည်းခံနိုင်ဘဲ ထိုနှစ်ယောက်က ညီအစ်မအရင်းများလည်း မဟုတ်ကြသည်ကို သူ သိထားပြီးဖြစ်၏။ ယခုအချိန်တွင် ချောင်ဟုန်ယဲ့က ဤပတ်ဝန်းကျင်၌ ထွက်ပေါ်လာရာ သူသည် နောက်ဆက်တွဲ အကျိုးဆက်များကို မကြောက်မိဘဲ မနေနိုင်ပေ။
ယခုကာလတွင် ကျောင်းသားအများစုက ချောင်ဟုန်ယဲ့အား မကြိုက်ကြ။ သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်ဘဝက အလွန်ရှုပ်ထွေးသည်ဟု အခြားသူများက ပြောကြသည်ကိုပင် သူကြားဖူး၏။ ထိုကဲ့သို့သော စကားများသည် ချောင်ဟုန်ယဲ့ ကဲ့သို့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို အလွန်အန္တရာယ် ဖြစ်စေသော်ငြားလည်း သူမသည် လူများအား မသက်မသာဖြစ်စေသည်ဟု သူ အမြဲတမ်း ခံစားနေရကြောင်းကို ဘုရားသာ သိိသည်။
ချောင်ဟုန်ယဲ့သည် ခဏမျှ ဗျာများနေပြီးနောက် သူမ၏ အမူအယာများကို ပြန်ထိန်းလိုက်၍ ချက်ချင်းပင် လုပ်ဇာတ်ကို စတင်လိုက်၏။
