Chapter 143 : နဂါးတစ်ကောင်က မြွေတစ်ကောင်ကို ခြောက်လှန့်အနိုင်မယူနိုင်ခြင်း
ကျင်းယွင်ကျောင်းနှင့် ထိုသုံးယောက်သည် ဝမ်ရှင်းဟွားယွမ့်သို့ ပြန်လာခဲ့ကြသော်လည်း ကျောင်းပြောင်းလာသော ကျောင်းသားနှစ်ယောက်အပေါ်၌ သူတို့၏ စပ်စုချင်စိတ်မှာမူ လျော့ကျမသွားသေးချေ။
မီးဖိုခန်းထဲ၌ ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ဝိညာဥ်ကျောက်စိမ်းအတွင်းထဲမှ ညွှန်ကြားချက်များအတိုင်း ဆေးဖက်ဝင် ဟင်းလျာအား တစ်ဆင့်ချင်း ချက်ပြုတ်နေသည်။ လက်တွေ့ ဧည့်ခန်းထဲမှ စောင့်နေရသော သုံးယောက်မှာ မီးဖိုထဲမှ ပျံ့လွင့်လာသော ရနံ့များကြောင့် တံတွေးမြိုချနေရကြသော်လည်း ယခုအချိန်၌ သူတို့သည် သူတို့အစာအိမ်အား နှစ်သိမ့်ရန်အတွက် အသီးအချို့ကိုသာ စားနေနိုင်၏။
"ဒီအသီးတွေအားလုံးကို ပြောင်ကျဲရဲ့ ရှစ်ဖူး စိုက်ထားတာတဲ့၊ အရမ်းလတ်ဆတ်တယ်။ အရင်ရက်တွေတုန်းက ကျွန်မ အစပ်တွေ အစားများသွားတာ ဒီအသီးတွေသာ မရှိရင် ကျွန်မ မျက်နှာမှာ ဝက်ခြံတွေ ပိုထွက်နေလောက်ပြီ"
စူးချူက ပန်းသီးအကြီးကြီးတစ်လုံးအား ကိုင်ထားကာ ဟမ်းစတားလေးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ တမြုံ့မြုံ့ ကိုက်ဝါးနေရင်း တစ်ချိန်တည်းမှာပင် စကားပြောနေ၏။ သူမ၏ ပါးနှစ်ဖက်လုံးကို လုံးဝိုင်းလာသည်အထိ ဖောင်းကားနေပြီး သူမ၏ ပုံစံမှာ အလွန်အမင်း ချစ်စရာကောင်းနေသည်။
တစ်လျှောက်လုံးတွင် ရှောင်ဟိုင်ချင်းသည် ချစ်စရာကောင်းသော အရာများကို စိတ်မဝင်စားဖူးပေ။ ချစ်စရာကောင်းသော မိန်းကလေးငယ်လေးများနှင့် ယှဥ်ပါက သူမသည် ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ အေးစက်၍ ဧကရီဆန်သော ပုံစံမျိုးကို ပိုသဘောကျသည်။ သို့သော် ယခု သူမသည် စူးချူနှင့် ရင်ဆိုင်ရသောအခါ သူမသည် မည်သည့်ရွံရှာစက်ဆုပ်မှုမျိုးကိုမှ မခံစားရပေ။ သူမသည် သူမ၏ အကွာအဝေးများကို ချိုးဖျက်ပစ်နိုင်သည့် ချစ်စရာကောင်းသော ဤမိန်းကလေး၏ ဆွဲဆောင်မှုများကို တောင့်မခံနိုင်။
သူမ၏ ချစ်စရာကောင်းမှုသည် သန့်စင်ချင်ယောင်ဆောင်နေသော ထိုကျောင်းသူများနှင့် ကွာခြား၍ ဖြစ်နိုင်သည်။
