Chapter 114 : နေမကောင်းချင်ယောင်ဆောင်ခြင်း
ချောင်ဟုန်ယဲ့၏ စကားများကို ကြားသောအခါ ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ခပ်လှောင်လှောင် ပြုံးမိလိုက်သည်။
"တစ်နေကုန် အမဲလိုက်နေတဲ့ သိမ်းငှက်ရဲ့မျက်လုံးကို သာမန်စာကလေးတစ်ကောင်က ဆိတ်တယ်ပေါ့။ နင်က ငါ့ကို အပြစ်လာတင်နေတယ်"
ကျင်းယွင်ကျောင်းက သူထွက်မသွားခင် ထိုစကားများကို ပြောခဲ့လိုက်သည်။
ချောင်ဟုန်ယဲ့သည် အမြဲတမ်း အခြားသူများကို အကွက်ချကြံစည်ခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ယခုအချိန်၌ပင် သူမသည် အပြစ်ကင်း၍ သန့်စင်သကဲ့သို့ သရုပ်ဆောင်ရန် မမေ့ချေ။ ဤအချိန်တွင် ချောင်ဟုန်ယဲ့၏ စိတ်ပျက်မှုများနှင့် မျက်ရည်များသည် အခြားသူများကို တုန်လှုပ်အောင် မစွမ်းဆောင်နိုင်တော့ပေ။ လက်တွေ့၌ သူတို့သည် ဤမိန်းကလေးအား အမြဲတမ်း သရုပ်ဆောင်နေသူတစ်ယောက်အဖြစ်သာ မြင်လာကြပြီး အနည်းငယ်ပင် ကြောက်ရွံ့လာကြသည်။
ချောင်ဟုန်ယဲ့သည် ကျင်းယွင်ကျောင်းအား စိတ်ထဲမှ ကျိန်ဆဲလိုက်ပြီးနောက် ခေါင်းငုံ၍ ကစားကွင်းဆီသို့ ဦးတည်လိုက်၏။
အေခန်းနှင့် ဘီခန်းမှ အားကစားဆရာနှင့် ဆရာမသည် ရန်ဖြစ်လိုက် ပြန်ချစ်လိုက် ချစ်သူစုံတွဲများနှင့် တူသည်။ သူတို့သည် ဆက်ဆံရေးကောင်းကြသော်လည်း အချင်းချင်း အပြိုင်အဆိုင်ပင်၊ ထို့ကြောင့် သူတို့သည် အပတ်တိုင်း ကျောင်းသားချင်း ပြိုင်ကြ၏။
ဤတစ်ကြိမ်တွင်လည်း ခြွင်းချက်မရှိပေ။ ခေါင်းလောင်းသံမြည်လာသောအခါ ဆရာနှစ်ယောက်သည် သူတို့၏ သက်ဆိုင်ရာ ကျောင်းသားများအား ကွင်းကို ငါးပတ်ပတ်မပြေးခိုင်းမီတွင် သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်းများ လုပ်ခိုင်းကြသည်။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ပိန်ပါး၍ အားနည်းသောကြောင့် အားကစားချိန်တွင် အချိန်ကြာကြာ တောင့်မခံနိုင်ပေ။ ဆရာမသည်ပင် ထိုကိစ္စကို ဘာမှ မတတ်နိုင်ပေ။
သို့ရာတွင် ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် မကြာသေးမီကစ၍ ယခင်ကနှင့် မတူတော့ပေ။ သူမသည် ကျန်အတန်းသားများကို အမီလိုက်နိုင်ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် အားအင်အပြည့် ကျန်နေတတ်၏။ ၎င်းက အေခန်းဆရာမအား တကယ်ပင် ဂုဏ်ယူစေသည်။
