Chapter 135: စောဒတက် တိုင်တန်းခြင်း
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ထိုကိစ္စကို ဖြစ်စေခဲ့သော်လည်း ချောင်ဟုန်ယဲ့မှာမူ တစ်ယောက်တည်း လမ်းအကြာကြီး လျှောက်ခဲ့ရပြီး နောက်နေ့ မနက် အရုဏ်တက်မှ ပြန်ရောက်လာသည်အား သူမ မသိခဲ့ပေ။
ထိုနေရာသည် လူသူကင်းမဲ့၍ ပတ်ဝန်းကျင်၌လည်း ရွံ့ဗွက်များထူထပ်နေသော လမ်းများမှလွဲ၍ အခြားမရှိ၊ လမ်းအချက်ပြ ဆိုင်းဘုတ်လေးတစ်ခုကိုပင် ရှာတွေ့ရန် လုံးဝမဖြစ်နိုင်ချေ။ ချောင်ဟုန်ယဲ့သည် ရွေးခြယ်စရာမရှိသောကြောင့် သူမကိုယ်သူမ စိတ်ကိုပြင်ဆင်အားတင်း၍ ရှေ့သို့ဆက်၍ လမ်းလျှောက်လာခဲ့ရသည်။ အကယ်၍ သူမ ရပ်လိုက်ပါက အဖြူရောင်စက္ကူစများ တလွင့်လွင့် ပြန့်ကျဲနေသည့် လမ်းဘေးရှိ အုတ်ဂူအထိမ်းအမှတ်တိုင်များဆီမှ တိုက်ခတ်လာသည့် နိမိတ်မရှိသော လေပြေများကို ခံစားမိလိမ့်မည်။ လေတိုးသံများက သူမ၏ အရေပြားအား တိုးဝှေ့နေကြသည်။ သူမ ကြာကြာမနေရဲပေ။
စင်စစ် သူမသည် မိန်းကလေးငယ်လေးတစ်ဦးသာ ဖြစ်နေသေးသည်။ သူမ ငယ်စဥ်ကတည်းက ကာယချိန်များတွင် ပါဝင်ခဲ့သည်ကလည်း အလွန်နည်းပါး၏။ ထို့ကြောင့် သူမ၏ လမ်းလျှောက်နှုန်းကလည်း အလွန်နှေးကွေးသည်။
အထူးသဖြင့် သူမ ပို၍လမ်းလျှောက်လေလေ ပိုပင်ပန်းလာလေလေပင်။ အဆုံး၌ သူမသည် လမ်းလျှောက်နေသော်လည်း ထပ်ခါထပ်ခါ ရပ်တန့်နေရသည်။ ကောင်းကင်ကြီးက မှောင်မဲနေသောကြောင့်လည်း အကြိမ်များစွာ ခလုတ်တိုက်ခဲ့၏။ နေအလင်းရောင် ထွက်ပေါ်လာမှသာ အရာအားလုံးက ပို၍ ထင်ထင်ရှားရှား ဖြစ်လာပြီး ကြင်နာတတ်သော ကားသမားတစ်ဦးက သူမအား ကျောင်းသို့ လိုက်ပို့ပေးခဲ့၍ ထိုအချိန်ကျမှ ချောင်ဟုန်ယဲ့က သူမသည် ဆန့်ကျင်ဘက်အရပ်သို့ လမ်းလျှောက်နေခဲ့မိကြောင်း သိတော့သည်။ သူမသည် အော့အန်၍ မူးမေ့သွားချင်သလို ခံစားလိုက်ရ၏၊
သူမအတွက် ကံဆိုးသည်မှာ တစ်ညလုံး လေအေးများနှင့် ထိတွေ့ခဲ့ရပြီး ကြောက််ရွံ့ထိတ်လန့်နေခဲ့သောကြောင့် သူမ ကျောင်းသို့ ရောက်သောအခါ အပြင်းဖျား ဖျားတော့သည်။ ယခုအချိန်၌ သူမသည် ကျောင်းဆေးခန်းထဲ၌ အနားယူနေရ၏။
