Chapter 118 : ငယ်ရွယ်သော စွန့်ဦးတီထွင်သူ
ကားစထွက်သောအခါ ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ အမူအယာက အနည်းငယ် မှောင်မဲသွားသော်လည်း သူမသည် စိတ်ရှည်ခြင်းနှင့် အသားကျနေသည်၊ ထို့ကြောင့် သူမက မကျေနပ်ချက်ကို များစွာမဖော်ပြခဲ့။ စင်စစ် ၎င်းသည် သူမ၏ ဆေးပညာစွမ်းရည်နှင့် ဆက်စပ်နေ၏။
သူမသည် ဆေးပညာရပ်ကို အချိန်ကြာမြင့်စွာ မလေ့လာရသေးသော်လည်း သူမ၌ စွမ်းရည်ရှိသည်။ သို့ရာတွင် သူမ၏ အသက်အရွယ်နှင့် အဆင့်အတန်းအရ သူမသည် လူနာတစ်ယောက်ကို မကုသနိုင်သေးချေ။ ယခုအချိန်တွင် ဤသည်က သေးငယ်သော အခွင့်အရေးလေး ဖြစ်လျှင်တောင်မှ သူမသည် ၎င်းကို လက်မလွှတ်နိုင်ခဲ့။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေပြီး အမျိုးသားနှစ်ယောက်က နောက်တွင် ထိုင်နေသည်။ လီရှောက်ယွင်သည် စကားတတွတ်တွတ်ပြော၍ မသိတတ်သည့် လူတစ်ယောက်နှင့် တူသော်လည်း သူ စကားပြောသော ကြိမ်ရေက ရုတ်တရက် လျော့နည်းလာ၏။
ဘေးတွင် ထိုင်နေသော တုလင်းကမူ ဤလူများအား ခိုးကြည့်နေရသည့်အလား ကြောင်တောင်တောင် ခံစားချက်ကို သည်းမခံနိုင်တော့ပေ။ သူက ဤအခြေအနေအား ပြိုကွဲလျော့ပါးသွားစေရန် ကြိုးစားလိုက်ပြီး ရယ်၍ မေးလိုက်သည်။
"ကျောင်းသူလေး၊ မင်းရဲ့နာမည်က ဘယ်လိုခေါ်လဲ"
ဤကျောင်းသူလေး၏ ရုပ်ရည်သွင်ပြင်ကို ကြည့်ပါက သူမသည် ကျောင်း၏ အလှဘုရင်မလေးတစ်ပါးဟု ယူဆနိုင်သည်။ သူမသည် ပိန်ပါး၍ အေးစက်သည့် စိတ်သဘောထားရှိပြီး မြင့်မားသော အရှိန်အဝါတစ်ခုပင်ရှိသည်၊ မြို့တော်က သြဇာရှိတဲ့ မိသားစုကလာတဲ့ လူချမ်းသာသမီးတစ်ယောက်များ ဖြစ်နိုင်မလား။
သူမက ပုံမှန်လေသံနှင့်ပင် ပြန်ဖြေ၏။
"ကျင်းယွင်ကျောင်း ပါရှင့်"
တုလင်းက စီးပွားရေးကဒ်တစ်ခုအား အလျင်စလို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်သူ မိတ်ဆက်လိုက်သည်။
"ကိုယ့်နာမည်က တုလင်းပါ၊ နယ်ခံတစ်ယောက်ပါပဲ။ မင်း ကိုယ့်ကို တုကော ဒါမှမဟုတ် လင်းကော လို့ခေါ်နိုင်ပါတယ်။ ကိုယ်တို့က သိပြီးသွားပြီဆိုတော့ ကိုယ် လုပ်ရိုးလုပ်စဥ် ဟန်တွေပန်တွေကို လွှတ်ချထားလိုက်ပြီနော်။ မင်းကို ကျောင်းသူလေးလို့ ခေါ်ရတာ စိမ်းလွန်းနေသလိုပဲ။ ကိုယ် မင်းကို ယွင်ကျောင်းလို့ပဲ ခေါ်မယ်လေ"
