ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ လှုပ်ရှားမှုများက တုံ့ခနဲဖြစ်သွား၏။
"ကုန်ကားမောင်းတဲ့သူက ကျွန်မမှ မဟုတ်တာ"
"ကိုယ်သိပါတယ်"
လီရှောက်ယွင်က ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"ဒါပေမယ့် ကိုယ် မင်းဆီက အကန်ခံရပြီးကတည်းက ကိုယ်ရဲ့စိတ်ကျန်းမာရေးအခြေအနေက သိပ်မကောင်းတော့ဘူး။ ဒါကြောင့် ဟိုနားဒီနားလေးသွားဖို့အတွက်ကို ကားမောင်းဖို့ ဒရိုင်ဘာခေါ်ရတာ။ မင်းက အရွယ်မရောက်သေးဘူးဆိုပေမယ့် သမားတော်တစ်ယောက် ဖြစ်နေတုန်းပဲ။ ယောက်ျားတစ်ယောက်က အရေးအကြီးဆုံးလို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့အရာကိုတော့ သိသင့်ပါတယ်"
"အဲဒါက ကိုယ့်ရင်ထဲမှာ အတားအဆီးတစ်ခုလို ဖြစ်နေတာ၊ အဆုံးမှာတော့ ကိုယ် ကားအက်ဆီးဒင့်တောင် ဖြစ်သွားတော့တာပဲ။ ကိုယ့်ရဲ့မိသားစုက နောက်ထပ်ဆက်ခံသူတွေ ထပ်မရှိနိုင်တော့ဘူးလို့ ကိုယ် ထင်နေမိတာလေ"
လီရှောက်ယွင်သည် တစ်ချိန်တည်း၌ နတ်ဆိုးရော၊ နတ်ကောင်းပါ အလုပ်လုပ်နေသကဲ့သို့ ခံစားနေရသည်။ သူ ပါးစပ်ဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ထိုကဲ့သို့သော ကိစ္စများကို အဘယ်ကြောင့် စပြောမိမှန်း သူပင် မသိတော့ချေ။
သို့သော် သူသည် သူ၏ အလိုလိုသိစိတ်ကို အမြဲတမ်းယုံကြည်သည်။ သူမအပေါ်တွင် သူ့အနေဖြင့် သိချင်စိတ်အချိူ့၊ စိတ်ဝင်စားမှုအချို့ ရှိနေပြီး သူမကို မြင်သည့်အခါတိုင်း သူ၏ စိတ်ခံစားချက်က အမြဲတစေ ဆိုးဝါးလွန်းမနေပေ။ ထို့ကြောင့် သူသည် သူ၏ အဆင့်အတန်းကို ဘေးဖယ်ထားရန် အလွန် ဆန္ဒရှိနေပြီး သူမနှင့် ပို၍ အချိန်ဖြုန်းရန် ကြိုးစားခြင်းဖြင့် သူတို့သည် အချင်းချင်း ပို၍ ရင်းနှီးလာလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။
သူမသည် ရိုးစင်းသော်လည်း ခေါင်းမာ၏။ ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် နောက်ထပ် တုလင်း ဖြစ်လာရန် အကြွင်းမဲ့ ဖြစ်နိုင်ချေရှိပြီး ဟွားနင်ခရိုင်ရှိ သူ၏ သူငယ်ချင်း အနည်းစုထဲမှ နောက်ထပ်တစ်ယောက် ဖြစ်လာလိမ့်မည်။
ထိုသို့ဆိုရာ၌ အခက်အခဲအချို့လည်း ရှိနေပုံပေါ်သည်။ သူမ၏ ငယ်ရွယ်သော အသက်အရွယ်ကြောင့်လည်း ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်၏။
Chapter 147
Mulai dari awal
