"တကယ်လို့ အဖိုးထန် မယုံကြည်ဘူးဆိုရင်လည်း ဒါကို မေ့လိုက်ပါ။ ကျွန်မက မေးကြည့်ရုံပါပဲ"
ကျင်းယွင်ကျောင်းက သူမ၏ တောင်းဆိုချက်ကို ပြောင်းလဲလိုက်သည်။
နင်းမြို့တော်၌ ထန်မိသားစုသည် နှစ်ခုမရှိနိုင်သည့် မိသားစုကြီးဖြစ်၏။ ထန်မိသားစု၏ မြေးများ ထိတွေ့ဆက်ဆံရသည့် ဆရာဝန်များမှာအား နိုင်ငံထဲမှ အတော်ဆုံး ဆရာဝန်များဖြစ်ကြသည်မှာ သဘာဝပင်။ ဤတောင်းဆိုချက်က ပို၍အထင်လွဲသွားစေမည်မှာ အသေအချာပေ။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် အဖိုးထန်က သူမအား ငြင်းပယ်လိမ့်မည်ဟု ထင်ထားသော်လည်း သူက ရုတ်တရက် ရယ်မောလိုက်ပြီး မျှော်လင့်မထားသည်အား ပြန်ဖြေလာ၏။
"ကျစ်ဝေ့၊ ဒီလုံမလေးကို တစ်ချက်ကြည့်ခွင့်ပြုလိုက်ပါကွယ်"
အဖိုးထန်က သိချင်နေပြီး မျှော်လင့်ချက်အနည်းငယ်ပင် ရှိနေသည်။ သူ ဤကဲ့သို့ခံစားချက်မျိုးကို မခံစားရသည်မှာ အချိန်အတော်ကြာပြီဖြစ်၏။ အထူးသဖြင့် ကလေးတစ်ယောက် အပေါ်၌ ဖြစ်သည်။
ထန်ကျစ်ဟွားသည် အနည်းငယ်စိတ်ရှုပ်သွားသော်လည်း သူသည် အလွန်နာခံမှုရှိသူဖြစ်၏။ သူက ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ ဘေးသို့ ရွေ့ထိုင်လိုက်ကာ စဥ်းစားနေပြီးနောက် ပုံမှန်လုပ်ရိုးလုပ်စဥ်များအတိုင်း လိုက်နာကာ သူ၏ လက်ကောက်ဝတ်ကို စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်သည်။
ထန်ကျစ်ဟွားသည် အလွန်အသားဖြူသည်ဟု ကျင်းယွင်ကျောင်း သတိထားမိလိုက်၏။ ဤကဲ့သို့ ဖြူဖျော့မှုမျိုးသည် အခြေအနေတစ်ခုကြောင့် ဖြစ်လာခြင်းပင်။
နှောင့်နှေးခြင်းမရှိဘဲ သူမသည် သူ၏ သွေးခုန်နှုန်းကို စမ်းသပ်ရန် လက်လှမ်းလိုက်ပြီးနောက် အံ့သြမှုလှိုင်းတစ်ခုက သူမအား ရိုက်ခတ်သွားသည်။ သူ၏သွေးခုန်နှုန်းက အားနည်းနေသော်လည်း အသက်ဓါတ်မျှင်မျှင်ကလေး ရှိနေ၏။ သူသည် အတွင်းပိုင်း၌ အားနည်းလှပြီး အဓိကကျသော အာဟာရဓါတ်များက အလုပ်မလုပ်နိုင်ပေ။ သို့သော် သူသည် အာဟာရပြတ်၍လည်း မရ။ ထို့အပြင် သူ၏ လက်ရှိအခြေအနေနှင့် ပုံမှန်အသားအရောင်မှာ သူ အချိန်ဇယားနှင့် သောက်နေရသော ဆေးများကြောင့်သာ ဖြစ်ရမည်၊ သို့သော် ဆေးကလည်း ပြဿနာ၏ ရင်းမြစ်ကို မဖြေရှင်းနိုင်ပေ။
Chapter 130
Start from the beginning
