Ears and Rhymes

Chapter 37- Safe Haven

Mitch

I woke up in a dark room with damp air and a weird floor. My hands are tied but I am not blindfolded. I can smell molds or something like a carpet that is wet and not had been aired.

Where am I?

I heard the door creek. Then a lighted cigarette appeared from the door.

"Gising na ba ang mahal na prinsesa?" I heard Adam asked.

Ugh, I should have known.

"Adam," I acknowledged him. "Let me go."

"At bakit ko gagawin?" he asked back mockingly.

I smelled the cigarette smoke that was blown towards me.

"Bagay sa iyo Mitch ang nakasalampak sa inaamag na sahig."

Yuck.

"What do you want?"

Adam laughed like crazy. Ano ang nakakatawa sa tanong ko?

"What do I want? God, that's crazy. Let me think." Isang buga muli ng sigarilyo ang ginawa ni Adam. "I want everything."

Napaikot ang mga mata ko. Gahaman, are we?

"Let's negotiate," I said formally na ikinatawa muli ni Adam.

"Hindi bagay s aiyo ang maging serious. Isa kang spoild brat na nasusunod ang caprice. Hindi ka dapat umaastang professional."

Napahinga ako ng malakas. "Ano ba dapat kong gawin? Umiyak?" sarcastic na tanong ko. Hindi ko maiwasan. I found this whole abduction thing crazy. Adam is crazy.

"Gusto mong umiyak? I know some ways to torture you, Mitch. Don't push me," bant ani Adam.

I felt nervous. Nawala ang pagka-sassy ko. Nakuha kong manahimik.

"Kung pinakinggan lang ako ni Uncle na wala kang kwenta—"

Excuse me?

"— na puro arte lang ang alam mo, wala sana tayo sa sitwasyong gan'to. Kung binigay niya lang sa akin ang position..."

Maarte ako pero mabuti akong tao.

"... kung nakinig lang si Uncle, willing naman akong bigyan ka ang monthly allowance. Pero hindi. Sa iyo niya gustong iwan ang multi-million na negosyo na pinaghirapan ko."

Kapal ng mukha. "Ano ang pinaghirapan mo doon?" You are not even good, ulol.

"Pumapasok ako araw-araw, Mitch," galit na sagot ni Adam. "Ang aga kong pumapasok."

Oh, baby Jesus, nasiraan na siya ng bait.

"Oh...kay," I said sa kawalan ng masasabi. Pinilit kong igalaw ang mga kamay ko na nakatali. I can't untie the knot.

"for now, Mitch, magpakabait ka diyan habang nakikipag-negotiate ang daddy mo. Baka sakaling tiran ko kayo ng singko kung magiging mabait ka." Tumawang muli si Adam.

Ewan ko, why I feel so annoyed instead na matakot. Although I am nervous pero nangingibabaw ang inis ko sa mga sinasabi niya.

"Bye Mitch. Relax sa napakaduming carpet na inuupuan mo." Isinarado ni Adam ang pinto. Naiwan muli ako sa madilim at amoy mold na silid.

Brix will know I didn't arrive home. He will know it by now. Kung hindi mapapansin ni Daddy na hindi ako nakauwi, si Brix ay mapapansin iyon. He will look for me, I'm sure of it. Mahahanap nila ako. All I need to do is to trust Brix and wait.

I do trust Brix with my life.

Si Adam ay hindi. That man is crazy. Para na siyang wala sa sarili kung magsalita. Does he think my dad will just handle him the money and position just because he took me? Of course, tatawag ng pulis si Dad. So cliché naman ni Adam kung sasabihin niyang don't involve the police. Sino ang gagawa no'n? If he alerted my Dad that he kidnapped me, tatawag agad ng police si Daddy ko kahit ano pa ang sabihin niya. Ang tanga-tanga ni Adam kahit kailan.

After hours siguro na nakatali ang mga kamay sa likod ko, nagsimula na akong mangawit at mamanhid. I think I have bruises na sa wrists. Naiihi na rin ako, Diyos ko. Don't mention pa na I am hungry na rin.

Anong oras na ba?

How many hours since Adam took me?

Somewhere, outside, I heard a shoot.

Napaupo ako ng tuwid at pinakinggan pang muli ang nasa labas.

Is it the police?

Someone shouted.

Another shoot.

Then some sounds of broken furniture followed.

Some shouting again.

Then it all went quiet.

I heard footsteps.

The door opened but it was not Adam. The silhouette of the man is tall, big, and fit.

"Michelle?" I heard the deep tone.

"Yes?"

A blinding light passed to my face. Napapikit ako.

"You are safe," sabi nito.

Lumapit siya sa akin at kinalagan ang kamay ko. Tinulungan niya akong makatayo. Maging ang mga paa ko ay namamanhid.

"Thank you, police officer."

"I'm not police officer," sagot nito. "Let's go."

"Where are my kidnappers?" I asked as I walked with this dude.

Maliwanag na sa labas nang makalabas kami. Nakalimutan ko na ang gutom at ang pag-ihi.

Sa labas ay may mga nakahigang mga lalaki. They are bleeding. Even Adam is bleeding while sitting inside of a car.

Yuck.

Sa labas ko na rin nakita ang nagligtas sa akin. A foreigner? But he looks familiar.

"Do I know you?" I asked my savior.

Nagkibit ito ng balikat at hindi ako kinibo.

Hay, suplado.

After a while, police cars arrived. I also see my dad's car and Kuya Jaxx's. Lumapit agad si Daddy sa akin kahit nahihirapang lumakad. Brix also went to me but my dad is already hugging me tight.

"Are you okay?" tanong ni Daddy habang nakayakap.

"Yeah," I murmured.

My dad's shoulders are shaking.

Is he crying?

"I'm okay, Dad. Wala namang ginawa sa akin si Adam kung hindi itali ako. I am more irritated than afraid."

I saw tears in my Dad's eyes when he released me. Di Brix ay lumapit sa amin. Ako ang yumakap kay Brix ng mahigpit. I inhale his scent. Doon pa lang yata nag-sink in sa akin na I am safe now.

"Nag-alala ako," mahinang bulong ni Brix sa akin.

"I know you will find me," I replied to him. "Somehow, I was not afraid."

Nanatili kaming tahimik habang yakap ako ni Brix. Ang ingay sa paligid ay hindi ko na napansin.

I am safe... in his arms.

This is may safe haven.