"နင် ဘာလို့ ရုတ်တရက် ငါတို့ကို လိုက်ကျွေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာတုန်း"
စားစရာများ မှာပြီးနောက် သူတို့သည် ထိုင်စောင့်နေကြ၏။ ကန်ကျင်းချန်၏ မျက်နှာက သံသယများ ပြည့်နေသည်။ သူသည် ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ မျက်နှာက အနည်းငယ် ထူးခြားနေသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရ၏။ အကယ်၍ ဤသည်မှာ ယခင်ကသာ ဖြစ်ပါက (သူ ကျင်းယွင်ကျောင်း၏ မကောင်းသော ကောလဟာလများကို ယုံကြည်နေသည့်အချိန်ကသာ ဆိုပါက) သူမ၌ ကောင်းသော ရည်ရွယ်ချက်မရှိဟု သူ ထင်မိလိမ့်မည်ပင်။
သို့သော် လွန်ခဲ့သည့် ရက်အနည်းငယ်က ပေါ်ထွက်လာသည့် ကောလာဟလများကြောင့် ကန်ကျင်းချန်သည် ထူးဆန်းသော အကြည့်များကို လက်ခံရရှိခဲ့ပြီး ဒေါသထွက်ခဲ့ရသည်။ ဤကဲ့သို့သော အခြေအနေမျိုး၌ သူမသည် အေးအေးချမ်းချမ်း စာလုပ်နိုင်သည်ဟုပင် သူက တွေးမိလိုက်၍ သူမသည် အမှန်တကယ် ထူးခြားဆန်းပြားသည့် သက်ရှိတစ်ဦးဖြစ်သည်ဟု ထင်မိလိုက်သေး၏။ သူ အထင်မကြီးဘဲ မနေနိုင်ချေ၊ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုကောလာဟလများ စတင်ထွက်ပေါ်လာသည့်အချိန်မှစ၍ သူသည် စာသင်ချိန်များတွင် စာတစ်လုံးကိုမှမှတ်မရတော့သောကြောင့်ဖြစ်သည်။
"အခု ငါ နင်တို့အိမ်မှာနေတာ အချိန်အတော်ကြာနေပြီ၊ ဒါပေမယ့် နင်တို့နဲ့အတူ ထမင်းတစ်နပ်လောက် ကောင်းကောင်းမွန်မွန် တစ်ခါမှ မစားရသေးဘူးလေ။ ဒီတစ်နပ်ကို ငါတို့ရဲ့တွေ့ဆုံမှုအတွက် တရားဝင် ကျင်းပတာအဖြစ် မှတ်လိုက်လေ၊ ဘယ်လိုလဲ။"
ကျင်းယွင်ကျောင်းက ပြုံး၍ ပြောလိုက်သည်။
ကျန်ကျင်းချန်က ပါးစပ်တွန့်လိုက်ရင်း ...
"နင်နဲ့ စူးချူနဲ့က အသက်တူတူပဲကို။ နင် ဘာလို့ အမြဲတမ်း တအား ဖော်မယ်ကျကျ (ယဥ်ကျေးသမှုနှင့်) ပြောနေတာတုန်း။ ကလေးတစ်ယောက်နဲ့ လုံးဝမတူဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါ့အဖိုးနဲ့တော့ နည်းနည်းတူတယ်"
သူမ၏ စကားပြောပုံတင်သာ မဟုတ်ပေ။ သူမ၏ အမူအယာများနှင့် အကျင့်စရိုက်များကလည်း အရွယ်ရောက်ပြီးသား လူကြီးတစ်ယောက်နှင့် ချွတ်စွပ်နီးပါးတူနေ၏။ သူမက လုံးဝ ဒေါသမထွက်တတ်ပေ။
Chapter 100
Start from the beginning
