သူမရဲ့အဖေက ငတုံးလား။ သူက ကျင်းယွင်ကျောင်းကို ဘာကြောင့်များ ပိုက်ဆံတွေပေးခဲ့တာလဲ။
ယွမ်နှစ်သိန်းသည် မြို့လေးတွင် အိမ်ငယ်လေးတစ်လုံး ဝယ်ရန် လုံလောက်သည်။
ချောင်ဟုန်ယဲ့၏ မျက်လုံးများတွင် သံသယအရိပ်အယောင်များ တောက်ပနေပြီး သူမအား မတရားဆက်ဆံခံရသကဲ့သို့ ကြည့်နေ၏။ ချောင်ဝေ့မင်က ဒေါသထွက်သွားပြီး မျက်လုံးပြူးကြည့်လိုက်သည်။
"ငါ သူ့ကို ဒီပိုက်ဆံတွေ မပေးခဲ့ဘူး"
"သူက သူ့ဘာသာသူ ဂျင်ဆင်းရိုင်းနှစ်ခုကို တူးပြီး တစ်ခုကို ရောင်းခဲ့တာ။ ငါမှန်းကြည့်တာ စျေးက အနည်းဆုံး ယွမ်လေးငါးသိန်းလောက် ရှိလိမ့်မယ်။ အဲလိုမှ မဟုတ်ရင် သူ ဒီခရားအစုတ်အပြတ်ကိုဝယ်ဖို့ ယွမ်နှစ်သိန်းသုံးမှာ မဟုတ်ဘူး"
ဂျင်ဆင်းအကြောင်းကို ပြောလိုက်သည်နှင့် ချောင်ဝေ့မင်၏ နှလုံးသားသည် နာကျင်သွားရသည်။
ကျင်းယွင်ကျောင်းရဲ့လက်ထဲကို ဘာလို့ ဒီလို အခွင့်အလမ်းက ကိုယ်တိုင် ရောက်လာရတာလဲ။ ဘုရားသခင်က တကယ်ကြီး မျက်လုံးကန်းနေတာပဲ။
ချောင်ဟုန်ယဲ့သည် ထိုစကားအား ကြားသောအခါ သူမတွင်လည်း ချောင်ဝေ့မင်နှင့် တစ်ထပ်တည်းတူသော အတွေးများ ဝင်ရောက်လာ၏။ သူမ၏နှလုံးသားသည် မနာလိုမှုများဖြင့် မုန်တိုင်းထန်နေသည်။ သူမ၏ စိတ်က ဗလာဖြစ်နေ၏။ သူမ၏ နားထဲတွင်လည်း စွမ်းအားကြီးလွန်းသော အသံတစ်သံကို ကြားနေရသည်။ တစ်စုံတစ်ယောက်က သူမအား အဆက်မပြတ် လှောင်ပြောင်၍ ပြောနေသည့်အလားပင်၊ 'ကြည့်ပါဦး။ ကျင်းယွင်ကျောင်း၊ သူလုပ်တာက ပိုကောင််းတယ်။ သူက ထပ်ပြီးတော့ နင့်မိသားစုရဲ့ အစေခံ မဟုတ်တော့ဘူး။ နင်က သူ့ရဲ့ဆံပင်မွေးတစ်ချောင်းလောက်တောင် တန်ကြေးမရှိဘူး'
ဒါ ဘယ်လိုလုပ် ဖြစ်နိုင်မှာလဲ။ ချောင်ဟုန်ယဲ့က ထိတ်လန့်စွာ တွေးလိုက်သည်။
ခဏကြာသောအခါ သူမသည် ပါးစပ်ဟ၍ မေးမြန်းလိုက်၏။
"အဖေ၊ သူက ပိုက်ဆံတွေကို စျေးထဲမှာ ထုတ်ခဲ့တာလား။ ဒါဆို အခု စျေးက လူတွေအားလုံး သိသွားကြပြီလား"
Chapter 92
Start from the beginning
