ဆားယယ် [ အရိုင်းဆန်စွာ ပြေးလွှားခြင်း] {Completed}

Part 126 (unicode)

Note; MTLကိုဘာသာပြန်ဆိုထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။

Chapter 126;

ရပ်ကွက်ဟောင်းနားတစ်ဝိုက်တွင်တစ်ကြိမ်မကလမ်း
လျှောက်ပြီးနောက် နှစ်ယောက်လုံး စကားမပြောဖြစ်ကြတော့ပေ။

ကုဖေးဘာစဥ်းစားနေမှန်းဒါမှမဟုတ်ဘယ်လို
ခံစားနေရမယ်မှန်းကျန်ချန်မသိဘူး။ သူ့ဆီမှာ
ပြောစရာစကားတွေ မရေမတွက်နိုင်အောင်ရှိ
နေတယ်လို့ခံစားမိပေမယ့်စကားပြောဖို့အချိန် အချိန်ကျလာတဲ့အခါမှာတော့ စကားတစ်ခွန်း
လေးတောင်မှ သူ မပြောနိုင်ခဲ့ဘူး။

သူတို့နှစ်ဦးကလွန်ခဲ့သည့်လတွင်တွေ့ကြုံခဲ့ရသည့်အရာများကို တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မသိကြသောကြောင့် တစ်ဖက်လူ၏ မျက်နှာ အမူအရာနှင့်အခြေအနေအပေါ်မှာသာခန့်မှန်းကောက်ချက်ချနိုင်ပေမယ့်၊ကုဖေးကကောင်းကောင်းမွန်မွန်မကျော်ဖြတ်
နိုင်ခဲ့မှန်း ကျန်ချန် မြင်နေရသည်။

သူခရီးတစ်ပတ်ပြန်ကျော့တော့မည့်နောက်၌ ကုဖေးက လမ်းတစ်ဖက်ရှိကိတ်မုန့်ဆိုင်လေးကို လက်ညှိုး
ထိုးပြီးပြောလာသည်။
"လေအရမ်းတိုက်နေတယ်။ခဏလောက် အထဲမှာဝင်ထိုင်ရအောင်။"

  အိုကေလို့  ကျန်ချန်  ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

  သို့ပေမယ့် အသံမထွက်ချေ။

ချီးတဲ့မှပဲ!  သူလည်ချောင်းအမြန်ရှင်းလိုက်ပြီး
နှုတ်ခမ်းပိတ်လျက် အသံပြုလိုက်တယ်။

ယခုတစ်ခေါက်တွင်မူအသံတစ်သံထွက်လာ
၏။

ပြိုင်ပွဲဝင်ကျန်ချန်ဟာ အလွန်ခိုကိုးရာမဲ့နေပါ
တယ်။ဒါက စိတ်ဖိစီးမှုတုံ့ပြန်မှုကြောင့်ပဲလား?
ဒါမှမဟုတ် စိတ်ဖိစီးမှုရဲ့နောက်ဆက်တွဲတစ်ခုပဲလား?

ထိုသို့ကြားလိုက်ရချိန်တွင် သူ ရယ်ပဲရယ်ချင်နေမိသည်။

ကိတ်မုန့်ဆိုင်လေးထဲမှာဘယ်သူမှမရှိပေ။ ကုဖေးက
နို့လက်ဖက်ရည်ပူပူနှစ်ခွက်နှင့်ကိတ်မုန့်နှစ်ခုကိုဝယ်ပြီး၊ပြတင်းပေါက်နံဘေးရှိစားပွဲငယ်လေးပေါ်မှာတင်လိုက်သည်။

ကျန်ချန်သည် စားပွဲဝိုင်းမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးသူ့ရှေ့မှနို့လက်ဖက်ရည်ကိုလက်ဆန့်၍လှမ်းယူလိုက်ချိန်တွင်ကုဖေးက သူ့လက်ထဲမှ နို့လက်ဖက်ရည်ကိုပြန်လှမ်းယူသွား၏။
"ဒေါသထွက်နေတာကိုမေ့သွားလို့၊ နို့လက်ဖက်
ရည်ကို အရင်မသောက်နဲ့။ငါအခြားတစ်ခုသွား
..."