INRED | VKOOK

Part 14♨️

"قسمت چهاردهم"

باور آنچه مقابل نگاهش رخ داده بود، سخت بود!
باور آن کوبش؛
باور آن حرارت؛
و باور لبهایی که لبهایش را به آغوش دعوت کرده بود، سخت تر از باور تپش های بیشرمانه ی قلبی بود که سینه اش را شکافته بود!
آن حرارتی که چهره اش را سوزانده بود حرارت نفس های او بود؟
آنچه پوست لبهایش را ذوب کرده بود، حرارت لبهای ثابت مانده ی تازه وارد بود؟!
لبهای پسر بزرگتر بی حرکت و ثابت مانده بودند و یا برای جونگکوک زمان متوقف شده بود؟!

آب دهانش را فرو داد و نگاه میخکوب شده اش به سوی پلکهای بسته شده ی او کشیده شد، پلکهایی که کنجشان چین افتاده بود، همان پلکهایی که به هنگام بوسه هم پوزخند میزد!
با گذشت ثانیه هایی در خلا میان حقیقت و رویا، بالاخره با حرکت مشهود و فشاری که توسط لبهای تهیونگ به لب پایینش وارد شد و دردی که میان بافتهای کبود شده اش پیچیده شد، بی اراده پلکهایش بر روی هم فشرده شدند و پسر بزرگتر با وقاحت بی توجه به فشاری که به جثه ی او می‌آورد لب پایینش را به دندان کشید، همان کافی بود تا از درد شدید وارد شده به ترکهای خونی لبش، ناله ای خفه شده از میان گلویش خارج شود و نفسش را با تندی بر چهره ی پسر بزرگتر بکوبد، همان ناله ی بی صدایی که همچون مهر بر زیر سند ورود لبهای پسر بزرگ تر بود؛ چرا که به محض جدا شدن لبهایش از یکدیگر، لب پایین تهیونگ بود که میان لبهایش فرو رفت و لب بالایش که با وحشیگری میان دندان های پسر بزرگتر به اسارت کشانده شد!

زبانش با سرکشی بر روی لب بالای پسر کوچکتر کشیده شد و در کسری از ثانیه کام عمیق و یک طرفه ای بود که از نرمه ی‌ یاقوتی او گرفت، همان کامِ شورِ تلخ شده از خون دهان او، همان زخم هایی که خودش برجا گذاشته بود!
دردناک تر از طعم لبهای خونی او، بوسه ی دردناکی بود که آغازگرش بود و حالا پاسخش، تنها جونگکوک مسخ شده و ثابتی بود که سکونش همچون سیلی در دهان پسر بزرگتر کوبیده میشد؛ او را نمیبوسید و پلکهای بر روی هم فشرده شده از دردِ لبهایش از هزار و یک سیلی، زجرآور تر بود!