Episode 57

5.7K 224 47
                                    

"WHAT are you doing here?" Mylo continued to ask.

Bigla siyang natigilan. And before I even know it, he is now blinking in confusion. "Are you by chance an intern here, as well?"

"Oh my God!" I gasped. Tinakpan ko ang bibig ko. "Yes! Freaking yes!"

Doon ay natatawa siyang umiling. He has this iconic boyish grin when he mumbled, "destiny is playing a chess game on us . . . and I am afraid that it might already be a checkmate."

"What do you mean?"

He stiffled a laugh. "Wala. By the way, may kasabay ka ba ngayong kumain—"

"Oo," ang sambit ng isang baritonong boses mula sa kanyang likuran.

Pareho kaming napatingin kay Sebastian. Buhat-buhat ang pagkain naming dalawa, he looks more of a killer when he darted a gaze at Mylo's face.

"Oh, I'm sorry." Ngumiti nang awkward si Mylo. "Mauna na ako, Chance. Sabayan ko na lang iyong co-interns ko—"

"No." Ang matigas kong sambit. Tumayo ako. "Wala akong kasabay kumain. I am all," tinaasan ko ng kilay si Sebastian. His jaw tightened, "free."

Nang muli kong idako ang tingin kay Mylo ay halatang hindi na siya komportable sa sitwasyon namin. Niyaya ko na siya at naglakad kami sa bakanteng table mula sa malayo. Pero laking gulat ko na lang talaga nang sumunod sa amin si Sebastian. I was never ready when he sat beside me as if nothing happened. Inilapag niya sa harap ko ang pagkain na kanyang binili.

"Do you really think it's okay, Chance?" Concern can be seen on Mylo's face. "I can, you know, eat somewhere else if you want."

"No, I am okay. Don't worry."

Nagsimula na kaming kumain. Pareho kaming nag-usap tungkol sa bagay-bagay. Obviously disregarding Sebastian's presence. Na para bang isa lang siyang hangin sa tabi ko. Na wala siyang bearing sa buhay ko.

Ilang sandali ang nakalipas ay natapos na rin kami sa pagkain.

"Are you free after work?" Mylo asked while dabbing a tissue on the side of his lips. "Yayain sana kita for a dinner . . ."

"Dinner date?" Pilit kong itinatago ang ngiti ko. Prung gago 'to!

"Uhm," naubo siya at tila bang nahihiyang nag-iwas ng tingin. "If that's what you call it."

"Sure!" I mumbled.

Naging maaliwalas ang pag-ngiti Mylo. "Hintayin kita sa lobby later, alright?"

I nod at him while smiling wide. And from my peripheral vision, I can really see Sebastian's glare travelling at my face and to Mylo's. Hindi ko siya inintindi hanggang sa magpaalam na sa amin si Mylo. Hanggang sa kaming dalawa na lang ang nasa elevator.

Katahimikan ang namamayani sa pagitan naming dalawa ni Sebastian. No one dared to even make a single sound. I really don't know but why do I feel like this scenario is rare?

I blinked the moment we reached the floor of our department. Naunang lumabas si Sebastian. 'Di gaya kanina ay hindi niya ako pinagbuksan ng pinto. Nang makapasok siya sa loob ay hinayaan niya lang iyong magsara sa mismong mukha ko.

I rolled my eyes.

Jerk.

KATULAD ng napag-usapan, dumiretso na ako sa lobby the moment na natapos na ang working hours namin. Right now, kaming dalawa na naman ni Sebastian ang nasa loob ng elevator. At oo, hindi na ako pinansin pa ng kumag matapos naming kumain sa canteen kanina. Which is a good thing. The least that I want to do is to deal with a cheater like him ever again.

Under Her Daydream (UNDER DUOLOGY #1)जहाँ कहानियाँ रहती हैं। अभी खोजें