De geliefden

Hoofdstuk 35

April breekt aan en Jocelyn beseft daardoor dat ze alweer een jaar in deze vallei zit. Het weer wordt zienderogen beter, waardoor haar plannen om te vertrekken steeds duidelijker vorm aan beginnen te nemen. Eén ding is zeker: haar langste tijd hier zit erop.
Ze zal natuurlijk niet teruggaan naar Blauwewater, maar ze heeft de macht van de godin aan haar zijde en zou verder overal heen kunnen gaan. Ineens snapt ze niet waarom ze dat zo lang heeft uitgesteld.
Hier is het veilig, maar het begint wel erg saai te worden. Bovendien is Isabel zo onberekenbaar.
Durft ze het aan om naar Havenpoort terug te keren?

De ochtend zal over enkele uren plaats maken voor de middag en ze heeft wel wat tijd. Daarom neemt ze plaats op haar vaste plekje in het gras, iets van de grotten vandaan, om van het lentezonnetje te genieten die haar gezicht verwarmd.

Dan schiet ze verschrikt overeind als ze geluid hoort in de gang bij de grotten. De reden waarom ze niet vertrekt is in aantocht. Isabel weet haar, door haar peilloze zwarte ogen en absoluut leidersgedrag altijd inschikkelijk te maken en vandaag zal niet anders zijn.
Zenuwachtig begint Jocelyn rond te kijken, als om zich te verbergen. Maar natuurlijk is dat niet nodig: ze zijn bondgenoten.
Maar er is weer wat fout gegaan, dat ziet ze direct aan Isabels gezichtsuitdrukking. Haar bovenlip is dusdanig opgekruld dat haar tanden zichtbaar zijn en een dergelijke uitdrukking belooft nooit iets goeds.

Jocelyn vraagt zich af wat ze nu weer verkeerd heeft gedaan. Ze weet beter dan de ander te prikkelen, dus ze staat gelaten stil, met haar hoofd iets gebogen. Voor de zekerheid kijkt ze naar de grond om haar niet verder te provoceren.
De schok is daardoor extra groot als ze Isabels hand om haar hals geklemd voelt, haar op die manier dwingend om op te kijken. Jocelyn slaat een jammerkreetje, vooral van schrik, hoewel de ander hard knijpt. Isabel heeft haar nog nooit fysiek pijn gedaan en de schok van deze aanraking is groot genoeg om haar met grote ogen aan te kijken. Onwillekeurig balt ze haar vuisten, al laat ze die langs haar lichaam hangen. Nu is niet het moment om de ander verder te ergeren.

Isabel sist: "Er zijn enkele groepjes aangekomen in Middelpunt en zij hebben mij gevonden. De mannen kennen mij en nu moet ik daar weer mee afrekenen. Zoals je heel goed weet zou jij dat voorkomen. Waarom werkte het niet?"

Jocelyn zegt zacht terwijl ze hoopt dat haar stem niet al te toegeknepen klinkt: "Ik weet het niet. Ik doe mijn uiterste best Isabel. Sorry!"
Ze haat het om zich zo te vernederen, maar het is de enige manier om de machtige vrouw rustig te krijgen en te houden. Koortsachtig denkt ze intussen na. Wat zou er verkeerd gegaan kunnen zijn? Haar methode is niet vlekkeloos, zoals al bewezen was - toen met Ezra.

Isabel snuift arrogant en laat Jocelyn eindelijk los. Terwijl de laatste ongemerkt haar hand naar haar keel tracht te brengen om hem te masseren, zegt Isabel kil: "Je best is duidelijk niet goed genoeg. Ik heb het in de tussentijd opgelost, maar zorg ervoor dat alles weer werkt. Op nog zo'n bezoekje zit ik niet te wachten. Zoals je weet zijn de meesten hier uit zichzelf en dat wil ik graag zo houden."

Jocelyn probeert haar steeds groter wordende aversie te verbergen. Denkt Isabel dat ze nergens naartoe kan, dat zij zo meedogenloos wordt gebruikt? Het begint haar op te breken.
Door haar fysiek te mishandelen, heeft zij een grens overschreden die voor duidelijkheid zorgt bij Jocelyn. Met de absolute zekerheid dat zij haar langste tijd bij Isabel heeft gehad, weet ze haar gezicht in de plooi te houden terwijl ze de ander aankijkt. Rustig reageert ze: "Ik weet wat me te doen staat. Ik zal al mijn krachten aanspreken."

Isabel snuift minachtend, duidelijk niet zo zeker van die woorden.
Dan zegt ze: "Maar daar kwam ik niet voor. Ik heb een andere opdracht voor je.
Ik heb een meisje die bij die groep zat ietwat... hard aangepakt. Ze is compleet knock-out. Maar ze is van dezelfde leeftijd als Rosalinde en ik wil graag dat jij haar zodanig bewerkt dat ze niks meer weet van mijn verleden en haar familie. Hopelijk blijft het gedrag van Linda wat binnen de perken als ik een vriendin voor haar weet te regelen."