De geliefden

Hoofdstuk 15

Ze zijn later dichtgegaan dan gewoonlijk en ook door de onderbezetting kostte het Jocelyn en Danny meer tijd dan normaal om af te sluiten. Ze voelt zich traag, ze kan een lange nacht, of eigenlijk: 'dag' goed gebruiken - aangezien haar dag- en nachtritme al enkele jaren bijna helemaal is omgedraaid.

"Als je nog niks van me hebt gehoord om vier uur vanmiddag, maak je me dan wakker?" Jocelyn heeft eigenlijk nooit een extra hulpmiddel nodig om op tijd beneden te zijn, maar ze voelt in haar botten hoe ontzettend moe ze is.
Pas om vier uur wakker worden is de absolute max, wil ze zich voldoende kunnen voorbereiden voor het publiek van de nieuwe dag.

Danny knikt. Zijn ogen zijn roodomrand en bloeddoorlopen. Zijn gezicht lijkt haast grijs. Ook hij snakt naar zijn bed.

"Kom, morgen doen we de rest," merkt hij op, vermoeid naar de tafels en stoelen kijkend. Al het glaswerk en dergelijke is schoon en op hun plek, maar het aanschuiven en rechtzetten van de meubels is nu even teveel van het goede.
Hij mist Christel en haar kalme efficiëntie ook. Jocelyn weet dat zij minder gestructureerd is, maar doet haar uiterste best.

Als Jocelyn eenmaal in bed ligt, worden haar dromen en gedachten gedomineerd door de intense donkere ogen van Sander. In haar droom zijn ze gelijken van elkaar en bemind hij haar alsof zij zijn enige ware liefde is.
De scheut van pijn die door haar heen schiet, maakt haar bijna wakker: ze weet dat iets dergelijks er niet in zit. Zij heeft haar keuze gemaakt, toen ze besloot te gaan strippen. Sander is een belangrijk man en zij is alleen nu even interessant. De rest van haar shift, die nacht, voelde ze zijn ogen op zich gericht: bij haar dansen en bij haar zingen.

Het duurde uren voordat zij uiteindelijk opbraken, reden voor haar eigen uitputting, en Jocelyn verwacht ze de volgende dag niet meer te zien. De prins zal in Havenpoort op zoek gaan naar die ene speciale geur van zijn zielsverwant en of hij die vindt of niet; daarna zullen ze weer verder trekken.
Haar mond vertrekt pijnlijk in haar slaap, als ze die beelden voor haar geestesoog voorbij ziet trekken. Ze ziet Sander weggaan en haar achterlaten, zonder nog een moment aan haar te denken. Zijn pleziertje voor één avond.

Jocelyn schrikt wakker van de muziek, die door haar vloer bonkt. Het is een déjà vu naar haar allereerste dag hier.
Een blik op haar wekker geeft aan dat het úren na vier uur is en gedesoriënteerd staat ze direct op. De eerste klanten zijn al binnen, wat het haar onmogelijk maakt om ongezien naar de kleedruimte te gaan.

Wat bezielt Danny om haar niet op tijd wakker te maken?

Ze schudt even haar hoofd: daar is toch niks meer aan te doen.
Hij heeft haar niet wakker gemaakt? Dan mag hij het eerste uur ook gewoon alleen oplossen. Zij zal nu rustig aan doen.
De daad bij die gedachte voegend, doucht ze zich uitgebreid. Het voelt heerlijk om alle tijd te nemen om zich van top tot teen te scrubben, af te drogen en uiteindelijk in te smeren met een subtiel geurende lotion. Christel heeft haar dat ooit eens gegeven: hiermee kan ze zichzelf zijn, in tegenstelling tot de protserige geuren en kleuren waar ze zich normaal mee tooit. 

Straks zal ze weer vol worden geplamuurd met make-up, dus ze neemt de moeite niet om daar wat aan te doen. Kleding is een groter probleem. Ze heeft alleen maar zeer degelijk materiaal op haar kamer liggen, iets waarmee ze zich eigenlijk niet kan vertonen bij de klanten die - omdat het zaterdag is - al vroeg aan de tafeltjes zullen zitten.

In haar kamerjas overdenkt ze dat probleem, terwijl ze enkele eitjes kookt en wat brood roostert. Ze moet haar lichaam dwingen om kalm te doen, wat uiteindelijk lukt.
Mentaal probeert ze zich om te schakelen voor wat haar zo te wachten staat. Een rustig ontbijtje - direct gevolgd door het rumoerige avondleven van Buitenhaven - is best een grote stap.
Haar enige hulp is de niet-aflatende muziek door het tapijt.