De geliefden

Hoofdstuk 34

"Vlad en Michael, wat leuk om jullie te zien!" Jocelyn probeert zich te herinneren hoe lang het geleden is dat zij de twee zwijgzame weerwolven voor het laatste heeft gezien. Ze zijn weggegaan toen zij bijna twintig was, dus dat moet toch alweer ruim vier jaar geleden zijn, aangezien zij in de komende zomer vierentwintig jaar zal worden.

Terwijl Isabel abrupt opkijkt nu Jocelyn deze mannen lijkt te kennen, tracht Jocelyn een reactie aan de twee mannen te ontlokken. Ze faalt hopeloos. De twee kijken voor zich uit en zijn zich niet bewust van hun omgeving. Hun blik is doods en hun gezicht is leeg.

"Isabel?" Vragend kijkt Jocelyn nu naar haar mentor, die wat heen en weer schuift en er ietwat onbehaaglijk uitziet. Het begint haar te dagen. "Dit is kapen?" Haar stem is vlak terwijl ze de twee hulpeloze mannen voor zich scherper bekijkt.
Voor het eerst, afgezien van destijds met William - maar toen had ze hier nog geen weet van - ziet ze de impact die een kracht, gelijkwaardig aan haar eigen, kan bewerkstelligen bij een ander.

Isabel knikt kort. "Had je een goede band met ze?" vraagt ze dan. Ze lijkt ongenegen hen weer terug te willen veranderen naar hun eigen ik, waarschijnlijk omdat ze haar trip naar haar andere roedel dan nog verder uit moet stellen.

"Niet per se," zegt Jocelyn. "Ze waren de bodyguards van Buitenhaven, waar ik enkele jaren heb gewerkt."

Isabel heeft nauwelijks naar het verleden van Jocelyn gevraagd en dat is de reden dat dit nieuwe informatie voor haar is. Ze verblikt of verbloost echter niet en direct besluit Jocelyn om haar methode het voordeel van de twijfel te geven.
Het is voor het eerst dat ze niet meteen wordt veroordeeld voor wat er in haar verleden is gebeurd - al heeft ze nu eigenlijk maar één persoon in haar hoofd en haar hart verkrampt onmiddellijk - en daarom zegt ze: "Het is goed, Isabel. Zeg maar wat ik met ze kan doen en wat je verwachtingen zijn."

Dat is precies het juiste antwoord en Isabel kijkt goedkeurend. Ze geeft aan dat de twee mannen de grotten in Middelpunt niet alleen opruimen, maar ook als thuisbasis krijgen en die kunnen inrichten voor zichzelf.
"Geef ze gewoon duidelijke bevelen en die zullen ze opvolgen. Hoe simpeler, hoe beter."

Jocelyn knikt wat onzeker.

Isabel zegt opgewekt: "Dat lukt je wel. Je kunt altijd wat bijsturen met je eigen kracht."
En dat is natuurlijk waar.

De twee vrouwen nemen afscheid en Jocelyn bereidt zich voor op een nieuwe periode in haar tumultueuze leven.

***

Haar verjaardag in juli viert ze helemaal alleen en zonder enige blijk van liefde van wie dan ook. Ze accepteert het met een wrange glimlach. Isabel weet niet dat ze jarig is en niemand anders weet waar ze is.
Dit heeft ze helemaal aan zichzelf te danken.

Enkele dagen later krijgt ze een boekenkast van Isabel, zoals ze gevraagd heeft, met daarin haar eerste rijtje boeken. Ze moet toch iets te doen hebben, in deze maanden vol stilte?
Behalve dat heeft ze een verborgen meertje ontdekt, ook een uitstulping van de rivier die verder ondergronds is in de vallei. Jocelyn kan zich niet herinneren dat ze ooit eerder heeft gezwommen in de Grim Empire of Havenpoort, maar ze geniet er intens van.

Vlad en Michael ziet ze maximaal twee keer per dag en ze praten alleen als zij hen dat specifiek opdraagt. Het zorgt ervoor dat ze zich niet uit kan leven in een intelligent gesprek.
Isabel ziet ze slechts zeer schaars, want ze heeft meerdere roedels te leiden. Ze heeft een minnaar en samen met hem heeft ze een dochter - en er zijn waarschijnlijk nog honderd-en-een andere dringende zaken die allemaal geregeld moeten worden.

De spaarzame momenten dat ze elkaar treffen, komt Jocelyn er meer en meer achter dat ze niet achter de werken van de ander staat. Isabel regeert haar roedels met harde hand, vooral die in de Hanekam, en ze vertelt daar graag over. Ze lijkt Jocelyn als een vertrouwenspersoon te beschouwen en het duurt niet lang of Jocelyn begint op te zien tegen haar bezoekjes.