De geliefden

Hoofdstuk 8

Jocelyn geniet met volle teugen van het leven in Havenpoort. Ze leert de stad en diens inwoners kennen naarmate de tijd verstrijkt.
Snorremans blijkt volkomen ongevaarlijk, maar heeft een niet-aflatende behoefte aan aandacht. Hij heet Lucian en is elk moment dat Buitenhaven open is in het pand te vinden.
Toch probeert Jocelyn hem te ontwijken, al heeft ze al snel door dat dat hem juist prikkelt. De managers en ook de uitsmijters houden echter een oogje in het zeil, waardoor ze zich geen moment meer door hem bedreigt voelt.

Christel, maar ook Danny, laten vaak blijken hoe blij ze met haar zijn en Jocelyn voelt zich steeds meer thuis in deze toch best surrealistische wereld. Ze had nooit gedacht dat er een dergelijke plek bestond. De magie, waar Mångata van doordrenkt is, zorgt ervoor dat een grensplaatsje als Havenpoort extra speciaal aanvoelt. Het feit dat ze op deze locatie zo ver van haar vader is als mogelijk, helpt ontzettend.
Als er enkele maanden voorbij zijn, begint ze steeds minder schrikachtig te worden. Haar faam als zangeres verspreidt zich door de stad en nu ze op vaste tijden zingt, merkt ze dat er speciaal mensen voor haar naar Buitenhaven komen. Hoewel dat haar met trots vervult, wordt ze er ook voorzichtig door. Ze wil niet al te bekend te raken, haar vader zou haar dan kunnen opsporen, waardoor ze zich ineens in een lastig parket bevindt.

"Wat vind je ervan als je geen serveersterswerk meer doet, maar je alleen focust op het zingen?" Verwachtingsvol kijkt Christel naar haar, terwijl ze tegelijkertijd een dampende kop naar haar mond brengt. Beide vrouwen zitten aan de bar en drinken thee, een gewoonte die ze al vrij snel ontwikkelt hebben sinds Jocelyns komst. Het is een vorm van tot rust komen, voordat de grote drukte straks los zal barsten.
Jocelyn begrijpt wel waarom Christel voor dit leven heeft gekozen. Het is hard werken, maar nooit saai. Christel wordt gerespecteerd in heel Havenpoort en dat heeft alles te maken met de discipline die ze in Buitenhaven handhaaft.

Nu kijkt Jocelyn moeilijk. Het aanbod is zonder meer genereus en ze weet dat ze met een goede verklaring moet komen om dat af te slaan.

"Je wilt het niet," stelt Christel vast als Jocelyn nog naar woorden zoekt. Langzaam schudt die haar hoofd.

"Ik heb je niet alles verteld over mijn afkomst en ik vind het ook erg moeilijk om het daarover te hebben," begint ze uiteindelijk. Christel kijkt haar indringend aan en Jocelyn plukt aan haar mok, terwijl ze strak naar de bar staart.

"Ben je ergens bang voor?" De stem van Christel is oneindig zacht en het kost Jocelyn ineens moeite om haar tranen in te houden. Ze knikt naar het houten oppervlakte van de bar. Haar vingers trillen.

Ze schrikt er even van als haar hand wordt bedekt door die van Christel. Met waterige ogen kijkt ze op. "Wat wil jij het liefste?" vraagt Christel lief.

"Minder zingen." Het hoge woord is eruit. Maar, hoewel Christel daar eigenlijk geen aanleiding toe geeft, vindt Jocelyn dat ze haar toch een verklaring schuldig is. "Ik eh, ik ben een onveilige thuissituatie ontvlucht en ik ben bang dat hij erachter komt waar ik ben."

"Maar je komt vanuit de Grim Empire." De stem van Christel is nuchter en Jocelyn staart haar met wijd opengesperde ogen aan. Christel zucht en lacht dan een klein glimlachje. "Je accent, lieverd. Jouw stem is zo exotisch, zo mooi klinken wij niet in Mångata."

Jocelyn zoekt naar woorden, maar er komt niks. Christel praat verder: "Het is ontzettend lastig om van het ene land naar het andere te komen. Jouw land ligt vlak naast het onze, maar ik heb er eigenlijk nog nooit van gehoord dat iemand de oversteek heeft gewaagd." Ze begint een beetje te mompelen: "Ik heb altijd gedacht dat het niet alleen de natuurlijke omstandigheden zijn die het moeilijk maken, maar dat het ook met goddelijk ingrijpen te maken heeft."

Jocelyn grijpt naar haar hangertje die ze van Endymion gekregen heeft. Ze heeft hem bijna nooit meer om, maar hij past mooi bij haar outfit van vandaag - een dofgouden jurk tot de grond, met een diepe split die een groot stuk bovenbeen prijsgeeft - en daarom heeft ze hem in een opwelling meegenomen naar beneden.
Christel vertelt graag en vaak mythes en sprookjes, waarschijnlijk omdat die in de Silver Lands weleens waar zouden kunnen zijn, en zo is Jocelyn erachter gekomen dat Endymion de geliefde van de maangodin is. Haar beoordeling destijds: dat hij niet geheel menselijk is, klopt dus. Uiteraard heeft niemand hem ooit in levende lijve ontmoet en Jocelyn heeft haar eigen verhaal, die iets anders aangeeft, voor zich gehouden.

Ze betwijfelt opeens of Christel dat niet allang doorheeft.

Laatstgenoemde is inmiddels al toe aan het werken naar de clou van haar opmerking. "Jouw thuissituatie zal aan de andere kant van de Hanekam blijven, daar hoef je je niet druk om te maken."

Aarzelend kijkt Jocelyn op en Christel heeft dat feilloos door. "Op dit moment stel ik voor dat je nog wel blijft zingen, dus niet zo weinig als jij zou willen en niet zo veel als wij zouden willen. Eerlijk gezegd denk ik dat jij erg ongelukkig zult worden als je nooit zingt, dus ik hoop dat je ermee in wilt stemmen?"
Vragend kijkt ze haar aan. Jocelyn blijft twijfelen, maar beseft dan dat Christel het beste met haar voor heeft. Ze zijn, ondanks het leeftijdsverschil, goede vriendinnen geworden en - hoewel Christel af en toe iets teveel haar eigen wil doordrukt, is dat ook wat haar een goede manager maakt, dus uiteindelijk knikt Jocelyn.

Christel heeft gelijk, ze zal het zingen missen. Zingen doet haar aan haar moeder denken en maakt haar gelukkig. Het voordeel weegt op tegen de kleine kans dat het fout gaat en ze knikt nogmaals. Ze is zeker van haar zaak.

De thee is afgekoeld, wat aangeeft dat de werkdag direct van start zal gaan. Danny loopt de trappen af naar de zaal, wat die gedachte staaft. In enkele slokken is hun drinken nu op en Jocelyn gaat voorzichtig staan op haar torenhoge pumps, terwijl Christel Danny inlicht over het zakelijke deel van hun gesprek.

Peaches komt binnen, en zij zorgt direct voor een zwieper aan de volumeknop. Peaches kan niet zonder het opzwepende ritme en het is altijd direct duidelijk wanneer zij arriveert of - en die gelegenheden zijn schaars, Peaches hoort eigenlijk bij het meubilair - wanneer ze vrij is: de sfeer is dan een stuk ingetogener.