De geliefden

Hoofdstuk 11

"Luna, je bent geboekt."

Geschrokken kijkt Jocelyn op en ziet Peaches vlak bij haar staan. Jocelyn was zachtjes het lied aan het neuriën dat ze zojuist ten gehore heeft gebracht en is bezig haar make-up bij te werken.

Hoewel ze kijkt alsof ze niet weet wat Peaches bedoelt, weet ze dat maar al te goed. Net zoals Peaches zelf, die haar vorsend aankijkt.

"Kan je het aan?" vraagt die zacht.

"Ik heb me er voor aangemeld, immers." Jocelyn voelt zich allesbehalve dapper als ze dit zegt, maar heft haar kin omhoog en balt haar hand om de make-upkwast, terwijl ze plompverloren wat poeder over haar gezicht uitveegt. De walm van een verse lading parfum hangt zwaar om haar heen.

"Je mag je gewoon terugtrekken, daar is niks mis mee." Jocelyn weet niet wat ze erger vindt: dat Peaches haar aankijkt alsof ze medelijden met haar heeft, of haar hart die tegen haar borstkas aan bonkt.

"Ik ga gewoon," zegt ze beslist, beide zaken negerend. "Ik moet me er even toe zetten, zeker. Maar dat moest ik ook bij het strippen en zelfs bij het zingen."

Peaches knikt peinzend, maar blijft haar blik strak op de bewegingen van de ander richten. "Je weet dat dit anders is. Hij kan en mag je aanraken, zoals je weet. Ik eh... ik heb hem gezegd dat je lapdance niet geweldig is, maar hij wilde per se jou."

Jocelyn knikt quasi-ongeduldig, maar bedenkt dan opeens iets. Verschrikt keert ze haar gezicht van de spiegel naar Peaches, maar die is haar voor. "Nee, hij hoeft geen seks. Hij gaf het zelf aan, alsof hij wist dat daar de grens ligt voor jou."

Er stroomt opluchting door Jocelyn heen, terwijl ze haar make-up goedkeurt. Een boeking in de privéruimte is erg lucratief voor de stripper. De kosten zijn hoog genoeg om het exclusief te houden en dat zorgt er voor dat dergelijke reserveringen niet heel vaak voorkomen.
Ook als er geen seks aan te pas komt.

"Hoe ziet hij eruit?" Jocelyn weet dat ze daar zo meteen zelf achter gaat komen, maar wil het toch graag van tevoren weten. Alsof ze zich zo beter voor kan bereiden.

"Ja, ontzettend knap, jaar of dertig." Peaches kijkt even dromerig, maar dan heeft ze haar blik weer strak op Jocelyn gericht. "Je weet wat dat betekent. Hij is een weerwolf en, doordat hij zonder problemen heeft betaald, waarschijnlijk een Alfa of iets in die richting."

Jocelyn dacht dat ze haar hartslag af had geleerd om te gaan racen, elke keer als het woordje 'Alfa' genoemd wordt, maar nu het toch nog onverwachts wordt gezegd, merkt ze dat de angst door haar lichaam schiet.

"Je kent hem dus niet?" Haar stem is iets hoger dan gewoonlijk, terwijl ze de woorden van Christel in haar binnenste blijft prenten. De Hanekam is praktisch onmogelijk te doorkruisen.

"Ik ken hem niet. Hij heeft donker haar en lichte ogen."

Direct ontspant Jocelyn. Haar vader heeft roodbruin haar en zwarte ogen. Ze knikt opgewekt. Ze is eraan toe om voor het grote geld te gaan.

***

"Kom maar, Luna. Hij bevindt zich al in de Scharlaken Kamer," Cherry ruimt net de rommel op die de man heeft achtergelaten en knikt Jocelyn bemoedigend toe. De zenuwen gieren door haar heen, maar ze klemt haar kaken op elkaar en lacht kort terug. Ze moet er even doorheen. Dit is goed voor de zaak en goed voor haar, dus waarom zou ze het niet doen?

"Hij heeft je voor een half uur geboekt," zegt Cherry dan. Een half uur lijkt kort, maar Jocelyn weet dat het eindeloos kan duren met de verkeerde persoon. Ze slikt en loopt ietwat houterig - haar handelsmerk, dus wat maakt het uit? - naar de deur toe en opent hem.