ဝေကျွမ်းရွှယ်ကျား (ဘာသာပြန်)

အခန်း(၈၈)

"မင်းဘယ်လို​တောင်စိတ်ကူးလိုက်တာလဲ ၊ မသွားသေးနဲ့ဦး ဆောင့်ကြောင့်လာထိုင် ငါတို့စကားပြောကြရအောင်။"

"ချီးကိုဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရမှာလား ၊ မသွားရင် ဘတ်စ်မမီတော့ဘူးကွ။"

"ဒါဆိုလည်း ငါတို့သွားရင်းနဲ့ ပြောကြတာပေါ့. ."

ကျိုးသာ့လေက ချက်ချင်းပဲအလျှော့ပေးကာ ညှိညှိနှိုင်းနှိုင်းဆိုလာသည်။

"မင်းဖြည်းဖြည်းလျှောက်။"

ကျိုးသာ့လေသည် ဖြစ်နိုင်ချေရှိတဲ့အကြောင်းအရင်းပေါင်းစုံကိုတွေးကြည့်ပြီးပေမယ့် ထိုအခြေအနေကြောင့်လို့တော့ ထင်မထားခဲ့။

နောက်ဆုံးဘတ်စ်သည်ကား (၉)နာရီတွင်ဖြစ်သည်။ ကားစောင့်နေရင်း ရှဲ့ယွီအကျဉ်းချုပ်ပြောပြပြီးနောက်မှာတော့ ကျိုးသာ့လေမှာနားထောင်ပြီးတာနဲ့ တရစပ်ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းတွေဆဲရေးတိုင်းထွာကာ ဖရုဿဝါစာတွေကလွဲ ကျန်တာမပြောတတ်တော့။

"ခွေးသူတောင်းစား ကျုံးမျိုးရိုးကောင်. . .  . . ."

သူသည် အစကတော့ ရှဲ့ယွီကိုဒေါသထွက်ကာ စိတ်တွေဆိုးပြီးနောက် တဖန်မအောင့်အည်းထားနိုင်ဘဲ ရှဲ့ယွီကိုယ်စားဒေါသထွက်လို့လာရသည်။

ဒေါသထွက်လွန်း၍ စီးကရက်ကိုင်ထားသည့်လက်ပင်တုန်ယင်ကာ ခေါင်းထဲအပြည့် 'ဖာ့ခ်'ဆိုသည်သာရှိတော့၏။

နေရာတင် ဟေးရွှေလမ်း၏ဆဲတဲ့နေရာမှာဆရာတစ်ဆူဖြစ်သည့်အလား စကေးတွေထုတ်ပြနေသည်ကိုဟန့်တားဖို့ ရှဲ့ယွီသည် သူ့အားတစ်ချက်ကန်ထည့်လိုက်သည်။

"တော်တော့ ကားလာနေပြီ မင်းဒီမှာပဲဝေ့မနေနဲ့ ပြန်နားတော့။ မြန်မြန်လစ်။"

ဘတ်စကားမှား လမ်းထိပ်မှဖြည်းဖြည်းချင်းကွေ့ဝင်လာပြီး သူတို့ရှိရာကားမီးရောင်ကတည့်တည့်ကျရောက်လာ၏။

ရှဲ့ယွီသည် ကားပေါ်တက်ပြီးနှစ်လှမ်းမျှလျှောက်အပြီး၌ ကားတံခါးမပိတ်သေးခင်အခွင့်ယူကာ အပေါက်နားပြန်လှည့်ပြီး တံခါးလက်ရန်းအားကိုင်ထားရင်း ကိုယ်တစ်ဝက်ရှေ့ငိုက်လို့ပြောလိုက်သည်။