ဝေကျွမ်းရွှယ်ကျား (ဘာသာပြန်)

အခန်း(၄၆)

伪装学渣
Wei Zhuang Xue Zha

ZAWGYI

ဖက္ထားခ်င္တယ္

ဟယ့္ေက်ာင္းခ်န္ထားခဲ့သည့္စာမွာဆို စားပြဲထက္ရွိေနစဲပင္ျဖစ္သည္ ၊ မေန႔ကညေနပိုင္း self-studyခ်ိန္တုန္းကလည္း ဝမ့္သာသည္ထိုစာအားယူ၍ တစ္ခန္းလံုးပတ္လိုက္ေသးသည္။ အဆံုး၌လည္း က်န္ရစ္ၾကသည့္ေက်ာင္းသားေတြအကုန္လံုးေတာင္ ဖတ္ၿပီးအဓိပၸာယ္မေဖာ္ႏိုင္ဘဲရွိၾကသည္။ ထင္ရာေတြခန္႔မွန္းၾကရင္းမွ ထိုစာထက္စုစုေပါင္းစကားလံုးဘယ္ႏွစ္လံုးရွိသည္ကိုပင္ မေျပာႏိုင္ၾကရံုသာမက လိပ္ခြံေပၚမွာေရးတဲ့ ေရွးစာလံုးေတြလားဟုပင္ ေျပာကုန္ၾကေတာ့သည္။

နႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ပါက ဟယ့္ေက်ာင္းစားေမးပြဲေျဖလွ်င္ေရးတဲ့ လက္ေရးကပိုၿပီးဂ႐ုတစိုက္ရွိလွ၏ ၊ လက္ေရးကဆိုးလွေပမယ့္ အခုလိုေတာ့ လိပ္ခြံေတြေပၚေရးတဲ့ ေရွးစာလံုးေလာက္နီးနီေတာ့မျဖစ္။

ရွဲ႕ယြီသည္ ျမင္တာႏွင့္သတိရလို႔သြားၿပီး ထိုစကၠဴလံုးအား သူ႔ထံပစ္ေပးလိုက္သည္။

"မင္းရဲ႕အဲ့အစုတ္ပလုတ္မွာ ဘာေတြေရးထားတာလဲ။"

"ညေနပိုင္း self-studyအခ်ိန္မလာေတာ့ဘူး. ."

ဟယ့္ေက်ာင္းသည္ တစ္ခ်က္ဖြင့္လို႔ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဖတ္ျပလာရင္းေျပာသည္။

"မင္းကနားမလည္ဘူး?"

". . . . . ."
ရွဲ႕ယြီမွာ ထိုစာရြက္အား ဒင္းမ်က္ႏွာႀကီးေပၚသာ ကပ္ထားပစ္ခ်င္ေတာ့သည္။

ဟယ့္ေက်ာင္းသည္ ထိုစာရြက္အားတစ္ခဏတာခန္႔ ရႈစားလို႔ေန၏။

"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ နားမလည္ရတာလဲ ၊ ငါေသေသခ်ာကိုေရးထားတဲ့ဟာ ၊ မင္းၾကည့္ ဒီစာလံုးဆို. . . . . ."

ရွဲ႕ယြီသည္ ဒီလူ႔ရဲ႕ ကိန္းႀကီးခန္းႀကီးႏိုင္စြာ နိဒါန္းပ်ိဳးၿပီး စလယ္ဆံုးပိုင္းျခားစိစစ္ျပမည္ကို လန္႔လွပါသျဖင့္. . .

"ေတာ္ၿပီ ပါးစပ္ပိတ္ေတာ့။"

ရွဲ႕ယြီႏွင့္ စကားေျပာေနသည့္အခ်ိန္သာ စိတ္ကိုစုစည္းထားႏိုင္တာကလြဲလို႔ ဟယ့္ေက်ာင္းသည္တစ္မနက္ခင္းလံုး အိပ္ရင္အိပ္ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေခါင္းငံု႔ကာဖုန္းသံုးလို႔သာေနသည္။ ေလာင္ထန္က သူ႔အားစာေမးလာလွ်င္လည္း "မသိဘူး" ဟုသာျပန္လို႔ေျဖ၏။