ဝေကျွမ်းရွှယ်ကျား (ဘာသာပြန်)

အခန်း(၂၉)

伪装学渣
Wei Zhuang Xue Zha

ZAWGYI

ငါဘယ္လိုပံုေပါက္ေနလဲ?

"ဆရာထန္ ၊ ပန္ကာပိတ္လိုက္ပါလား. ."

ရႊီရွာသည္ ေမးခြန္းစာရြက္တို႔ကိုလိုက္ေကာက္ေနရင္းမွ ေျပာလိုက္၏။

". . .  . . . အသံကအရမ္းဆူေတာ့ ခဏေနအဂၤလိပ္စာ listeningေျဖရင္မၾကားရဘဲေနလိမ့္မယ္။"

ထန္စန္းသည္ေခါင္းကိုညိတ္ကာ ပန္ကာအားသြားလို႔ပိတ္လိုက္ေတာ့သည္။

ရႊီရွာ၏လက္ထဲတြင္ေတာ့ ေမးခြန္းစာရြက္တို႔ကိုကိုင္လို႔ထားကာ သူ၏ရႈေထာင့္ကေနဆို စားပြဲေအာက္ကိုျမင္ရဖို႔က ေခါင္းေလးနည္းနည္းထပ္ငံု႔လိုက္ဖို႔သာလိုေတာ့သည္။

ရႊီရွာထရပ္ေတာ့မည္ကိုျမင္မိတာႏွင့္ပင္ ရွဲ႕ယြီမွာဓာတ္လိုက္သြားသကဲ့သို႔ လက္ကိုဆတ္ခနဲဖယ္ပစ္လိုက္ေတာ့၏။

ဟယ့္ေက်ာင္းရဲ႕တံု႔ျပန္မႈကပိုလို႔ေႏွးသည္ ၊ သူသည္ ရွဲ႕ယြီရဲ႕ေခါင္းငံု႔ၿပီးစာဆက္ေျဖေနသည္ကိုျမင္ကာမွပဲ မ်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္မိရင္း လက္ငါးေခ်ာင္းကိုျပန္လို႔စု၍ ထိုစကၠဴလံုးအားတဖန္ျပန္လို႔လက္ထဲဆုပ္ကိုင္ထားမိရသည္။

ရႊီရွာတစ္ေယာက္ မူမမွန္သည္အား သတိမထားမိလိုက္ေတာ့ေခ်။

သူသည္ ေမးခြန္းစာရြက္တို႔ကိုေကာက္ၿပီးေနာက္တြင္ ေလးဘက္ေလးတန္အား သံုး/ေလးႀကိမ္ခန္႔လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး စာအုပ္ကိုျပန္ဖြင့္လ်က္စာဆက္ဖတ္ေနေလသည္။

တ႐ုတ္စာစာအုပ္ကိုလွန္ကာ ကဗ်ာစာေတြကိုကြက္လပ္တြင္ျဖည့္ရန္ ၾကံစည္ေနသည့္တစ္ေယာက္ကိုလည္း ထန္စန္းကေတြ႕ေရာ ထိုေက်ာင္းသား၏စားပြဲေဘးနား သြားေရာက္ရပ္လိုက္ပါၿပီး စကားမဆိုပါပဲ စားပြဲခံုကိုေခါက္၍သတိေပးလိုက္ပါသည္။

ပန္ကာႀကီးမွာလည္း တျဖည္ျဖည္းနဲ႔ရပ္ကာသြားေတာ့သည္။

ရွဲ႕ယြီ၏ေရွ႕၌ လူ(၄)ေယာက္ရွိေနေသး၏။ ထိုညီအစ္ကို(၄)ေယာက္သားမွာ စိတ္ထဲစိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကလ်က္ရွိေနေတာ့သည္။ ေျပာလို႔ထားတဲ့အေျဖက ေရာက္လို႔မလာပဲရွိရာ ဆက္လက္ၿပီးလက္ဆင့္ကမ္းမလာပါက ကူးဖို႔ရာအခ်ိန္မရွိပဲေနေတာ့မည္။