Chapter 34: The heart remembers

35 4 1
                                    

"Promise me that you will never be sad, that you will never cry again. Promise me that you will live your life full of joy. Please, always smile because your smiles make me happy. that's all I ask of you. I am happy I accomplished this job of mine. I am glad I was given the opportunity to be with someone like you, to love you. If this will happened again, I still choose to die for you. Though I may not be with you every moment in your life, I want you to know my heart belongs to you. You are my shining star, the love of my life. And as I promised you, I'm willing to give up eternity to be with you. " He said as He wipe the tears on her cheeks.

"No, You are my bright star that lights up the dark sky. Thank you for loving me and for saving me. Please know that I'm always here waiting for you to come back. I love you, Akihiro.." She said then hugged the man she loved tightly until the dark sky took it away from her.

She couldn't feel anything. It's like her body becomes numb, and all she can do is kneel while weeping and Just stare at the dark sky which was now shining because the star that had once given her light was already there.

She smiled sadly and then wiped away the tears.

The sun will rise and set. The sky is dark but the day will come and there will be light again. Darkness does not mean sorrow, there is always a star ready to shine for the dark sky. He is still there. For me. Ready to give light to my dark days no matter how far it is.

Saved!

Nanghihina kong dinampot ang tissue saka humahagulgol na pinunasan ang mga mata. Matagal kong sinapo ang mga palad sa mukha at hinayaan ang sariling mapagod sa kaiiyak bago ko pinatay ang laptop saka ipinatong sa ibabaw ng table ko.

Tatlong buwan na ang nakalipas...

I can't move on. I don't remember him but I feel sadness in my heart every time I think of him. I don’t remember him, and I don’t remember that we were together but my heart feels that I love him.

Hindi ko maintindihan.

Kaya ang pag sulat ng story gamit ang malabo at magulong alaala sa isip ko ang ginawa ko para kahit konti ay mapagtahi ko ang mga bagay at tao na gumugulo sa isip ko. Hindi ko alam kung imagination ko lang ba ang bawat eksenang isinulat ko doon pero ramdam kong totoo. Para talagang nangyari iyon sa akin o nangyari ba talaga sa akin?

Hindi ako eksperto sa pagsusulat katulad ni Lola Maxinne, Mommy, at Kuya Lance pero alam kong maganda ang kabuuan ng pagkaka kwento ko. Hindi man ako propesiyunal na manunulat pero sa tuwing binabalikan ko ang kwentong isinulat ko ay tumatagos iyon sa aking puso. Hindi ako sigurado sa ending ng storyang iyon pero alam kong hindi ito doon nagtatapos. Alam kong may karugtong iyon.

Alam ng puso kong hindi ito ang ending ng istorya ko at ni Aki o ni Akihiro. Alam kong may darating ang panahon na muling liliwanag ang kalangitan at lilitaw ang araw.

Matapos ang isang oras na pagka tulala sa kawalan ay nagpasya akong bisitahin ang studio ko. Kumpara noon ay mas malaki na ito kaysa sa dati. Hindi na lang si Amie at Criza ang kasama ko dito. Sa dami na ng customer at pakonti konting pagkilala sa studio ko ay napilitan na kaming magdagdag ng mga staffs. Sa katunayan ay nagdagdag kami ng anim. Nakaka gulat ang ganoong dagsa ng customer pero masaya ako sa success na ito.

"Good day! Is Mr. Kiefer Barrientos here?" Naka ngiti kong tanong sa Receptionist pag pasok sa napaka gandang lobby ng Wilstone Inc.

Saglit na natigilan ang babae at tinitigan ako. Humigpit ang hawak ko sa folder na bitbit saka ngumiti ng pilit.

"Good day, Ma'am! May Appointment schedule po kayo? Can I have it?" Naka ngiting sabi nito.

Natigilan ako.

FALLEN ✔Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon