mon chéri | harry styles

douze

kafalar karışmasın, biraz geriden alıyoruz...

-⤝♆*♆*♆⤞-

Odette gözlerini araladığında başının arkasında korkunç bir sızı hissediyordu, yüzünü buruştururken gözlerini kırpıştırdı.

"Uyandın..."

Odada yalnız olmadığını anladığı an başını hızla sesin geldiği yöne çevirdi ve uzandığı yerde gergince doğruldu, "Sen kimsin?" dedi. Başı bu hızlı hareketle dönmüştü, ayağa bile kalkmamışken üstelik...

"Ben..." Alphons düşündü, onu Harold'a teslim edecekti bir şekilde. Ancak bu topraklarda bulunduğunu bilmesini istemezdi, "Ben Alain," dedi bu yüzden, aklına ilk gelen isim buydu.

"Kimsin..." dedi Odette yeniden, "Yaklaşma bana..."

"Sana zarar vermeyeceğim," dedi Alphons, "Sakin ol, lütfen..."

"Sakin olayım..." dedi Odette hafifçe gülerken, "Neresi olduğunu bile anlamadığım bir yerde tutsağım. En son hatırladığım tecavüze uğramak üzere olduğum ve uğrayıp uğramadığımı bile bilmiyorum... Şimdi ise daha önce hiç görmediğim biri bu lanet kulede belirip bana sakin olmamı söylüyor."

"Özür dilerim, ben..." Alphons yutkundu, "Senden Philippe adına çok özür dilerim. Tüm bunlara engel olabilirdim, ancak..." yeniden yutkundu, "Geç kaldım. Çok üzgünüm."

Odette'in kaşları çatıldı, "Kimsin sen?.." diye sordu. Artık uzanmıyordu, ayaklarını şilteden aşağı sarkıtmıştı, "Neden kim olduğunu söylemiyorsun?"

"Adım Alain-"

"Onu anladım," dedi Odette, "Ama ismini sormuyorum sana..."

"Philippe'in eski bir ahbabıyım." dedi Alphons, ne diyeceğini bilememişti, "Onun neler yapabileceğini bilmeme rağmen bu kadar ihmalkar olduğum için senden tekrardan özür dilerim. Ancak bu kadar ileri gidebileceğini düşünmemiştim."

"Nerede o?" diye sordu Odette.

"Artık sana zarar veremez," dedi Alphons, "Onun bir daha sana yaklaşmasına izin vermeyeceğim. Gerisini bilmene gerek yok."

Odette ayağa kalkmak istediğinde üstündeki pelerini fark etti, üzerinde hiçbir arma yoktu. Koyu lacivert, kalın kumaştan bir pelerindi. Yine de üstünde bunu istemediği için hızla savurdu onu. Altındaki gömlek neredeyse paramparça olmuştu, eteklerinden tutup basit bir düğüm attı bu yüzden. Bu yaşadığı anı unutamayacaktı... üstündeki gömleği fırlatıp atmak istiyor, bir daha görmek istemiyordu. Ancak o an bunu yapamazdı, aksine sıkı sıkı sarılmak zorunda kalmıştı o paramparça gömleğe.

Hayatında daha güçlü durduğu başka bir anı hatırlamıyordu, Odette.

"Lütfen, sende kalsın," dedi Alphons karşısındaki genç kadının hareketlerini gördüğünde, "Hiç değilse seni soğuktan korumama izin ver."

"Bak, Alain..." dedi Odette, "Senin beni soğuktan da Philippe'ten de korumana ihtiyacım yoktu. Madem ahbabın kafasını sıyırmıştı, onun buraya kadar gelmesine baştan engel olmalıydın. Özrünü kabul etmiyorum. Ve emin ol, onun nerede olduğunu gizlemeye hakkın yok. O yüzden söyle, nerede o? Gizledin mi onu? Bana yaptıkları karşılıksız mı kalacak?"