ÖZ AİLEM

26. BÖLÜM (ANNE TARAFI)

(Multimedya: Kaan)

ASLI ATABEYLİ

Oflayarak yattığım yerden kalktım. Metehan ile uzun zamandır ilgilenemiyordum ve bana kırılmıştı. Eskiden birbirimizin ailesiydik. Şimdi ise benim bir ailem vardı ama onun ailesi hala bendim. Gerçi benimde ilk ailem o ama ben onun gibi yalnız değilim. Şu anne tarafı krizini atlattıktan sonra Metehan ile zaman geçirmeliydim.

Bu sabah anne tarafım kahvaltıya geleceklerdi ve ben ne olacağını çok merak ediyordum. Üzerime rahat bir şeyler giyinip odamdan çıktım. Kusura bakmasınlar ya da baksınlar umurumda değil madem babamı ve abimleri sevmiyorlar ben onları hiç sevmem. Onlar içinde hazırlanamam.

Aşağı indiğimde hepsi içeride gelecek lan misafirleri bekliyordu. Annem beni görünce "Kızım neden hazır değilsin? Gelmek üzereler." dedi. Sırıtarak cevap verdim "Hazırım anne. Baksana bence çok şık oldum." dedim kendi etrafımda dönerken. Abimlere baktığımda hepsi benim gibi özenmeden giyinmişti. Yüzümdeki sırıtma genişledi. Anlaşılan hepimiz aynı şeyi düşünmüşüz. "Abileri ne kızım ne olsun? İyice kızımı kendinize benzettiniz." dedi annem. 

"Demet niye öyle diyorsun? Baksana kızıma nede güzel anneannesi için hazırlanmış oğullarım gibi." dedi babam. Annem bize sin iflah olmamışsınız der gibi bakarken kapı çaldı. Hadi bakalım başlasın eğlence. 

Hep beraber kapıyı açtık. Karşımızda düğüne gider gibi hazır lan topluluk görünce gülmemek için kendimi kastım. Arkamdaki Demir abimde benden farksızdı. Şuan o kadar zıttık ki anlatamam. 

"Anne hoş geldiniz." dedi annem aralarında en yaşlı olan kadına sarılırken. Kadın bir şey demeden yanıma geldi ve elini uzattı. Elini tutup sıktım. Öpmem için uzattığını biliyordum ama amaç gıcıklık. Kadın şok olmuş şekilde bana bakıyordu. Yapmacık bir gülümseme yolladım. O da elimi bırakıp içeri geçti. Arkasındaki iki kadın bana bakmadan içeri geçmişlerdi. Onların arkasındaki 5 kız 1 erkek olan çocuk topluluğuna baktım. Anlaşılan kuzen tayfasıydı bunlar. Onlarda bana kötü kötü bakıp içeri geçtiler. 

Hep beraber içeride otururken bu sefer hepsi gözlerini bana dikmişti. Rahatsızca yerimde kıpırdandım. Bunların amacı ne? Annem konuşmaya başlayınca kafamı ona çevirdim. 

"Kızım bu anneannen Nuriye, küçük teyzen Defne, büyük teyzen Derya. Defne teyzenin çocukları; Nisa, Esma, Zeynep. Derya teyzenin çocukları; Fatma, Ali, Elif." dedi annem. Kafa salladım sadece. Saygısızlık yapmaktan hoşlanmazdım ama bir insana karşı kin besledim mi elimde değil bir şey yapmadan duramıyordum ki bunlar zaten iyi olsalardı onlara karşı kin beslemezdim. 

"E Aslı, derslerin nasıl? Bak torunum Elif kendi okulunda birinci." evet başladık laf çarpma çalışmaları 1.

"Ya öyle mi? Ne kadar güzel. Benim de derslerim iyi ama pek söylemem kimseye maazallah kem göz falan değer." dedim.

"E hadi kahvaltıya geçelim." dedi ortamın gerileceğini anlayan annem. 

Anneanne hızla yerinden kalkınca ne yapmak istediğini anlayıp. Yerim adeta ışık hızında koşarak masadaki baş sandalyeye oturdum. Anneanne beni orada görünce kaşları çattı. Tek zeki sen misin hacı. Babam içeri geçince sandalyeden kalkıp babama verdim yeri. Bana bakıp sırıttı babam. Oda anlamıştı. Gerçi o değil herkes anlamıştı. Ama unuttuğum bir şey vardı oda kız kuzen bozuntuları. Hepsi bir abimin yanına oturmuştu. Ve diğer yanları boş değildi hiçbir abimin. Dudaklarımı büzerek tek boş yer olan Fatih'in yanına oturdum. Yemeğimi yemeye başladım. Aniden bir kahkaha sesi gelince kafamı oraya çevirdim. Esma kahkaha atıyordu ve Demir abimle konuşurken. Aslında sanırım o konuşmaya çalışıyordu ve kendi kendine gülüyordu çünkü Demir abim onu takmadan yemek yiyordu. Anneanne bozuntusuna baktığımda sırıtarak bana bakıyordu. O an Ayaz abimin dediği şey aklıma geldi. Onların amacı buydu ortalığı karıştırmak. Ama bunu yapamayacaksın anneanne bozuntusu. Bende ona sırıttım.