ဝေကျွမ်းရွှယ်ကျား (ဘာသာပြန်)

အခန်း(၂၉)

ဤသို႔ျဖင့္ ေရွ႕ဆံုးကတစ္ေယာက္မွာ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲရွိကာ ေခါင္းလွည့္၍ေနာက္ကတစ္ေယာက္အား အခ်က္လွမ္းလို႔ျပမိေလသည္။

". . .  . . . ပစၥည္းေရာ?"

ေနာက္ကတစ္ေယာက္မွာလည္း မသိဘူးဟုအခ်က္ျပကာ ထပ္ဆင့္ေနာက္သို႔လွည့္ကာေမးလိုက္သည္။

"ပစၥည္းက အစ္ကိုေက်ာင္းစီမွာပဲ ရွိေသးတုန္းလား? ဘယ္အခ်ိန္မွရမွာလဲ?"

"မသိဘူးေရာ။"

"တစ္ခ်က္ေလာလိုက္ဦး ၊ ေစာင့္လို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး ၊ အခ်ိန္ကမက်န္ေတာ့ဘူး။"

". . . . . ."

ေလးေယာက္ေျမာက္ေက်ာင္းသားမွာ တာဝန္အႀကီးႀကီးအပ္ႏွင္းခံေနရသည့္တိုင္ သူမွာလည္းမေမးရဲဘဲရွိရ၏။ ရွဲ႕ယြီရဲ႕အေက်ာ္ေဇယ်သတင္းေတြဆိုတာ အခုခ်ိန္ထိကိုပ်ံ႕လို႔ေနစဲျဖစ္ေလရာ သူသည္ဤအၾကံကိုသာလွ်င္ေပးမိရသည္။

"ဒါမွမဟုတ္လည္း ငါတို႔ကိုယ့္အရည္အခ်င္းအစစ္အမွန္ကိုပဲ ထုတ္ေဖာ္လိုက္ၾကရေအာင္ပါလား. . .  . . ."

အရည္အခ်င္းအစစ္အမွန္ကိုသာေဖာ္ထုတ္မည္ဆိုသည့္အသိျဖင့္ ေဝဒနာရွင္ညီအစ္ကိုေလးေဖာ္ဟာဆိုလွ်င္ အေျဖအားေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားလို႔မေနေတာ့ေခ်။ ေျပာင္းျပန္အေနျဖင့္ ဟယ့္ေက်ာင္းကေတာ့ သစၥာရွိေလသည္။ သူသည္မိနစ္အနည္းငယ္ခန္႔ေစာင့္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ရွဲ႕ယြီ၏ေနာက္ေက်ာအား ထပ္လို႔တို႔လိုက္ျပန္ပါသည္။

"အေျဖ ၊ ျမန္ျမန္ေလး။"

ရွဲ႕ယြီသည္ကား စကားလံုးႏွစ္လံုးျဖင့္သာ သူ႔အားခ်ီးျမႇင့္၏။

"သြားစမ္း။"

"အဲ့ေလာက္ေတာင္ စာနာစိတ္မဲ့တယ္ေပါ့. ."

ဟယ့္ေက်ာင္းကေျပာသည္။

"အဲ့ညီအစ္ကိုေလးေယာက္ကို မင္းေခါင္းေထာင္ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ဦး ၊ သူတို႔ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ဝမ္းနည္းေနတဲ့ေက်ာျပင္ေတြကို ၾကည့္ၾကည့္စမ္း ၊ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္မိဘူးလား ၊ ရင္ထဲဘာအေတြးနည္းနည္းမွကို ရွိမေနတာလား။"