Oenomel: Pleasure In Fraud. (BS7)

kabanata 66

I gulped, for a moment I see myself as a container of emotion and I am so full with it... with different kind of it. Hindi ko na maintindihan kung ano ang paiiralin ko. Galit ako, sobrang galit ako. Sa mundo, sa pumatay sa ama ko, sa mga Gideon na nanakit sa ina ko... at sa lalaking mahal ko na iniwan ako at bumalik na parang walang nangyare.

I am pissed. And I never doubted the fact that those emotions turn me into rock.

"Rei—"

Hindi ko napigilan ang kamay ko sa paglapat nito sa pisnge nya nang subukin nyang lumapit saakin. Pero agad ko rin naman pinagsisihan ang bagay na 'yun nang makita ko ang pagpatak ng dugo sa leeg nito.

Sa isang iglap, parang naubos ang lahat ng galit sa sistema ko at tanging pagkabigla na lamang ang naiwan dito.

I forgot about his wound.

Nakita ko ang paggalaw ng Adam's apple nya. Even if he said nothing, I know that hurts.

Marahas akong napabuntong hininga nang hindi manlang natinag ang tingin ni Mico saakin. I am fully aware how hard that slap is, but what could I expect to see... it's Mico Regidor that I am facing.

"I'm sorry..." mahinang saad ko kasabay ng pagtingin sa sahig. Pasimple kong inabot ang kamay na ginamit ko pansampal sa kanya. Hindi ko maiwasang makaramdam ng hiya dahil sa naging reaksyon ko.

Did I over react?"

"You can slap me more, if you'll feel better at that way."

Saglit akong napapikit bago ko salubungin ang tingin nya. Natapon ang tingin ko sa sugat na nasa pisnge nito. Dumudugo pa rin ito hanggang ngayon.

I sighed as I realize that I can't hide my real emotion in front of this man. "What happened at your cheek?"

"An angel's hand fell on it."

Nanliit ang mata ko nang sambitin nya 'yun. The distance between our faces is consider safe, but it won't be hard for him in any moment to own my lips. Pasimple akong humakbang patalikod. His presence is a thing that I can't stand.

"You know that wasn't I'm asking." Seryosong saad ko,

Magsasalita na sana si Mico nang sabay kaming napatingin sa gilid namin. Napauwang ang labi ko nang marinig ko ang malalakas na pagkulog, pagkatapos ng mga pagkidlat. Parang may galit ang kalangitan at bigla itong nagpakawala ng hindi mabilang na patak ng tubig.

"even the sky agrees on my desire." Mico mumbles,

Sa sobrang lakas ng mga pagkulog ay hindi ko magawang marinig ang sinabi nya. Bahagya din akong umatras nang maramdaman ko ang pagkabasa ng paanan ko, ramdam ko naman ang pagsunod saakin ni Mico.

"Pumasok muna tayo—"

"I will go home," I cut his words.

He took a glance at me and back it to the open space. "Ihahatid kita kapag tumila na ang ulan."
"Why not now?"

"Rei," he sighed in frustration. "Madulas ang kalsada, baka maaksidente pa tayo..."

"just be careful then—"

"Hindi pa ako tuluyang nakakabawi ng lakas, Rei." Bakas sa tono nito ang pagmamakaawa. "please, don't make it so difficult."

As he turned around, doon lamang ako nagkaroon ng pagkakataon na pagmasdan ang likuran nya. Marahas akong napalunok nang mapansin ko ang mga pasa sa alak-alakan at mga binti nito. Pero hindi naman sya mukhang hirap maglakad.

"what happened onto you?" I asked,

Ngunit tuloy-tuloy lamang na naglakad si Mico papasok ng bahay. Maybe he didn't hear me because of the noises made by the heavy rain and thunder.