Wat we deden (voltooid)

Een wedstrijd door andere ogen.

-Nina- 

De lichten zijn altijd extra fel op vrijdagavond. Zelfs als klein meisje vond Nina Wedstrijd dag geweldig. Dan zat ze op de tribune met haar moeder en Cameron, en ook al wist ze niet veel over het spel zelf, toch had ze het gevoel dat ze deel uitmaakte van iets speciaal. Maar wat haar nog het meest van al fascineerde waren de lichten, super groot en krachtig in de lucht.

Ze keek altijd naar boven en beelde zich in dat het een groep sterren waren die speciaal voor de wedstrijd boven het stadion kwamen staan, speciaal voor haar. En wanneer Cody er bij was deden ze alsof het een ruimteschip was, met aliens aan boord die zich klaarmaakten om hen mee te nemen naar een galaxy ver weg. Nu ja, dat waren Cody's woorden...

Maar in al de tijd dat ze hier kwam hebben de lichten nog nooit zo fel gestraald als vanavond.

Er hangt iets in de lucht, iets wat niet echt duidelijk is. Een gevoel.. een verwachting? Spanning? Ze is niet zeker maar het stadion voelt helemaal anders als voorheen.

Ze heeft bij veel wedstrijden aan de kant gestaan als cheerleader en bij anderen keek ze gewoon, maar nooit heeft ze voor een ander team dan dat van haar vader gesupportert. Maar vanavond kan ze er niet aan doen. Het team is geweldig, of eigenlijk is het Aaron die geweldig is. Ze heeft hem al zien spelen, maar toen lette ze niet echt echt op hem.

Basket is helemaal geen sierlijke of gracieuze sport, maar hij wel. Op de een of andere manier kan hij het er allemaal zo gemakkelijk en simpel laten uitzien. Hij bestormde het veld als een oorlogsgod, die zijn leger naar de overwinning trekt.

Als ze hem hier zo bezig ziet, heeft ze er eigenlijk best spijt van dat ze hem niet beter kent.

Na een kwartiertje pauze steken alle spelers van Aarons team hun handen in de lucht en roepen iets, en gaan weer terug op het veld staan. Aaron wilt ook het plein oplopen als zijn vader hem hardhandig tegenhoud. Nina voelt iets in haar lichaam opspannen. Ze leunt een beetje naar voor en zet haar ellebogen op haar knieën.

'Coach Doorns is echt een eikel,' mompelt Charlynn terwijl ze een nacho in haar potje kaassaus dipt.
Nina draait zich naar haar vriendin, en ademt oppervlakkig in de hoop niet misselijk te worden van de kaasgeur. 'Uh, ja hoe zit dat eigenlijk?' ze knikt naar de plaats waar de Doornsen staan.

Charlynn haalt haar schouders op en likt wat overblijvers van haar vingers. Iew. 'Hij is een echte tiran volgens Luca. Maar dan vooral voor Aaron. Je weet wel, waarschijnlijk het hele vader-zoon gebeuren.'
Nina denkt erover na. Haar vader is praktisch hetzelfde met Cam, altijd pushen tot het einde. Sneller, harder, slimmer. Alles kan beter volgens haar vader. Het maakt niet uit hoe hard je oefent. Een coach is nooit strenger dan voor zijn eigen kind.

Ze kijkt terug naar het plein. Coach Doorns is in een intens gesprek met zijn zoon. Aarons gezicht is niet echt duidelijk maar ze gaat er van uit dat hij niet al te blij is momenteel. Niemand houd ervan als ze tegen je roepen.
Dan laat de coach Aaron los, waarna die naar zijn plaats loopt in het midden van het plein.
Hij zet de aanval in en dribbelt de bal naar voren en weet die naar een andere knul te passen, Aaron probeert dan langs zijn verdediger te lopen om de bal weer op te halen maar daar loopt het mis. De verdediger achter hem loopt hem wild omver. Dat was totaal belachelijk, het is niet eens zijn man om te verdedigen.

'Woa, what the fuck?' Nina staat recht wanneer de scheidsrechter geen fout fluit. 'Ah, komaan. Scheidts! Dat was een dikke fout joh!'

Enkele supporters kijken haar kant op en Charlynn giechelt in haar stoeltje.