Wat we deden (voltooid)

Niemand raakt gewond

Nina heeft zich nog nooit zo gevoeld. Alsof haar lichaam in brand staat, alsof ze elk moment kan ontploffen. Alsof ze dood zou gaan als hij naar niet nog een kust. Zijn hand die op haar heup ligt kruipen omhoog tot zijn duim de rand van haar jeans vind, over de gladde huid van haar middel. Nina leunt tegen de deur aan, met een kriebel in haar keel.

Hij is veel te ver weg, zelfs als hij vlak voor haar staat, zijn knie tussen haar benen, tegen haar aangeleund, zijn lippen op haar schouder en nog steeds is hij te ver weg. Ze wil hem meer dan ooit. Langzaam begint ze aan zijn T-shirt te prutsen, trekt hem dichter tegen haar aan maar het lijkt wel dat hoe dichter zij hem wilt hoe verder hij wegtrekt. Iets houd hem tegen..

Nina trekt nog eens en nog eens maar de ruimte tussen hen wordt stees groter, ze voelt zijn adem niet meer in haar nek, hoort zijn gefluister niet meer. Ze realiseert zich dat haar ogen toe zijn en doet ze dan open om hem net voor haar te vinden. Zijn hoofd omlaag, hij kijkt naar zijn voeten. Ze gaat een stap dichter en kijkt hem aan.

'Waarom ben je zo ver weg?' vraagt ze, haar stem klinkt een beetje hol.

Hij kijkt haar aan en zijn felblauwe ogen schitteren. 'Ik ben toch hier.'

'Ja.. maar je raakt me niet aan, waarom raak je me niet aan?'

Aarons wenkbrauwen trekken samen. 'Ik raak je toch aan, voel je dat dan niet?' hij kijkt naar beneden. En Nina volgt zijn blik, zijn handen liggen op haar buik. Ze schrikt als haar buik plots begint te groeien, er komt steeds meer druk op te staan en zij wordt steeds dikker.

'Wat doe je? Stop ermee!' gilt Nina.

'Het spijt me zo.' fluistert hij.

Nina haalt zijn handen van haar buik weg, maar het is al te laat. Pijn glijdt haar lichaam binnen en haar buik was een dikke ton.

'Ah,' een traan ontsnapt. 'Wat heb je gedaan?'

Stilte.

'Aaron?' ze roept maar er is geen antwoordt, er is niets, enkel Nina en de stilte.

Hij heeft haar verlaten. Hij heeft haar dit aangedaan en nu moet ze er alleen zorg voor dragen.

'Aaron!' probeert ze weer.

'Nina?'

Ze kijkt in alle richtingen maar ziet niets.

'Nina?'

Nog steeds is er niemand.

Een prikkend gevoel komt van haar arm enNina's hoofd gaat omhoog. Het duurt even voor ze de vormen rond zich kan onderscheiden.

Het was gewoon een droom, een droom. Ze wilt lachen om de onhandigheid van dit alles tot ze zich herinnert dat niet alles uit de droom vals is.

De pijn in haar arm haalt haar weer naar de realiteit, ze aait over de zere plek en kijkt naar rechts waar ze donkere maar toch herkenbare ogen ziet. Het gevoel dat je krijgt van in die ogen te staren is iets tussen veilig en comfortabel. En dat herinnert ze zich de redenen waarom ze juist die gevoelens niet mag hebben bij deze ogen.

Ze kijkt haar oude beste vriend aan. 'Heb je me nu gepord?'

'Je lag te snurken,' zegt Cody, hij haalt zijn hand even door zijn haar. 'Het was irritant.' zijn ogen gaan door de klas en rust dan op de leerkracht die iets op het bord schrijft. 'En je begon te praten.'

Nina bloost. 'Wat zei ik?'

Hij haalt zijn schouders op. 'ik weet het niet. Ik probeer niet meer te luisteren naar wat je zegt Nina, aangezien het allemaal leugens zijn.'