Wat we deden (voltooid)

wat als iets het wachten waard is?

Aaron

Een hartslag, een hartslag verdorie...

Kan dat eigenlijk al wel? Aaron probeert adem te halen door de benauwdheid, sinds hij het lichtpuntje op het scherm zag is het net of iemand op zijn rug klopt, alle zuurstof uit zijn longen lijkt te verdwijnen.

Dokter Voedts is momenteel aan het praten met Nina over dingen waar hij geen bal van verstaat, en eerlijk gezegd kan hij niet nadenken, zijn hart slaat honderd per uur.

Is het alleen bij hem of wordt de kamer kleiner?

“Uh, Aaron?”

Hij knippert verward met zijn ogen bij zijn naam en ziet de blik van beiden dokter Voedts en Nina op hem gericht.

“Gaat het wel?” vraagt de dokter vriendelijk.

Aaron zucht. “I-ik, uh..vinden jullie ook dat het zo warm is hier?”

Nina fronst, en kijkt hem bezorgd aan. “Niet echt, eigenlijk vind ik het hier net koud.”

“Ah,” kucht Aaron. “Echt waar? I-ik heb het best warm eigenlijk.”

Dokter Voedts geeft hem een blik, ze begrijpt wat er met hem aan de hand is, en dat vind hij niet zo fijn. “Misschien is een beetje frisse lucht goed voor je?” ze opent de deur, daar wandelt net een mannelijke verpleger langs. “Jens, wil jij Aaron even naar buiten helpen en een glas water geven?”

Helpen, hij heeft geen hulp nodig van niemand.

“Wacht,” Aaron kijkt onzeker na Nina die heb bezorgd aanstaart, maar de dokter duwt hem verder door de deur.

“Het is al goed,” zegt de dokter. “We zijn toch klaar hier. Nina komt zo meteen naar je toe.” lacht ze, en daarna leunt ze een beetje dicht naar hem toe en fluistert: “Je hebt het goed gedaan Aaron, beter dan sommige anderen van jouw leeftijd. Gewoon even diep ademhalen.” sust ze hem.

Aaron kijkt naar beneden, hij wilt Nina niet alleen laten maar de deur sluit al in zijn gezicht. De verpleger duwt een flesje fris water in zijn handen en begeleid hem naar buiten.

Achter het de dokterspraktijk is er een klein grasveldje met een meer in het midden. Met moeite zet hij alles op een rijtje, terwijl de wind door zijn haren waait.

Hij kijkt naar het water, hoe een kleine druppel een enorme beweging kan veroorzaken. Waarom kan hij niet logisch nadenken? Hij wist dat ze zwanger was, hij wist dat een baby een hartslag heeft..daar is geen twijfel...maar nu is het zo, reëel... met die hartslag.

Een verdomde hartslag. Aaron sluit zijn ogen en ademt diep in, een hand wordt op z'n schouder gelegd, het is de verpleger die heb bezorgd aankijkt. Wat is het met al die bezorgde blikken tegenwoordig?

“Het gaat, het gaat.”

Het vreemde gevoel van onmacht was er nog steeds, maar het ging al beter.

“Echt,” verzekert hij de verpleger die nog steeds niet van z'n plek is geweken. “Kan je Nina vertellen dat ik hier ben?” hij wijst naar de bank bij de vijver.

Hij gaat op het bankje zitten en slaat zijn armen voor zijn borst.

Het was zo dom van hem om te doen alsof het allemaal maar niets voorstelde. Want dat doet het wel. Er zit een mini mens in Nina, met een hartslag. Een mini mensje dat hij daar heeft geplaatst. Aaron haalt een hand door zijn haar met een bibberende hand.

Wat moet hij nu doen? De realiteit valt niet meer te ontlopen. Niets lijkt hem te kunnen kalmeren. De angst en het ongeloof dat door hem giert is enorm. Hoe moet hij dit doen? Voor iemand zorgen, verantwoordelijk zijn...een vader zijn? Wat zouden mensen gaan zeggen? Wat zou zijn vader zeggen? Alle vragen bombarderen zich in zijn hoord.