Wat we deden (voltooid)

We verwoesten elkaar

Nina

Niet huilen, kom op, niet huilen, smeekt Nina tegen zichzelf, terwijl ze hoopt dat het prikkende gevoel in haar ogen snel zal over gaan, wanneer ze de gang uit wandelt. Ze hoort Aarons stem, vol woede, uit de kamer, gevolgd door die van zijn vader. Ze probeert het te negeren, de woorden die de man zei, te negeren. Niets wat Patrick Doorns over haar zou zeggen, zal ooit goed zijn.

Je moeder is ook een hoer, dus waarom jij niet?

Nina slikt moeilijk bij die beschuldiging, de woorden vliegen rond in haar hoofd. Waarom zou hij iéts weten over haar moeder?

Charlynn roept haar naam, maar ze rent gewoon verder, haar hand gebarend dat ze alleen wil zijn. Ze wil niet getroost worden, alleen maar weggaan.

Vertel je vader maar dat hij niet zal winnen. Jij kan mijn zoon niet beschadigen en we zullen hém vermorzelen

Nina weet niet wat er tussen haar vader en die van Aaron is gebeurd dat hij haar zo hard haat. Ze waren toch maar gewoon basketbal rivalen? Maar dat lijkt zo'n minuscule reden voor dit alles. Er klopt gewoon iets niet.

Wanneer ze het einde van de gang heeft bereikt, gaat ze in een kleine inham zitten en laat zich tegen de muur op de grond zakken. Haar knieën branden van het lopen, haar arm prikt pijnlijk van Aarons vader. Als hij eens wist dat zijn zoons leven al beschadigt is door haar. Dat het ding dat in haar groeide hem meer zal verwoesten dan haar vader ooit zal kunnen...

Niet veel later hoort ze voetstappen die haar richting uit komen. Het is raar maar voelt de lucht rond haar bewegen wanneer de persoon naast haar komt zitten. Ze hoeft niet op te kijken om te weten wie het is. Er wordt lang niet gesproken, hij zit gewoon maar stil te wezen, amper geluid makend.

Ze verbreekt de stilte wanneer die te irritant wordt. “Doet je borst nog pijn?”

“Ach,” zucht hij. “Als ik bij jou ben heb ik altijd last van m'n borst.”

Nina sluit haar ogen en gaat met haar tong over haar droge lippen.

“Het s-sp-”

“Nee, zeg het niet? Oké.” onderbreekt ze hem.

Aaron gaat ander zitten, dichter tegen haar aan. Ze houd zich zo stil mogelijk, niet in staat normaal te ademen met hem zo dichtbij. “Zeg wat niet?”

“Dat het je spijt, jij hebt niets fout gedaan.”

“oké, misschien niet maar het spijt me wel!”

Nina sluit haar ogen. “Aaron, je verontschuldigt je constant terwijl je niets fout doet.”

“Het voelt anders wel, alsof ik alles fout doe.” er is een diepe korrel in zijn stem, het is moeilijk om uit te leggen maar volgens Nina komt het door de emoties?

“Nou..dat doe je niet” ze kijkt naar hem, hij heeft zoveel emoties in zijn ogen. Sommige bekende sommige onbekende.

Aaron legt zijn vingers voorzichtig op de blauwe plekken die zijn vader op haar arm heeft achtergelaten.

“Het doet geen pijn.” stelt Nina hem gerust voor hij er zelf over kan beginnen. Voelt het zelfs amper, maar de emotionele pijn...dat is een ander verhaal.

“Hij had je niet moeten aanraken, niet voor dat..om geen enkele reden.” sist Aaron kwaad, zijn ogen worden een tint donkerder. “Weet je wat fout is? Hij is fout. Het is allemaal zijn schuld.”

Nina's ogen fonkelen en ze schudt haar hoofd. “Dat is hij niet..”

“Jawel! Je bent nie-, je bent geen... je bent niet wat hij zei.”