Wat we deden (voltooid)

Lang genoeg, Nina... lang genoeg.

Nina

“Zijn jullie vrienden van Nina?”

Oh my god.

Nina voelt zich vreselijk ongemakkelijk, dit moet toch een droom zijn. Ja, dat moet het zijn ze ligt gewoon thuis in bed, en is ver weg van haar moeder en haar geheime liefje. Zijn ogen stralen maar een boodschap uit: Hoe kan ik me nou gedragen, alsof ik je niet ken?

En dat is nou net het irritante, want ze weet zelf geen blijf met zichzelf. Het enige waar haar gedachten momenteel naar toe gaan zijn de privé momenten, de lieve kussen, hoe zijn mond op haar lichaam voelt.

“Gaat het wel? Nina?” vraagt haar moeder plots.

Nina kucht. “Ja ik, uh, ik had een kriebel in mijn keel.”

“Oké?” haar moeder geeft haar een wantrouwende blik. Wanneer haar moeder even niet kijkt geeft Nina Aaron een veelbetekenende blik.

Gelukkig breekt de spanning wanneer Luca zijn hand uitsteekt naar Nina's moeder en zich voorstelt. “Eigenlijk ken ik Nina door mijn vriendin Charlynn. Ik ben Luca.”

Elisa schudt Luca's hand een beetje onwennig en knikt. “Fijn je te ontmoeten. Ik ben Elisa, Nina's moeder.”

“Dat is wederzijds.” grijnst Luca. Nina ziet wat Charly in hem ziet, hij kan best charmant zijn als hij wil.

Dan valt Elisa's blik op Aaron, een blik van herkenning komt op haar gezicht. Aaron op zijn beurt staart haar ook aan zonder iets te zeggen. “Dit is mijn beste maat; Aaron.” legt Luca uit.

En dan klikt er iets in Elisa's hoofd. “Doorns, Aaron Doorns.”

Hij knikt rustig. “Ja mevrouw”

“Ik dacht al dat ik je herkende, ik zat met je moeder op dezelfde school. Het spijt me van je moeder.... je hebt haar ogen.”

Pijn licht op in Aarons ogen, een blik die velen niet zouden opmerken maar Nina zag het.

Elisa steekt haar hand naar hem uit en glimlacht vriendelijk. “Het is fijn je te ontmoeten, Aaron.”

Hij kijkt even onzeker en gaat dan recht staan, waardoor hij boven de 2 meiden in het gezelschap uit steekt met zijn lengte. “Wederzijds”

Nina kijkt hem aan, er is iets anders, iets na vanochtend is verandert. Ze denkt eerst dat het is door de onhandige ontmoeting maar iets in haar zegt dat er meer gaande is.

Als hij terug wil gaan zitten stoot hij de stapel brieven om waardoor die overal op de grond liggen. Nina buigt zich ernaar toe, “Wow-” ze lacht licht.

Maar voor ze er iets over kan zeggen heeft hij ze alweer aangenomen en gaat zitten. Waarom is hij zo oncomfortabel?

Iemand achter het groepje roept Nina's moeder tot bijzich waardoor de tieners alleen zijn.

“Jullie twee doen het echt goed, geen gênante stiltes of vreemde blikken.” merkt Luca sarcastisch op.

Aaron werpt een hand vol kruimels naar hem.

“Het spijt me, ik had geen idee dat je hier zou zijn en toen zwaaide Luca en ze-” ze kijkt naar Luca die haar intens in zich opneemt, zijn ogen vluchten naar haar buik. “W-waarom bekijk je me zo? Wat is er?”

“Man, je ziet echt helemaal niets.” zegt hij tegen Aaron, die daarop even gromt in irritatie.

“Wat zie je-” dan valt het haar te binnen, ze draait zich om naar Aaron. “Je hebt het hem verteld waarom?” sist ze met een beschuldigende toon.